Δε γνωρίζω αν υπάρχει στο υπουργείο Πολιτισμού ή σε κάποιο άλλο υπουργείο υπηρεσία που να καταγράφει τα αγάλματα που υπάρχουν στην Ελληνική Επικράτεια. Θα είχε το ενδιαφέρον του, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για να στήσουμε άγαλμα και σε όσες προσωπικότητες δεν έχουμε τιμήσει ακόμα.
Σήμερα πληροφορήθηκα πως υπάρχει άγαλμα του Μαχάτμα Γκάντι πολύ κοντά στο άγαλμα του Τρούμαν. Τον Τρούμαν τον τιμά η πατρίδα μας για το ομώνυμο δόγμα του 1947, καθώς τη βοήθησε να αντιμετωπίσει τότε την κομμουνιστική ανταρσία. Ως γνωστόν το άγαλμα Τρούμαν έχει ανατιναχθεί δύο-τρεις φορές από αριστερές οργανώσεις.
Δυσκολεύομαι να βρω μια καλή αιτία για το άγαλμα του Γκάντι. Θέλω να μάθω τίνος υπουργού ήταν αυτή η πρωτοβουλία και το σχετικό σκεπτικό.
Επίσης πληροφορήθηκα πως στην οδό Μιχαλακοπούλου υπάρχει το άγαλμα του Μπολιβάρ. Δε γνωρίζω πώς εμπλέκεται με την πατρίδα μας, αλλά υποθέτω πως εξέφραζε το αντι-ιμπεριαλιστικό πνεύμα, που ως γνωστόν κυριαρχεί στην Αττική και όχι μόνον. Όπως με ενημέρωσαν το συγκεκριμένο άγαλμα τοποθετήθηκε επί δημαρχίας Αβραμόπουλου. Θα μπορούσαν να στήσουν τον ανδριάντα και του Τσε ή του Φιντέλ και γιατί όχι και των δύο. Κατανοώ τη μοναξιά που αισθάνεται το άγαλμα του πρωτοκαπετάνιου Άρη.
Έψαξα επισταμένως να δω πού υπάρχει το άγαλμα του Ουίνστον Τσόρτσιλ και δεν μπόρεσα να ανακαλύψω τίποτα. Να υποθέσω πως δεν υπάρχει, γιατί θυμίζει στην Αριστερά τι έγινε το 1944. Και η Αριστερά έχει κάθε λόγο να μισεί αυτήν την παγκόσμια, εμβληματική προσωπικότητα. Τα αστικά κόμματα δεν θα έπρεπε να την τιμήσουν; Αν υπάρχει κάπου στην Αθήνα ή σε οποιοδήποτε άλλη πόλη της Ελλάδας, αδριάντας του Τσόρτσιλ, ας με ενημερώσει ένας καλός φίλος.
Γι' αυτό σας λέω πως αν υπήρχε η Υπηρεσία Καταγραφής Αγαλμάτων (Υ.Κ.Α.) δε θα είχα τέτοιες απορίες.
Συνεπώς, θεωρώ υψίστης στρατηγικής σημασίας την απόφαση του υπουργού Εξωτερικών να αναγερθεί ανδριάντας του Χο Τσι Μινχ στην Έδεσσα, μια πόλη στην οποία μεγαλούργησε το 1915 και το 1916 ως βοηθός μάγειρα του γαλλικού στρατού. Νομίζω ότι η αναγνώριση της συμβολής των μαγείρων και των βοηθών τους στη νίκη της Αντάντ στον αποκαλούμενο Μεγάλο Πόλεμο είναι ένα ιστορικό χρέος της ανθρωπότητας που το αποπληρώνει στο ακέραιο ο υπουργός Εξωτερικών μας.
Φαντάζομαι τουλάχιστον 1.000.000 Βιετναμέζους κάθε χρόνο να επισκέπτονται την Έδεσσα για να τιμήσουν τον ηγέτη τους, αναγνωρίζοντας και τις μαγειρικές του ικανότητες, πλέον όλων των άλλων. Να υποθέσω πως το άγαλμα θα αναπαριστά τον Χο δίπλα σε ένα καζάνι με μια κουτάλα. Εφιστώ την προσοχή στον υπουργό ο ανδριάντας να είναι μαρμάρινος, γιατί διαφορετικά θα κινδυνέψει να καταλήξει σε κάποιο χυτήριο, αποτέλεσμα της δράσης της γνωστής ευπαθούς και συμπαθούς κοινωνικής ομάδας.
Και για όσους γκρινιάζουν και ειρωνεύονται, να τους ενημερώσω πως έτσι ασκείται η σύγχρονη εξωτερική πολιτική. Όχι με ζεϊμπέκικα και κουμπαριές.
