Η υπόθεση των υποκλοπών, ενώ φαίνεται πως ελάχιστα ως καθόλου επηρέασε τα δημοσκοπικά ευρήματα, εν τούτοις φαίνεται πως αναδιατάσσει το πολιτικό σκηνικό, όχι βέβαια με την έννοια πως το ΠΑΣΟΚ συγκλίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με την έννοια πως ο πολιτικός χώρος του Κέντρου τίθεται υπό διεκδίκηση. Το παιχνίδι ανοίγει και νέοι παίκτες προσπαθούν να εισέλθουν στην κεντρική πολιτική σκηνή. Δεν είναι εύκολο, αλλά η συγκυρία τούς ευνοεί ή έτσι νομίζουν.
Σε αυτό το περιβάλλον είναι εντελώς ανόητο αυτό που ακούγεται και γράφεται - και θέλω να πιστεύω πως δεν ισχύει - ότι η κυβέρνηση βάζει σε μαύρη λίστα πολιτικούς που πλέον τους θεωρεί αντιπάλους της. Στις δημοκρατίες το παιχνίδι είναι ανοικτό σε όλους. Και έχουν κάθε δικαίωμα και οι «δεδομένοι», εφ΄όσον κρίνουν ότι τους συμφέρει, να πάψουν να είναι δεδομένοι και γίνουν «απέναντι».
Αν λοιπόν κάποιοι θεωρούν πως ο χώρος του Κέντρου, λόγω της υπόθεσης των υποκλοπών, κατέστη διεκδικίσημος έχουν το αυτονόητο δικαίωμα να κινηθούν για την κατάκτησή του. Και αυτοί που τον θεωρούν δικό τους έχουν και αυτοί κάθε δικαίωμα να υπερασπιστούν την ηγεμονία τους σε αυτόν. Έτσι παίζεται το πολιτικό παιχνίδι. Ουδείς θα πρέπει να ενοχλείται από τις κινήσεις σοβαρών παικτών οι οποίοι επιδιώκουν να αναλάβουν νέο ρόλο.
Ένας πολιτικός αποστρατεύεται μόνον αν αυτός το θελήσει και μόνον αυτός καθορίζει τον ρόλο του.
Από την άλλη την πλευρά ο πολιτικός που επιλέγει να αφήσει τον χώρο του μοναδικού θεωρείου που ο ίδιος κατάκτησε με τους αγώνες του και να κατέλθει στην πλατεία για να παλέψει με τους αντιπάλους του, παλιούς και νέους, ας είναι έτοιμος να υποστεί τις συνέπειες των πράξεων του. Αποτελεί πλέον μέρος του τρέχοντος πολιτικού παιχνιδιού και είναι απολύτως λογικό τα πυρά του να τυγχάνουν ανταπάντησης. Από το απυρόβλητο εισέρχεται στο πεδίο της μάχης. Και όσο μεγαλύτερη είναι η διακύβευση, τόσο πιο δυνατά θα είναι τα κτυπήματα που θα δεχτεί και που θα πρέπει βεβαίως να ανταποδώσει.
Πλέον το ακροατήριο του λόγου του στενεύει. Από εθνικό γίνεται παραταξιακό. Και να μην το επιθυμεί, αυτά τα πράγματα λειτουργούν πέρα και πάνω από την βούλησή του. Η δυναμική της σύγκρουσης έχει την αυτονομία της και στη διάρκεια δημιουργεί νέα πεδία αντιπαραθέσεων και αναδιατάσσει συμμαχίες. Όταν διεκδικείς κάτι, αυτός που πιστεύει ότι του ανήκει θα αντιδράσει. Θα αναβιώσουν ξεχασμένα γεγονότα και συμπεριφορές. Στην πολιτική είναι γνωστό πως τίποτα δε χαρίζεται, πολύ δε περισσότερο η εξουσία ή ένα μέρος της.
Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε στην αρχή μιας περιόδου που, ενώ παρουσιάζει μια σταθερότητα στις τάσεις της κοινωνίας, εν τούτοις έχει όλα τα χαρακτηριστικά της κινούμενης άμμου. Το ερώτημα είναι ποιον θα καταπιεί.
