Του Γιάννη Παντελάκη
Χθες, ήταν η παγκόσμια ημέρα δικαιωμάτων των παιδιών, μας το θύμισε η Unicef. Και μας πληροφόρησε πως παρά την παγκόσμια πρόοδο, το 1 στα 12 παιδιά σε όλο τον κόσμο, ζουν σε χώρες όπου οι προοπτικές τους είναι χειρότερες από αυτές των γονέων τους. Χθες πάλι, η Eurostat, ήρθε να μας θυμίσει κάτι απόλυτα σχετικό. Το 37,5% των παιδιών έως 17 χρόνων που ζουν στη χώρα μας κινδυνεύει από φτώχεια ή κοινωνικό αποκλεισμό. Η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη θέση στις χώρες της Ευρωζώνης, ενώ στο σύνολο των χωρών της Ε.Ε., μεγαλύτερα ποσοστά καταγράφουν μόνο η Ρουμανία και η Βουλγαρία.
Χθες επίσης, στη Βουλή έγινε αντικείμενο κομματικών αντιπαραθέσεων το περίφημο κοινωνικό μέρισμα. Η ελεημοσύνη δηλαδή που αποφάσισε να δώσει η κυβέρνηση από χρήματα που είχε πάρει στο πολλαπλάσιο από τους ίδιους ανθρώπους και με μοναδικό σκοπό να περιορίσει την διαρροή ψηφοφόρων της προς άλλες κατευθύνσεις. Χθες τέλος, δημοσιεύτηκε μια ακόμα δημοσκόπηση που δείχνει τις διαθέσεις της κοινωνίας απέναντι στα πολιτικά κόμματα και οι οποίες παραμένουν σχεδόν αμετάβλητες και αναλλοίωτες μ'' ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Το άθροισμα αναποφάσιστων και όσων δηλώνουν «λευκό» ή «αποχή», ξεπερνάει σε ποσοστό το πρώτο κόμμα, αποτελούν την πρώτη δύναμη.
Μέσα από τις τέσσερις αυτές ειδήσεις που καταγράφηκαν σε μια μόνο ημέρα, μπορεί κάποιος να πάρει μια καλή γεύση όσων συμβαίνουν στη κοινωνία. Μ'' ένα ενδεικτικό αλλά χαρακτηριστικό τρόπο. Η φτώχεια διευρύνεται και ακουμπά μ'' έναν ανάλγητο τρόπο το πιο κρίσιμο κομμάτι της κοινωνίας, αυτό των παιδιών. Η χώρα κατακτά περίοπτη θέση ανάμεσα σ'' εκείνες που τα παιδιά της βιώνουν ήδη – με χαρακτηριστικά μεγέθυνσης για το άμεσο μέλλον- συνθήκες χειρότερες από εκείνες των παλιότερων γενιών. Για την επιβεβαίωση αυτού του στοιχείου, δεν χρειάζονται καν οι αριθμοί των στατιστικών υπηρεσιών, αρκεί να κοιτάξουμε δίπλα μας.
Για μια κυβέρνηση, πολύ περισσότερο για μια κυβέρνηση που προτάσσει και αριστερό πρόσημο, θέματα σαν κι αυτό θα έπρεπε να αποτελούν προτεραιότητα. Στη δική μας κυβέρνηση, προέχουν αλλά, όπως οι καμπύλες των δημοσκοπήσεων τις οποίες προσπαθεί ν αλλάξει προκειμένου να έχει καλύτερη τύχη στις επόμενες-και όχι σε μακρινό χρόνο- εκλογές. Μοιράζει μικροποσά σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερες αριθμητικά ομάδες ώστε ν'' αυξήσει τις πιθανότητες κάποιοι να δελεαστούν πολιτικά. Το φιλοδώρημα, το έχει μετατρέψει σε επικοινωνιακό σόου με έκτακτες πρωθυπουργικές εξαγγελίες, οι οποίες ακόμα κι αυτές περιέχουν ψέματα. Πουλάνε ως ενίσχυση, την επιστροφή χρημάτων σε συνταξιούχους που κρατούσαν παράνομα και οι οποίοι δικαιώθηκαν από δικαστικές αποφάσεις.
Οι δημοσκοπήσεις ωστόσο, δεν δείχνουν να επηρεάζονται απ'' όλα αυτά. Το βασικό κυβερνητικό κόμμα, εξακολουθεί να σέρνεται στη δεύτερη θέση χωρίς τίποτα να δείχνει πως η επικοινωνία (των φιλοδωρημάτων), να καταφέρνει πολλά, μόλις 0,3% περισσότερο συγκριτικά με την προηγούμενη δημοσκόπηση του περασμένου μήνα της ίδιας εταιρείας. Το καμπανάκι ωστόσο, δεν περιορίζεται στον ΣΥΡΙΖΑ, αφορά όλα τα κόμματα. Η Ν.Δ. φαίνεται να έχει αγγίξει «ταβάνι» με πολύ μεγάλη συσπείρωση αλλά και ανάλογη στασιμότητα εδώ και μήνες. Ανάλογη και η πορεία της κεντροαριστεράς παρότι κέρδισε μεγάλη δημοσιότητα με τις τελευταίες εκλογές αναζήτησης αρχηγού.
Και αυτή η μέτρηση (της ΑΛΚΟ), ήρθε να μας πει πως ένα μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας που αγγίζει σχεδόν το 1/3 δεν βρίσκει ελκυστικό κανένα κόμμα, παραμένει αναποφάσιστο ή προτιμά το λευκό ή το άκυρο για τις επόμενες εκλογές. Αναρωτιέμαι αν τα κομματικά επιτελεία, ασχολούνται με αυτό το 1/3 της κοινωνίας…
