Του Δημήτρη Καμπουράκη
Σταχυολογώ τίτλους από τον εσωκομματικό διάλογο του Σύριζα για την επόμενη μέρα: «Επτά συν μία θέσεις για το κόμμα». «Εννιά προϋποθέσεις για το αύριο της ελληνικής αριστεράς». «Πέντε συν δυο θέσεις για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα». Τύφλα να χουν ο Κάουτσκι, ο Αλτουσέρ και ο Πλεχάνοφ μαζί, για να κάνω κι εγώ μια ανίερη ιστορική σύνθεση. Προσθέτω κι εγώ μια θέση για να συμβάλω: «Στο κόμμα, στην εκκλησία και στο μπουρδέλο, η προσέλευση είναι εθελοντική».
Τελικά αυτός ο –και καλά- εσωκομματικός διάλογος τους, έχει πολλή πλάκα. Κείμενα επί κειμένων από στελεχάκια και στελεχάρες σε φιλικές τους εφημερίδες, θεωρίες επί θεωριών, ιστορικές αναγωγές επί αναγωγών, ονόματα θεωρητικών της παγκόσμιας αριστεράς και λογιών-λογιών άσχετα τσιτάτα τους ατάκτως ερριμμένα και φύρδην μίγδην αναμεμειγμένα σε μακροσκελή σεντόνια που αποθεώνουν τον βερμπαλισμό δίχως τελικά να λένε τίποτα.
Και γιατί δεν λένε τίποτα; Πρώτον διότι αρνούνται πεισματικά να κοιτάξουν κατάματα την αντιπολιτευτική τους και στην συνέχεια κυβερνητική τους θητεία, δηλαδή το παρελθόν τους. Δεύτερον διότι δεν έχουν ιδέα τι πρέπει να κάνουν στο μέλλον και αφήνονται απλώς στο πολιτικό ένστικτο του Αλέξη, που όπως την πρώτη φορά τους οδήγησε στην εξουσία, πιστεύουν πως θα το ξανακάνει και την δεύτερη. Όλα τα υπόλοιπα είναι σαχλαμάρες, ντυμένες με ιδεολογικά ανοσιουργήματα και περικαλλείς λεκτικές περικοκλάδες.
Διαβάζω τα πιο απίθανα πράγματα για τις συνθήκες που τους οδήγησαν στην ήττα. Για δεδομένα που άλλαξαν, για δεσμευτικά πλαίσια που τους στρίμωξαν, για δυσμενείς συσχετισμούς δυνάμεων που τους καθήλωσαν, για οργανωτικές αδυναμίες και σφάλματα που τους περιόρισαν. Και δεν βρέθηκε ένας χριστιανός να γράψει την απλή φράση «ρε παιδιά φλομώσαμε τον κόσμο στο ψέμα». Άπαξ και δεν το πουν αυτό, ολόκληρη την μεγάλη Σοβιετική εγκυκλοπαίδεια να γεμίσουν με αναλύσεις, προκοπή δεν θα δούνε.
Διαβάζω ακόμα πιο απίθανα πράγματα για το τι πρέπει να πράξουν από δω κι εμπρός. Θα εγγράψουν λέει 170.000 μέλη, για να έχουν ένα κόμμα στο οποίο θα είναι οργανωμένο το 10% της λαϊκής βάσης που τους ψήφισε. Και γιατί όχι 340.000 για να πιάσουν το 20%; Αφορολόγητοι είναι οι κομματικοί στόχοι, ας ρωτήσουν την Παπανάτσιου που ξέρει από τέτοια. Και θέλουν να λέγονται άνθρωποι του 21ου αιώνα. Τα κόμματα με τέτοιες διαδικασίες και μ' αυτά τα μεγέθη, ήταν τρόποι οργάνωσης άλλων εποχών όχι της εποχής του διαρκούς και διευρυμένου διαλόγου μέσω της τηλεόρασης και των social media.
Τα κομματικά μέλη που έτρωγαν τα οκτάωρα τους στριμωγμένα σε διαδικασίες στα γραφεία και μετά κατέληγαν μες-την-υπόγεια-την- ταβέρνα, μες-σε-καπνούς-και-σε-βρισιές, έχουν προ πολλού περάσει στην σφαίρα του μύθου. Τώρα και να τους πληρώνουν, δεν πάνε. Όχι μόνο στον Σύριζα, αλλά σε κανένα κόμμα. Οπότε συζητούν ανοησίες και βάζουν στόχους χωρίς νόημα. Ο Αλέξης θα εγγράψει πολύ περισσότερους στον Σύριζα όταν –σαν άλλος Γιώργος και Φώφη και Κυριάκος- θα καταλήξει στην εκλογή από την βάση. Θα πάνε να γραφτούν για να τον ψηφίσουν και στην συνέχεια θα κόψουν λάσπη και δεν θα ξαναπατήσουν στο κόμμα. Τι να κάνουν εκεί άλλωστε;
Ο Σύριζα είναι ένα βαριά αρχηγικό κόμμα και τίποτα άλλο. Όπως και όλα τα άλλα ελληνικά κόμματα πλην του ΚΚΕ. Ο Τσίπρας λοιπόν θ' αποφασίσει τι θα κάνει στο μέλλον κι όλοι θα τον ακολουθήσουν αναντίρρητα, διότι καταλαβαίνουν ότι δίχως αυτόν είναι ένα τίποτα. Είτε πρόκειται για τους σημερινούς κομματικούς, είτε για την προοδευτική συμμαχία (τρομάρα της), είτε για τους απλούς οπαδούς και ψηφοφόρους. Οι δε ανασυγκροτήσεις και επανιδρύσεις είναι για επιγραφές στα ταμπλό πίσω από το πόντιουμ απ' το οποίο θα μιλά ο Αλέξης. Ας μην μας δουλεύουν το λοιπόν.
