Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Η Ελλάδα δεν είναι ούτε Βέλγιο ούτε Δανία. Είναι το αιώνιο σύνορο της Ευρώπης και ο αποδέκτης κάθε «παλιρροϊκού κύματος» που προκαλείται από τις δονήσεις της Ασίας.
Η αδυναμία λοιπόν, των Ελλήνων να κατανοήσουν ότι η χώρα τους δεν είναι μόνο παραλίες, μεζονέτες και κεμπάπ… έφερε στην κυβέρνηση, μια ομάδα από απίθανους λαϊκιστές, οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται καν τι είναι εξωτερική πολιτική και διεθνείς σχέσεις.
Το πρώτο μεγάλο δείγμα ανευθυνότητας ήταν η διαχείριση του Προσφυγικού. Στην αρχή, πολλοί από αυτούς, και κυρίως ο ίδιος ο Τσίπρας, δεν είχαν δει καν πρόσφυγες από κοντά. Και γι΄αυτό, κραύγαζαν υπέρ των ανοιχτών συνόρων. Μέχρι να καταλάβουν ότι πρόσφυγες είναι αυτοί που πνίγονται στο Αιγαίο και μετά βασανίζονται στην Ειδομένη, ήταν πλέον, αργά για να μαζέψουν την τραγωδία.
Και τώρα, τα εθνικά θέματα. Πρώτα το Μακεδονικό που πολλοί πιστεύουν βλακωδώς ότι έκλεισε και μετά η τουρκική απειλή η οποία μπορεί να εκδηλωθεί ανά πάσα στιγμή με απρόβλεπτες συνέπειες για τις ισορροπίες στην περιοχή.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο μεγάλες αλήθειες που η κυβέρνηση έπρεπε να διαχειριστεί: η μία είναι ότι είχαμε υποχρέωση να λύσουμε το πρόβλημα με τα Σκόπια πριν αποβεί χειρότερο για τα εθνικά μας συμφέροντα. Η άλλη ότι η Τουρκία θα έπρεπε να έχει κάποιο μερίδιο από τον ενεργειακό πλούτο της Μεσογείου.
Και κάποιες επιμέρους αλήθειες: ότι η "Μακεδονία είναι ξακουστή κυρίως ως όνομα των γειτόνων" - ο Μακεδόνας Μέγας Αλέξανδρος είναι ξακουστός ως Έλληνας ήρωας στρατηλάτης. Και ότι το Καστελόριζο δεν βρίσκεται στο Αιγαίο αλλά στην νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Και προκύπτει αμέσως, το ερώτημα: τι θέλει να πει ο Νίκος Παππάς για την "ξακουστή Μακεδονία" και τι ο "οικολόγος" Τσιρώνης για το Καστελόριζο; Είναι θέμα απήχησης το Σκοπιανό ή θέμα γεωγραφίας το Καστελόριζο; H Mακεδονία είναι ζήτημα γεωπολιτικής για τα συμφέροντα της Ελλάδας στα Βαλκάνια και το Καστελόριζο μείζον θέμα για την ελληνική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Ελλάδας στη Μεσόγειο.
Γενικότερα, η διαχείριση των εθνικών θεμάτων από ιδεοληπτικούς αριβίστες μόνο ζημιά μπορεί να προκαλέσεις στα εθνικά μας συμφέροντα. Και σε καμία περίπτωση οι οργισμένες αντιδράσεις της κοινής γνώμης δεν αποτελούν απόδειξη της γενναιότητας των κυβερνητικών επιλογών.
Άλλο για παράδειγμα, είναι η αντιδημοφιλής στάση του Ελευθέριου Βενιζέλου στην ανταλλαγή πληθυσμών το 1923 και άλλο η επιβεβλημένη απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να κλείσει το Μακεδονικό και να ανοίξει περισσότερο την όρεξη της Τουρκίας στο Αιγαίο.
Άλλο η σθεναρή πολιτική του αποφασισμένου διαπραγματευτή στη Συνθήκη της Λωζάνης (η στρατιά του Εύρου ήταν έτοιμη για εισβολή στην Αν. Θράκη) και άλλο η δουλοπρεπής σύμπραξη του ψοφοδεούς καιροσκόπου πρωθυπουργού που ακολουθεί εντολές για να μην χάσει την εξουσία.
Η ουσία στις αποφάσεις της εξωτερικής πολιτικής βρίσκεται στην κατοχύρωση των εθνικών συμφερόντων. Αν χρειαστεί και δια του δικαίου της πυγμής. Και όχι στις επικλήσεις της σχετικότητας μιας αλήθειας ή κάποιας θολής βάσης αρχών και αξιών. Γιατί δεν έχει σημασία η ίδια καθεαυτή η αλήθεια αλλά η δίκαιη διαχείρισή της για την υπεράσπιση της εθνικής μας κυριαρχίας.
Πώς όμως να απαιτείς το παραπάνω αξίωμα από ανθρώπους που αδιαφορούν για την αστική δημοκρατία και την σημασία των εθνικών μας ορίων;
