Θέλω να σας πω την αμαρτία μου. Λατρεύω την δουλειά που κάνω. Να έχω μπροστά μου μια λευκή οθόνη και να την γεμίζω με γράμματα, με λέξεις, με σύμβολα και εικόνες. Κι όταν το αποτέλεσμα με ικανοποιεί, τότε πάει περίπατο και η κούραση και όλα τα κακά και στραβά που μας συμβαίνουν κάθε μέρα. Λένε ότι η δημοσιογραφία σε οδηγεί παντού. Το καταλαβαίνω.
Υπήρξαν πολλές στιγμές στην ζωή μου που σκέφτηκα να δοκιμάσω να ανοίξω κι άλλες πόρτες, να αλλάξω πορεία. Δεν το έκανα. Επειδή μπορούσα να συνεχίσω να κάνω αυτό που μου άρεσε. Λίγο ακόμη και λίγο ακόμη και άντε μέχρι πιο πέρα! Δεν μπορώ να κατηγορήσω άλλους ανθρώπους που διάλεξαν διαφορετικό δρόμο. Ίσως επειδή δεν είχαν άλλη επιλογή ή διότι βρήκαν στον δρόμο τους μία πρόταση που εξασφάλιζε καλύτερα το μέλλον το δικό τους και των παιδιών τους. Η δημοσιογραφία δεν έχει χρήματα. Έχει μόνο τρέλα. Αλλά για να πουλάς τρέλα θα πρέπει να είναι κάποιος διατεθειμένος και να την... πληρώνει!
Εδώ και χρόνια ασχολούμαι και επιχειρηματικά με τον χώρο του Τύπου. Απ'' όταν κατάλαβα ότι η ελευθερία μου είχε σχέση με την δυνατότητά μου να δίνω ο ίδιος δουλειά στον εαυτό μου! Αν δεν είχα ακολουθήσει αυτό τον δρόμο, τότε πιθανότατα να έκανα κάτι άλλο. Να είχα εγκαταλείψει. Και το λέω αυτό για να έχουμε καθαρές κουβέντες.
Εκεί που πάντα είχα διαφωνία είναι η εμπλοκή των δημοσιογράφων με τον χώρο της πολιτικής! Υπάρχουν αρκετοί συνάδελφοι που διεκδικούν θέση στο Κοινοβούλιο. Δεν νομίζω ότι κάνουν καλά! Τα κόμματα τους λατρεύουν, επειδή είναι δημοφιλείς και μπορούν να φέρουν ψήφους. Κυρίως όσοι έχουν περάσει από την τηλεόραση. Αλλά δεν θυμάμαι πολλούς δημοσιογράφους να έχουν κάνει την διαφορά στην πολιτική. Επειδή στην πραγματικότητα πρόκειται για διαφορετικές δουλειές. Εξαιρέσεις υπάρχουν, αλλά κι αυτές υπάρχουν για να επιβεβαιώσουν τον κανόνα.
Έχω πολλούς φίλους σε όλα τα κόμματα που αποφάσισαν τώρα ή στο παρελθόν να εκτεθούν στην λαϊκή ψήφο. Σε όλους έχω πει το ίδιο πράγμα και με τους περισσότερους έχω «τσακωθεί». Μπορεί να έχω κι άδικο, αλλά αυτό πιστεύω. Δεν είναι στην φύση του δημοσιογράφου να συμβιβάζεται. Αντίθετα, ο συμβιβασμός είναι το βασικό συστατικό της τέχνης της πολιτικής.
Από την άλλη πλευρά διαπιστώνω μεγάλη υποκρισία. Μέχρι χτες που ο μισός δημοσιογραφικός κλάδος διεκδίκησε την είσοδό του στην Βουλή μέσω των ψηφοδελτίων του ΣΥΡΙΖΑ, όλα ήταν καλά. Τώρα που κατεβαίνει αντίστοιχος αριθμός και με την ΝΔ, θυμήθηκαν κάποιοι «ευαίσθητοι» συνάδελφοι να επισημάνουν το θέμα.
Και ξαφνικά βάλθηκαν οι «ευαίσθητοι» να τα βάλουν με τον Μπάμπη τον Παπαδημητρίου! Ότι είναι άδικο, είναι. Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για την μαύρη προπαγάνδα, αλλά δεν είναι αυτό σήμερα το ζητούμενο. Άλλωστε, ο Μπάμπης είναι έτσι ή αλλιώς μία ιδιαίτερη περίπτωση. Δεν σπεύδω να τον κατατάξω στην κατηγορία «δημοσιογράφοι». Όχι γιατί δεν υπήρξε δημοσιογράφος! Κάθε άλλο! Και μάλιστα ήταν και εξακολουθεί να είναι από τους καλύτερους. Πολλοί άνθρωποι κατανόησαν στα χρόνια της κρίσης τις εξελίξεις στην Οικονομία επειδή άκουγαν ή διάβαζαν τον Μπάμπη. Αλλά δεν θεωρώ τον κ. Παπαδημητρίου αποκλειστικά και μόνο δημοσιογράφο. Ξεκίνησε ως σύμβουλος σε υπουργείο και κάποια στιγμή πέρασε σε αυτή την πλευρά. Δεν είναι ο δημοσιογράφος που γίνεται πολιτικός. Είναι ένα «πολιτικό ζώο» που έγινε δημοσιογράφος και επιστρέφει σε αυτό που ξεκίνησε να κάνει πριν 30 χρόνια. Κι είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που μπορεί να αποδειχτεί η «εξαίρεση» που θα επιβεβαιώνει τον κανόνα! Πολύ απλά ο Μπάμπης Παπαδημητρίου είναι από τους λίγους ανθρώπους στην πολιτική και στην δημοσιογραφία που καταλαβαίνουν πως λειτουργούν οι αγορές. Μπορεί να σας φαίνεται περίεργο, αλλά τις περισσότερες φορές αυτό στην ελληνική πραγματικότητα μοιάζει σαν να ψάχνει κανείς πάγο στην Σαχάρα.
Τον κ. Παπαδημητρίου φιλοξενούμε σήμερα μαζί με τον Κωνσταντίνο Χαροκόπο στην εκπομπή Τέτοιοι Είναι στο Action24 στις 11.30 το βράδυ. Θα τον ακούσετε! Και θα κρίνετε!
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
ΣΗΜ: Το άρθρο δημοσιεύεται σήμερα ταυτόχρονα και στην στήλη Πετριές στον Φιλελεύθερο
