Του Γιάννη Παντελάκη
Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήρισαν ελπιδοφόρα τα αποτελέσματα των Ολλανδικών εκλογών. Σε αντίθεση με τον Κούλογλου – που είχε την ελπίδα νίκης των ακροδεξιών που θα ταρακουνούσαν τους Ευρωπαίους – υπήρξαν κάποιοι άλλοι που είδαν ένα ελπιδοφόρο μήνυμα στην μεγάλη άνοδο της Πράσινης Αριστεράς. Όμως, κάποιος πρέπει να τους πει ότι το κόμμα αυτό διεκδίκησε την ψήφο των Ολλανδών με το πρόταγμα «σταματήστε τον λαϊκισμό», ενώ έχει και ένα συγκεκριμένο εναλλακτικό πρόγραμμα με προτάσεις. Το αντίθετο δηλαδή σε σχέση με όσα συμβαίνουν με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Έχοντας χάσει σε σχεδόν απόλυτο βαθμό την ιδεολογική ταυτότητα και τις ιστορικές πολιτικές του αναφορές, ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητεί διαφοροποιήσεις από τα παλιά συντηρητικά και ιδιαίτερα τα λαϊκιστικά κόμματα. Δημιουργεί φανταστικούς πολιτικούς εχθρούς με τους οποίους υποτίθεται τον χωρίζει μια κόκκινη γραμμή και επιχειρεί να ταυτιστεί με κόμματα της Ευρώπης τα οποία ωστόσο δεν έχουν ιδιαίτερη πολιτική σχέση με αυτόν και τον τρόπο που πολιτεύεται. Η Πράσινη Αριστερά του Γιέσε Κλάβερ, είναι φιλοευρωπαϊκή, πολεμάει τον λαϊκισμό, είναι φιλομεταναστευτικό κόμμα, έχει εναλλακτικές προτάσεις απέναντι στην κυριαρχία των αγορών.
Δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να καυχηθεί για κάτι ανάλογο. Έστω για κάποια από αυτά. Δαιμονοποίησε την Ευρώπη με έντονο τρόπο, δεν είχε ποτέ εναλλακτικό σχέδιο για την διαχείριση της εξουσίας, χρησιμοποίησε και εργαλιοποίησε το μεταναστευτικό αφήνοντας ουσιαστικά τους ανθρώπους αυτούς στην τύχη τους, ακολούθησε – και συνεχίζει να το κάνει – λαϊκιστικές μεθόδους για ν αναρριχηθεί και να παραμείνει στην εξουσία. Ο Κλάβερ πολέμησε τον ακροδεξιό Βίλντερς, ο Τσίπρας διάλεξε έναν ακροδεξιό για να συγκυβερνήσει.
Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ ο ιδεολογικός και πολιτικός αυτοπροσδιορισμός, δεν σημαίνει πια τίποτα. Δυο χρόνια εξουσίας ανέδειξαν ένα κόμμα που όσα θετικά προστάγματα κουβαλούσε από το παρελθόν, τα άφησε κάπου καταχωνιασμένα στις 25 Ιανουαρίου του 2015. Ο πόλεμος κατά της ολιγαρχίας και της διαπλοκής, αντικαταστάθηκε με ένα νέο κατεστημένο που προστέθηκε στο παλιό. Η αξιοκρατία ξεχάστηκε ακόμα και ως αναφορά, το κράτος αλώθηκε με δικά του στελέχη, η μαύρη οικονομία και ο παρασιτισμός ποτέ δεν αντιμετωπίστηκαν, αναγκαίες θεσμικές αλλαγές στην λειτουργία του κράτους δεν έγιναν ποτέ.
Το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ αφορά στην πολιτική του ταυτότητα η οποία με την δίχρονη διακυβέρνηση έχει ακυρωθεί. Και αυτό δημιουργεί πρόβλημα πολιτικής επιβίωσης. Αν οι επόμενες εκλογές πραγματοποιηθούν με βάσει την σημερινή εικόνα – και τίποτα δεν δείχνει ότι θ αλλάξει – η συντριβή του θα συνοδευτεί από διάσπαση. Αυτό το πολιτικό συνονθύλευμα στο οποίο χώρεσαν όλοι δεν θα έχει λόγο ύπαρξης αφού ο συνεκτικός κρίκος είναι η ίδια η εξουσία. Όταν χαθεί αυτή, θα φύγουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις και τα κομμάτια που το συνθέτουν. Γι αυτό οχυρώνεται πίσω από πολιτικά πρόσημα χωρίς περιεχόμενο, γι αυτό και αναζητεί συγγενή κόμματα στην Ευρώπη...
