Του Σάκη Μουμτζή
Στον πολιτικό σχολιασμό –που από τη φύση του είναι υποκειμενικός– καλόν είναι να ακριβολογούμε και να μην συγχέουμε τις έννοιες. Έτσι μπορεί ο κομμουνισμός με τον ναζισμό να είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, είναι όμως δύο διακριτές όψεις και έτσι θα πρέπει να τις θεωρούμε.
Επειδή λοιπόν στην Ελλάδα έχουμε κομμουνιστική κυβέρνηση –κατά βάση και κατά δήλωση– θα πρέπει, όταν αναφερόμαστε στα πεπραγμένα της, να ανατρέχουμε και σε κομμουνιστικούς συμβολισμούς για να είμαστε σαφείς και αποτελεσματικοί.
Τι είδαμε, λοιπόν, το τελευταίο χρονικό διάστημα; Είδαμε κυβερνητική απόπειρα να ελεγχθεί πλήρως η διακίνηση της είδησης, είδαμε να διαλύεται από τον πρόεδρο η συνεδρίαση ανωτάτου δικαστηρίου γιατί προδικαζόταν απόφαση μη αρεστή στην εκτελεστική εξουσία, είδαμε επιστράτευση σκοτεινών κύκλων για τη δημοσιοποίηση προσωπικών δεδομένων, είδαμε έναν υπουργό Δικαιοσύνης, ευαίσθητο μεν στα δικαιώματα των φυλακισμένων, να είναι αναίσθητος στα δικαιώματα των δικαστών, είδαμε μια εξοντωτική φορολογία που αποβλέπει ουσιαστικά στην αλλαγή της δομής της ελληνικής κοινωνίας. Και προς οικονομία του χώρου, δεν ανατρέχω στα όσα αποκαλύπτονται πως έγιναν τον Ιούνιο 2015.
Όμως θα σταθώ λίγο παραπάνω σε ένα πρωτοφανές γεγονός του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ. Στην επανάληψη μιας ψηφοφορίας, γιατί το αποτέλεσμα της ήταν αντίθετο με την πρόταση του Αρχηγού. Το συγκεκριμένο περιστατικό αντιμετωπίσθηκε από τα ΜΜΕ και το Διαδίκτυο με σκωπτική διάθεση, με δόση ειρωνείας και σε χαλαρό κλίμα.
Όμως, είναι πολύ πιο σοβαρή υπόθεση, γιατί δείχνει τη νοοτροπία όχι ενός περιθωριακού κόμματος, αλλά ενός κόμματος που κυβερνά. Την ολοκληρωτική αντίληψη με την οποία διακατέχεται ο ηγέτης του, που είναι και πρωθυπουργός και που λίγο αργότερα επανεξελέγη με το προσφιλές, στα κομμουνιστικά καθεστώτα, ποσοστό του 94%.
Και βέβαια, αν ανατρέξουμε στην εβδομάδα 5 - 12 Ιουλίου 2015, θα διαπιστώσουμε πως το ίδιο έπραξε και τότε. Επειδή δεν τον βόλεψε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, το άλλαξε. Και αν όλοι εμείς που ψηφίσαμε ΝΑΙ ανακουφιστήκαμε, δεν παύει να αποτελεί αυτή η μεταστροφή πλήρη περιφρόνηση της λαϊκής θέλησης. Στα δημοκρατικά πολιτεύματα, είθισται η βούληση της πλειοψηφίας να γίνεται σεβαστή απ΄ όλους, χωρίς να ερμηνεύεται.
Στην πολιτική –όπως και στη ζωή– στο παρελθόν βρίσκονται τα σπέρματα του μέλλοντος. Στις παρελθούσες συμπεριφορές μπορούμε να διαβάσουμε, μετά βεβαιότητος, τις μελλοντικές. Όταν ένας πρωθυπουργός μέσα σε ένα χρόνο καταπατά δύο φορές τα αποτελέσματα ψηφοφοριών, αυτό προδικάζει το τι θα πράξει και στο μέλλον, σε ανάλογες περιπτώσεις.
Ας αναλογισθεί ο αναγνώστης πως όλες αυτές οι καταγεγραμμένες αυταρχικές πρακτικές συνέβησαν στους είκοσι μήνες διακυβέρνησης της Αριστεράς. Τι θα συμβεί άραγε στους υπόλοιπους 28 μήνες που εξαντλείται η κυβερνητική θητεία; Προφανώς, θα εγκαθιδρυθεί ή θα γίνει απόπειρα να εγκαθιδρυθεί ένα ολοκληρωτικό καθεστώς, παρά τις αφελείς, περί του αντιθέτου, διαβεβαιώσεις των κάθε λογής Μουζέληδων. Η Ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιους.
Πηγή αυτής της δυσοίωνης κατάληξης δεν είναι μόνον η ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι, κυρίως, ο φόβος για τις συνέπειες που θα υποστούν για τα πεπραγμένα τους, όταν ο λαός τους διώξει από την εξουσία. Και όσο διαισθάνονται πως αυτή η ώρα πλησιάζει, τόσο πιο επιθετικοί και επικίνδυνοι γίνονται. Άλλωστε, ο φόβος, όπως και η απόγνωση, είναι σύμβουλοι καταστροφικών επιλογών και ολοκληρωτικών λύσεων.
* Ο Λ. Μπέρια την εποχή της παντοδυναμίας του στην Σ. Ένωση (1937-1953) ήταν η προσωποποίηση της ραδιουργίας και ο ηθικός αυτουργός της ηθικής και φυσικής εξόντωσης εκατομμυρίων ανθρώπων, ο απόλυτος άρχοντας του κομμουνιστικού σκότους.
