Τις τελευταίες ημέρες από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τα ψηφιακά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, προβάλλονται απίθανες θέσεις που διατυπώνονται από διάφορες μικρές ομάδες συμφερόντων. Μικρές ομάδες οι οποίες ωστόσο υπερπροβάλλονται ακόμα και σήμερα, ακόμα και μετά την εξάχνωση του «αντιμνημονιακού μετώπου», συντελώντας στη δημιουργία μιας στρεβλής εικόνας σχετικά με την πραγματικότητα.
Έτσι πέσαμε πάνω σε διεκδικήσεις που παραπέμπουν στον μαγικό κόσμο του Πήτερ Παν και σε προπαγανδιστικές εκδηλώσεις για αυτοδιαχειρίσεις και αυτοδιαθέσεις που παραπέμπουν σε τροτσκιστικά εργατικά περιοδικά του 1974-76. Βρεθήκαμε δε, αντιμέτωποι με αιτήματα φοιτητών που είναι αντίθετοι με τις εξετάσεις των μαθημάτων που διδάσκονται.
Η επιτροπή ανέργων του συλλόγου εμποροϋπαλλήλων Αθηνών, διεκδικεί, επίδομα ανεργίας 1.120 ευρώ το μήνα για όλο το διάστημα της ανεργίας τους, απαιτώντας ταυτόχρονα έκτακτο επίδομα 1.000 ευρώ. Την ίδια ώρα, που ο μέσος μεικτός μισθός πλήρους απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα, ανέρχεται στα 1.250 ευρώ. Χωρίς ωστόσο να μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει αφ’ ενός το πως μπορεί να χρηματοδοτηθεί μια τέτοια πολιτική και αφ’ ετέρου, το πως οι άνεργοι θα επιθυμούν να επανέλθουν εκ νέου στην ενεργή επαγγελματική ζωή τους, με παραπλήσια εισοδήματα.
Διότι όταν το επίδομα ανεργίας, βρίσκεται μόλις 10% χαμηλότερα από το μέσο μισθό και πολύ υψηλότερα από το βασικό μισθό, τότε είναι προφανές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια πλήρη στρέβλωση της αγοράς εργασίας. Και η εξήγηση είναι απλή. Ποιος άνεργος θα πάει να εργαστεί, όταν από το σπίτι του, λαμβάνει περισσότερα ή και ίδια χρήματα από τον δυνητικό μισθό του; Ποιο θα είναι το επίπεδο των αμοιβών, που θα πρέπει να προσφέρουν οι επιχειρηματίες για να προσελκύσουν νέους εργαζόμενους; Και με δεδομένο ότι οι μισθοί που προσφέρονται, πρέπει να είναι αποτέλεσμα της παραγωγικότητας και των προδιαγραφών των θέσεων εργασίας, αυτή η βασική αρχή θα ανατραπεί, διότι η κρατικά επιδοτούμενη ανεργία, θα θέσει άλλες ισορροπίες και θα διαμορφώσει άλλα επίπεδα.
Παρακολουθήσαμε και πανηγυρικές εκδηλώσεις που στηρίζουν τους εργάτες που πιστεύουν «σε μία κοινωνία και εργασία χωρίς αφεντικά», στα εορταστικά πλαίσια μιας «αυτοδιαχειριζόμενης» επιχείρησης που λειτουργεί «χωρίς αφεντικά». Και ενώ όλοι νομίζουν, ότι οι εργάτες λειτουργούν «χωρίς αφεντικά» τη Βιομηχανική Μεταλλευτική που ανήκε στην εταιρεία Φιλκεράμ – Johnson, η αλήθεια είναι ότι σε ένα τμήμα των παλαιών εγκαταστάσεων μια ολιγομελής ομάδα εργαζομένων παράγει σαπούνια και καθαριστικά. Μια δραστηριότητα που ασφαλώς δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα οικοδομικά υλικά που κατασκεύαζε η εταιρεία μέχρι το 2011.
Το να προσπαθούμε να επιστρέψουμε σε μοντέλα που είχαν δελεάσει αρκετούς τη δεκαετία 1975-1984, είναι αξιοθρήνητο. Πιθανόν, αρκετοί να μην έχουν αποβάλει από το μυαλό τους, τις εφηβικές ιδεοληψίες για τα «κακά αφεντικά» και να ερμηνεύουν την πραγματικότητα μέσα από τον δικό τους μικρόκοσμο. Οι επιχειρηματίες είναι άνθρωποι που έχουν ιδέες, που βρίσκουν κεφάλαια, που αναλαμβάνουν ρίσκα και στο τέλος της ημέρας προσφέρουν υπηρεσίες και προϊόντα, που ζητούν οι καταναλωτές. Οπότε το να εκθειάζεται σαν μοντέλο, ένα μικρό συνεταιριστικό σχήμα, που παρασκευάζει και πουλάει σαπούνια και καθαριστικά στους χώρους διαμονής των προσφύγων και στις φυλακές, επειδή το χρησιμοποίησαν ως πρότυπο πολιτικοί και καλλιτέχνες στην προσπάθεια αυτοπροβολής τους, είναι αν μη τι άλλο, παράδοξο.
Και αν όλα όσα αναφέραμε ανωτέρω, έχουν σαν σημείο αναφοράς δοξασίες και ιδεοληψίες περασμένων γενεών, το να βλέπουμε νέους ανθρώπους - φοιτητές να απαιτούν να «κατοχυρώνουν» τα εξάμηνα με το «έτσι θέλω» και να «περνούν» τα μαθήματα, χωρίς εξετάσεις, είναι από μόνο του προβληματικό. Δεν είναι απλά προβληματικό το γεγονός, ότι δε διαθέτουν ίχνος υπευθυνότητας απέναντι στους εαυτούς τους και στις προσπάθειες που έχουν καταβάλει για να περάσουν στα Πανεπιστήμια. Είναι βαθιά προβληματικό, ότι αντιμετωπίζουν με ανευθυνότητα την ένταξη τους στο εργασιακό βίο, που θα ακολουθήσει.
Πώς θα χειριστούν θέματα και καταστάσεις, για τα οποία δεν κατέχουν καν τις θεωρητικές βάσεις; Πώς θα χειριστούν υποθέσεις, που δεν έχουν μελετήσει ούτε σε πειραματικό επίπεδο; Δεν αισθάνονται πως έχουν ευθύνες απέναντι στους πελάτες τους, στους συνεργάτες τους, τους εργοδότες τους; Προφανώς, δεν έχουν απαντήσεις στις συγκεκριμένες ερωτήσεις.
Δε διερωτώνται όμως τι θα συμβεί αν οι ίδιοι χρειαστούν τη συνδρομή ενός επαγγελματία που πήρε το πτυχίο τους χωρίς εξετάσεις; Θα ήθελαν να τους κατασκευάσει το σπίτι τους, ένας μηχανικός που δεν έχει περάσει το μάθημα της Αντοχής Υλικών; Να τους υπερασπιστεί στο δικαστήριο, ένας δικηγόρος που πέρασε δια της πλαγίας οδού το εξάμηνο, που θα διδάσκονταν Δικονομία; Ή να τους χειρουργήσει ένας ιατρός, που δεν έχει εξεταστεί στο μάθημα της Ανατομίας;
