Του Σάκη Μουμτζή
Όταν διάβασα την σύντομη ομιλία του Α. Τσίπρα το Σάββατο, στο συνέδριο του κόμματος του, αισθάνθηκα σαν να μην πέρασε μια μέρα από εκείνον τον καταραμένο Ιούνιο 2015. Η ίδια επιθετικότητα απέναντι στους εταίρους μας, ο ίδιος καταστροφικός μεσσιανισμός. Αναρωτιέμαι: «είναι δυνατόν να μην διδάχθηκε από το πάθημα εκείνου του καλοκαιριού; Είναι δυνατόν να εξακολουθεί να μην μπορεί να διαβάζει σωστά τον συσχετισμό των δυνάμεων;» Η απάντηση που δίνω είναι πως και διδάχθηκε και γνωρίζει τις δυνάμεις του. Αν, καλοπροαίρετα, δεχτώ πως το πρώτο εξάμηνο του 2015 όλος ο ΣΥΡΙΖΑ ζούσε σε μια αυταπάτη, σήμερα μετά βεβαιότητος μπορώ να πω, ότι στήνουν μιαν απάτη.
Μεθοδεύουν την ρήξη με τους εταίρους, γιατί αντιλαμβάνονται πως ο δρόμος που ακολουθούν τους οδηγεί στον πολιτικό αφανισμό. Αιχμή του δόρατος η ρύθμιση του χρέους, καθώς γνωρίζουν πως δεν πρόκειται να την πετύχουν πριν το 2018. Όμως και αυτός ο δρόμος κρύβει μια παγίδα. Για να έχουν την αξίωση να αρχίσει η συζήτηση για το χρέος θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση, που περιλαμβάνει την ψήφιση πολλών επώδυνων μέτρων. Αυτό θα επιφέρει πρόσθετη πολιτική φθορά στον ΣΥΡΙΖΑ, στην ήδη καταγεγραμμένη. Το αδιέξοδο πλήρες.
Γι΄αυτό και αρχίζει να διαφαίνεται η καινούργια τακτική τους, δηλαδή να λάβουν εκ των προτέρων την διαβεβαίωση-δέσμευση πως μετά την δεύτερη αξιολόγηση θα επακολουθήσει η συζήτηση για το χρέος. Γνωρίζει βέβαια η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ πως τέτοια διαβεβαίωση-δέσμευση κανείς δεν θα τους την δώσει. Και εδώ επάνω θα στηθεί το σκηνικό της νέας σύγκρουσης, γιατί η συγκυβέρνηση συνδέει την δεύτερη αξιολόγηση με το χρέος, ενώ οι εταίροι-δανειστές το χρέος με τέταρτο μνημόνιο.
Το δημοψήφισμα του 2015 κατέγραψε και μορφοποίησε μια τομή που υπήρχε στην Ελληνική κοινωνία, ανάμεσα σε αυτούς που πιστεύουν πως οι ξένοι ευθύνονται για την απώλεια του Παραδείσου μας και σε αυτούς που υποστηρίζουν πως το μνημόνιο ήταν η μοιραία κατάληξη μιας πολύχρονης, στρεβλής πορείας της οικονομίας μας. Το χάσμα μεταξύ των δύο αντιλήψεων ήταν και είναι αγεφύρωτο. Έτσι χαράχθηκε μια κάθετη γραμμή που χωρίζει στα δύο την Ελληνική κοινωνία. Οι σφυγμομετρήσεις αναδεικνύουν δύο πολύ ενδιαφέροντα ευρήματα. Πρώτον, οι μετατοπίσεις γίνονται εντός των τειχών, δηλαδή σε πολύ μικρό βαθμό διαπερνούν την κάθετη γραμμή και δεύτερον, οι συσχετισμοί μεταξύ του ΝΑΙ και του ΟΧΙ , ουσιαστικά παραμένουν οι ίδιοι, όπως τον Ιούλιο 2015, με μιαν ελαφρά ενίσχυση των δυνάμεων που υποστήριξαν το ΝΑΙ.
Εδώ ακριβώς εστιάζεται η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ. Να καρπωθεί, μέσω της ρήξης με τους εταίρους, όσο δυνατόν μεγαλύτερο ποσοστό του ΟΧΙ. Να αναβιώσει δηλαδή το κλίμα του Ιουνίου 2015 και την συνείδηση που αυτό παρήγε, κι έτσι να ελαχιστοποιήσει τις φθορές που υπέστη από την διακυβέρνηση του. Αναμφίβολα δύσκολη ζαριά-γιατί περί ζαριάς πρόκειται- για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, και αναμφίβολα καταστροφική για την χώρα.
Ας μην έχουμε «λεγκαλιστικές», θεσμικής μορφής αυταπάτες. Αυτοί θα εγκαταλείψουν την εξουσία αφού πρώτα καταστρέψουν την χώρα, και πάλι αυτό δεν είναι σίγουρο. Το μέλημα τους είναι, αποκλειστικά, η κυριαρχία στο εσωτερικό, ανεξαρτήτως κόστους για την πατρίδα μας, και γι΄αυτό κινούνται ήδη στα όρια της εκτροπής. Έχουσιν γνώσιν οι φύλακες;
