Βρισκόμαστε στον αστερισμό της παροχολογίας. Είναι η ώρα που το κράτος - πατερούλης φροντίζει για όλες τις ανάγκες των υπηκόων του. Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι δεν είμαστε η Ολλανδία στην εποχή των μπαχαρικών και δεν θα βρούμε τους πόρους κλέβοντας το βιος άτυχων ιθαγενών. Ο κορονοϊός θα τελειώσει και μαζί οι έκτακτες ανάγκες των έκτακτων χρηματοδοτήσεων. Θα δυσκολευτούμε να επανέλθουμε στην πραγματικότητα, αλλά αυτό θα συμβεί. Κάτι πάντως δεν πάει καλά…
Μου περιέγραφε ένας φίλος την κατάσταση σε χωριό της Πελοποννήσου: Οι νέοι δεν ασχολούνται με χειρωνακτικές εργασίες. Αυτές τις έχουν παραχωρήσει στις 8 - 10 οικογένειες των Αλβανών που εγκαταστάθηκαν στο χωριό την δεκαετία του '80. Αλλά και τα παιδιά των Αλβανών συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο. Έχοντας σπουδάσει και αφομοιωθεί πλήρως, αναζητούν μία καλύτερη ζωή, λιγότερο κοπιαστική και αποδοτική. Οι νέοι, λοιπόν, του χωριού εργάζονται συνήθως το καλοκαίρι στην πυρόσβεση και τον χειμώνα ζουν από τους πόρους του ταμείου ανεργίας και από τις συντάξεις των γονιών τους. Τώρα με τον κορονοϊό έβρεξε ο ουρανός επιδόματα και τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα. Συμπληρώνουν το εισόδημα με τα χωράφια, τα οποία, όμως, δουλεύουν στην πραγματικότητα οι 8 - 10 οικογένειες των Αλβανών, τα μέλη των οποίων, όμως, βρίσκονται στο φυσικό όριό τους. Έπειτα από 5 - 10 χρόνια δεν θα υπάρχουν άλλοι διαθέσιμοι εργάτες γης. Άγνωστο είναι αν το κράτος θα έχει πόρους για να ζει τους πολίτες τους. Είτε δίνοντας τους χρήματα για την δασοπυρόσβεση, είτε για το ταμείο ανεργίας, είτε με κάποιαν άλλη αφορμή.
Περιμένουμε ότι με το Ταμείο Ανάκαμψης θα υπάρξει μεγάλη ανάπτυξη στη χώρα. Άρα, θα γεμίσουν και τα κρατικά ταμεία με πόρους. Σύμφωνοι! Το πρόβλημα είναι αν θα υπάρχει το αναγκαίο προσωπικό για να στηρίξει τις επενδύσεις που θα γίνουν (και) με τα κεφάλαια του ταμείου ή αν η Ελλάδα θα εξακολουθήσει να έχει σε πολλές περιοχές περισσότερα καφενεία από οποιοδήποτε άλλο είδος καταστήματος. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι κατασκευαστικές εταιρείες αναζητούν πλέον προσωπικό μεταξύ των προσφύγων. Και πολύ φοβόμαστε ακριβώς αυτό! Δημιουργούμε σιγά - σιγά ένα μοντέλο που θα εργάζονται οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, τροφοδοτώντας με πόρους το κράτος για να κάνει την επιδοματική του πολιτική. Η απόλυτη καταστροφή για τη νέα γενιά της χώρας και για την ίδια τη χώρα!
Ο μεγάλος μας φόβος ήταν ότι οι θέσεις απασχόλησης θα χανόντουσαν λόγω της τεχνητής νοημοσύνης και του ψηφιακού μετασχηματισμού. Τελικά, εμείς τις έχουμε χάσει ακόμη και στα χωράφια!
Είναι απολύτως λογικό σε μία έκτακτη ανάγκη όπως ο κορονοϊός, η κυβέρνηση να αναζητά τρόπους για να ανακουφίσει τους πληγέντες. Δεν συζητάμε γι' αυτό, αλλά για το εθισμό μεγάλων κομματιών της κοινωνίας σε αυτή την λογική. Εδώ φτάσαμε στο σημείο ο χώρος της εστίασης να θεωρεί κεκτημένα τα έκτακτα μέτρα του κορονοϊού! Νομίζουμε ότι κάπου εδώ θα πρέπει να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους. Το σημαντικό είναι να υπάρξει ένα σχέδιο για να αυξηθεί ο πλούτος της κοινωνίας και όχι για να παγιωθεί η πολιτική των παροχών. Η κοινωνία χρειάζεται σχέδιο και πόρους για να γίνουν επενδύσεις στον χώρο των τροφίμων, για παράδειγμα, και όχι επιδόματα για να αγοράζονται εισαγόμενα ακριβά προϊόντα. Η κοινωνία χρειάζεται ένα σχέδιο για να αυξηθεί η ενεργειακή αυτονομία της χώρας με αιολικά και φωτοβολταϊκά πάρκα και όχι επιδόματα για να πληρωθούν τα λύτρα του φυσικού αερίου στις εταιρείες του Πούτιν. Είναι μία άλλη λογική από εκείνη που οι κυβερνήσεις μοιράζουν συσσίτια στους πτωχούς. Μπορεί τα συσσίτια να φέρνουν ψηφουλάκια, αλλά δεν φέρνουν λύσεις. Παρά μόνο διαιωνίζουν την εξαθλίωση.
Θανάσης Μαυρίδης
