Του Γιάννη Παντελάκη
Παίρνει ένα εξαιρετικό μισθό, ζει στις μακρινές Βρυξέλλες και τουιτάρει, συνέχεια τουιτάρει, πιο συχνά και από τον Trump! Μερικές φορές η άσκηση πολιτικής μέσω τουίτερ, κρύβει κινδύνους. Κάποτε, έδωσε συγχαρητήρια στους Podemos για την εκλογική τους νίκη, η οποία ωστόσο ήταν νίκη στα exit polls και όχι στις κάλπες. Μια δεύτερη φορά ο Παπαδημούλης πριν αποφανθούν οι ειδικοί, έβγαλε το συμπέρασμα ότι έναν εκδότη που έχασε τη ζωή του σ'' ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, κάποιοι «τον έκαψαν για να μην τους κάψει»! Χθες έκανε ένα ακόμα λάθος.
Χθες τουίταρε γράφοντας πως «το "όχι" της Γεννηματά στην πρόσκληση Τσίπρα βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τη στάση των ευρωπαίων σοσιαλιστών». Δημιούργησε εντυπώσεις, κέρδισε πολλές αναδημοσιεύσεις και θετικές αναφορές, αλλά πρόκειται για ένα ακόμα πολιτικό λάθος. Κάτι το οποίο ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ το γνωρίζει πολύ καλά, πρόκειται δηλαδή για συνειδητά σκόπιμο λάθος.
Για να κάνει ο ευρωβουλευτής τέτοιους παραλληλισμούς, θα πρέπει να υπάρχουν και οι σχετικές πολιτικές αναλογίες με όσα συμβαίνουν στη χώρα μας και εκεί. Οι ευρωπαίοι σοσιαλιστές για παράδειγμα, ποτέ δεν συνέβη να συνεργαστούν μ'' ένα ακροδεξιό λαϊκίστικο κόμμα ενώ αρκετοί μάλιστα από αυτούς, επανειλημμένα είχαν διατυπώσει την βαθειά τους ενόχληση για την συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Από τις αρχές του 2015. Ο Martin Schulz μάλιστα, είχε καλέσει τον Τσίπρα να τερματίσει την συνεργασία του με την λαϊκίστικη δεξιά και είχε πει ειρωνικά πως «ένας ταύρος σε υαλοπωλείο μου φαίνεται εξαιρετικός διπλωμάτης συγκρινόμενος με τον κ.Καμμένο», όταν ο τελευταίος έκανε τις γνωστές δηλώσεις του για τους Ευρωπαίους, τον Schaeuble κ.λ.π.
Το ένα πρόβλημα με τον Παπαδημούλη είναι πως θεωρεί ότι τα social media αποτελούν τον προσφορότερο χώρο για να κάνεις πολιτική. Ιδιαίτερα σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που κάθε πολιτικό επιχείρημα περιορίζεται σ'' ένα τουιτ, μια έξυπνη ατάκα που θα παίξει στα τηλεοπτικά δελτία και μια φράση που θα προβοκάρει προκειμένου να προκαλέσει συζήτηση. Ο Παπαδημούλης, ενισχύει αυτόν τον διάλογο της ατάκας, των πέντε λέξεων στις οποίες θα κυριαρχήσουν οι εντυπώσεις. Αυτό ωστόσο είναι το μικρότερο πρόβλημα.
Το μεγαλύτερο είναι πως ο Παπαδημούλης συγκρίνει ανόμοια πράγματα και λέει μισές αλήθειες αρκεί αυτές να εξυπηρετούν την επιχειρηματολογία του. Ναι, είναι αλήθεια πως τα σοσιαλιστικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης αυτό που επιχειρούν συνήθως είναι να πετύχουν κυβερνητικές συνεργασίες προς μια προοδευτική κατεύθυνση αναζητώντας εταίρους προς τα αριστερά τους. Στην Ισπανία, αν ευνοούσαν τα εκλογικά αποτελέσματα, υπήρχαν πολλές πιθανότητες οι σοσιαλιστές να συνεργαζόντουσαν με τους Podemos, υπήρχε πρόσφορο έδαφος.
Στην Πορτογαλία, την κυβέρνηση μειοψηφίας των σοσιαλιστών την στήριξαν κόμματα της αριστεράς, όπως το Μπλοκ της Αριστεράς, το Πορτογαλικό Κ.Κ., το Οικολογικό κόμμα και οι Πράσινοι. Υπάρχουν πολλά ανάλογα παραδείγματα σε παλαιότερες χρονικές περιόδους σε αρκετές χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Εκεί που υπάρχει μια στοιχειώδεις κανονικότητα και όπου κανένα κόμμα που προτάσσει αριστερό πρόσημο δεν θα διανοείτο να συνεργαστεί μ'' ένα λαϊκίστικο ακροδεξιό κόμμα σαν τους ΑΝΕΛ. Ιδιαίτερα όταν είχε δεύτερες και τρίτες επιλογές.
Η δημόσια συζήτηση για την ανάγκη ή μη της συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με την Δημοκρατική Συμπαράταξη ή άλλες όμορες δυνάμεις, φαίνεται ν'' αποτελεί το νέο αγαπημένο αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ. Παρότι σε άλλες εποχές θ αποτελούσε ενός είδους κανονικότητα κάτι τέτοιο, στην συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί όπως σημειώναμε και χθες μια επικοινωνιακή ανάγκη του ΣΥΡΙΖΑ και τίποτα περισσότερο...
