Πόσο χρόνο ακόμη χρειάζεται ο Νίκος Ανδρουλάκης για να ξεπεράσει στις δημοσκοπήσεις τον Αλέξη Τσίπρα; Τόσο λίγο ώστε ο Αλέξης να αναζητά εναγωνίως σωσίβιο στις εκλογές. Η μεγάλη δημοσκοπική ανατροπή θα πυροδοτήσει πολιτικές εξελίξεις. Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι ποιος θα πάει με ποιόν. Αυτό έχει λυθεί. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην μία όχθη και όλοι οι άλλοι στην απέναντι. Το ζητούμενο μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ είναι ποιος θα έχει το πάνω χέρι.
Πρόβλημα δεν αποτελεί μόνο η απλή αναλογική, αλλά και ο εκλογικός νόμος Θεοδωρικάκου. Δεν αρκεί κανείς να ξεπεράσει τις πιθανές ανωμαλίες της πρώτης εκλογικής αναμέτρησης. Τον περιμένει στην συνέχεια μια ακόμη δοκιμασία. Για να μπορέσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης να πετύχει μία άνετη πλειοψηφία στις δεύτερες εκλογές, πρέπει στην πράξη να πετύχει ένα καλύτερο αποτέλεσμα απ΄ αυτό που πέτυχε στις εκλογές του 2019. Δεν είναι απίθανο, αλλά δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου. Και για να μετρηθεί αν μπορεί να συμβεί αυτό, να πετύχει δηλαδή μια εκλογική νίκη με ποσοστό μεγαλύτερο του 40%, θα πρέπει να υπάρξουν δεύτερες εκλογές. Να μην σχηματιστεί κυβέρνηση από όλους τους άλλους με βάση το αποτέλεσμα των πρώτων εκλογών…
Η στρατηγική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτή ακριβώς. Να πειστεί το ΚΙΝΑΛ να έρθει σε μία προγραμματική συμφωνία μαζί του, την οποία και ονόμασε «προοδευτική διακυβέρνηση». Το αφήγημα είναι παλαιοπασοκικής αντίληψης, κάτι σαν εκείνο το «ΠΑΣΟΚ και άλλες δημοκρατικές δυνάμεις απέναντι στην επάρατη δεξιά»…
Εκείνο που δεν είχαν υπολογίσει στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν η πιθανότητα να μην κερδίσει τις εκλογές ο Γιώργος Παπανδρέου. Το ΚΙΝΑΛ με τον Γιώργο θα ήταν ο φτωχός συγγενής της «δημοκρατικής διακυβέρνησης». Το ΚΙΝΑΛ με τον Νίκο Ανδρουλάκη, όμως, μπορεί να ανατρέψει πλήρως τα δεδομένα.
Όχι, γιατί ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει ανακαλύψει κάποια μυστική φόρμουλα για την αναγέννηση της σοσιλαδημοκρατίας, αλλά διότι ενσαρκώνει αυτή τη στιγμή την απαίτηση του κόσμου της κεντροαριστεράς για ανανέωση. Δικαίως ή αδίκως, αυτό ελάχιστη σημασία έχει στο τέλος. Με έναν Αλέξη Τσίπρα να έχει ζυγιστεί και να έχει μετρηθεί ελλιποβαρής και με ένα ΠΑΣΟΚ με σκοτεινό παρελθόν, ο Νίκος Ανδρουλάκης μπορεί να αποτελέσει το άλλοθι που χρειάζεται η κεντροαριστερά για να παρουσιάσει το επόμενο «κυβερνητικό αφήγημα».
Η πρόταση εξουσίας του 2022 ή του 2023 δεν μπορεί να στηρίζεται στην επιστροφή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδοκιμάστηκε για τα πεπραγμένα του. Μπορεί όμως να στηριχτεί σε ένα σύνθημα περί ανανέωσης της πολιτικής σκηνής. Είναι βέβαιο ότι θα αποδειχτεί σαθρό ως επιχείρημα, όπως αποδείχτηκε η κούφια συνθηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ του 2015.
Και είναι αρκετό να διαπιστώσει κανείς την παντελή ανυπαρξία προτάσεων για τα καθημερινά προβλήματα του πολίτη για να πειστεί για το τι θα συμβεί στο μέλλον σε αυτή την χώρα, αν και εφόσον η κεντροαριστερά τα καταφέρει και πάλι. Αλλά η «ανανέωση» είναι μία πρόταση που μπορεί να ξαναδώσει την εξουσία στην αριστερά. Και στην βάση αυτή θα γίνουν όλες οι ασκήσεις επί χάρτου.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει να κερδίσει κάτι από την άνοδο του Νίκου Ανδρουλάκη. Ούτε και ο Αλέξης Τσίπρας. Και αυτό θα είναι το μεγάλο όπλο του Νίκου Ανδρουλάκη. Θα προσπαθήσει να πείσει ότι μπορεί απέναντι και στους δύο. Αυτός ο «νέος» απέναντι στο «παλαιό». Αλλά είναι τελείως άλλο πράγμα η μάχη του με τον Αλέξη Τσίπρα απ΄ ότι με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Με τον Αλέξη θα παλέψει για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στην μεταξύ τους σχέση. Ποιος θα είναι το αφεντικό στην κεντροαριστερά. Με τον Κυριάκο Μητσοτάκη θα κτίσει μία στρατηγική για την ύπαρξή του που θα βασίζεται σε έναν πόλεμο διαρκείας των … λαϊκών δυνάμεων απέναντι στον … νεοφιλευθερισμό. ‘Η αλλιώς ο λαϊκισμός του 1981 επιστρέφει δριμύτερος, κάνοντας τον Κώστα Λαλιώτη να ονειρεύεται (δικαίως) μία δεύτερη νιότη…
Θανάσης Μαυρίδης
