Συναντούμε ολοένα και περισσότερες αναλύσεις και άρθρα, που επισημαίνουν πως οι κυρώσεις προς τη Ρωσία έχουν αποτύχει. Σαν απόδειξη για τον συλλογισμό αυτό χρησιμοποιείται η άνοδος του ρουβλιού σε σχέση με το δολάριο, η άνοδος του Χρηματιστηρίου της Μόσχας, η μικρότερη από το αναμενόμενο ύφεση της Ρωσικής οικονομίας και η ποσοτική αύξηση στις εξαγωγές πετρελαίου.
Και τα τέσσερα προαναφερθέντα δεδομένα είναι ορθά. Το ρούβλι, όπως και το Χρηματιστήριο της Μόσχας χειραγωγούνται εύκολα από το Κρεμλίνο, λόγω της απουσίας διεθνούς συμμετοχής και στα δύο. Η ποσοτική αύξηση στις εξαγωγές πετρελαίου, εξηγείται από τη διείσδυση της Ρωσίας σε νέες αγορές, προσφέροντας χαμηλότερες τιμές. Και η ύφεση είναι χαμηλότερη από τις αρχικές εκτιμήσεις, που έθεταν σαν στόχο το 15%, λόγω της συρρίκνωσης των εισαγωγών δυτικών προϊόντων και της κατανάλωσης εγχωρίως παραγομένων προϊόντων. Έτσι η World Bank, εκτιμά πως η ύφεση της Ρωσικής οικονομίας στο τέλος του 2022 θα βρίσκεται στο 6%.
Για να κρίνουμε αν οι οικονομικές κυρώσεις στη Ρωσία έχουν επιτύχει ή έχουν αποτύχει θα πρέπει να κατανοήσουμε για ποιον λόγο επιβλήθηκαν. Οι κυρώσεις επιβλήθηκαν σαν αντιστάθμισμα στην εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, με δεδομένο ότι η Δύση είχε αποφασίσει να μην εμπλακεί στο πολεμικό πεδίο. Αφού κάτι τέτοιο θα οδηγούσε στο ξέσπασμα του Γ' Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι κυρώσεις δεν επιβλήθηκαν ούτε για να φτωχοποιηθεί ο ρωσικός λαός, ούτε για να χτυπηθούν κάποιοι ολιγάρχες, με απώτερο στόχο την πίεση του Βλαδίμηρου Πούτιν.
Πιστεύει κανείς πως η εικόνα των φτωχών Ρώσων πολιτών θα συγκινούσε στο Κρεμλίνο; Φυσικά, και όχι.
Πιστεύει κανείς πως οι δυσαρεστημένοι και φτωχοποιημένοι Ρώσοι θα μπορούσαν να ανατρέψουν το καθεστώς Πούτιν; Φυσικά, και όχι.
Πιστεύει κανείς ότι η αφαίρεση κάποιων προνομίων από τους Ρώσους ολιγάρχες στη Δύση και η επιβολή προσωπικών πιέσεων, θα οδηγούσε τους ολιγάρχες στην άσκηση πίεσης στον Πούτιν; Φυσικά, και όχι.
Διότι οι ολιγάρχες εξαρτώνται από τον Ρώσο πρόεδρο και όχι το αντίστροφο. Αν μάλιστα κάποιος ολιγάρχης εκφράσει κάποια στοιχειώδη ένσταση και κριτική απέναντι στην ασκούμενη πολιτική, τον περιμένουν ανοικτά παράθυρα, αυτοκτονίες με δέκα μαχαιριές, ή παράξενες εκπυρσοκροτήσεις όπλων.
Οι κυρώσεις εστίαζαν και εστιάζουν κυρίως στην πολεμική μηχανή της Ρωσίας. Οι κυρώσεις αποσκοπούν στο να οδηγηθεί η Ρωσία στον αποκλεισμό της από την αγορά ανταλλακτικών και μηχανημάτων που είναι απαραίτητα για την πολεμική της βιομηχανία, την ευρύτερη βιομηχανική παραγωγή της, τις τηλεπικοινωνίες της, καθώς και για τις ψηφιακές υποδομές της.
Η Ρωσική οικονομία βασίζεται σε σημαντικό βαθμό στις εισαγωγές μηχανημάτων και βιομηχανικού εξοπλισμού από την Ευρώπη και κυρίως από τη Γερμανία, αλλά και στις εισαγωγές chips ηλεκτρονικών υπολογιστών από τις ΗΠΑ. Ο αποκλεισμός της Ρωσίας από το διεθνές τεχνολογικό εμπόριο, αδυνατίζει αυτομάτως τη δυναμική της. Κάποια απτά παραδείγματα της κατάστασης που διαμορφώνεται στο εσωτερικό της Ρωσίας, είναι η κατά 85% πτώση της παραγωγής οχημάτων και η κατά 80% πτώση της παραγωγής οπτικών ινών που χρησιμοποιούνται στις τηλεπικοινωνίες.
Η παραγωγή τεθωρακισμένων αρμάτων μάχης όπως για παράδειγμα τα T-72B3, έχει μειωθεί δραματικά λόγω έλλειψης συγκεκριμένων ανταλλακτικών. Η παραγωγή και χρήση πυραυλικών συστημάτων ακριβείας, έχει εκμηδενιστεί, γι’ αυτό το λόγο στο μέτωπο χρησιμοποιούνται πυραυλικά συστήματα μη κατευθυνόμενα, που δεν πετυχαίνουν τους επιθυμητούς στόχους. Οι Ρωσικές δυνάμεις ξεμένουν από πυραύλους Kalibr, Iskander και Kinzhal, με αποτέλεσμα να ανασύρονται από τις αποθήκες παλαιά όπλα της Σοβιετικής εποχής.
Επομένως, οι κυρώσεις πετυχαίνουν τον σκοπό τους, εφ’ όσον αποδυναμώνουν τη ρωσική πολεμική μηχανή, εξασθενίζουν την ευρύτερη βιομηχανική παραγωγή και εγκλωβίζουν την τεχνολογική ανάπτυξη. Σαφώς και οι οικονομικές κυρώσεις της Δύσης, θα επηρεάσουν το σύνολο της οικονομίας και της παραγωγικής δραστηριότητας στη Ρωσία. Η Ρωσία θα ηττηθεί και θα βγει πιο αδύνατη και πιο απομονωμένη. Δεν γνωρίζουμε το αν θα έχει προβλήματα στο εσωτερικό της και το αν θα υπάρχουν τελικά πιέσεις για την ανατροπή του Βλαδίμηρου Πούτιν.
Εκείνο που είναι σημαντικό για τη δημοκρατική Δύση είναι να συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται σε πόλεμο. Σε ένα υβριδικό πόλεμο που εστιάζει στην υποβάθμιση του επίπεδου της ζωής των Ευρωπαίων πολιτών και στην ανάδυση ενός κινήματος εσωτερικής αμφισβήτησης των ιδανικών της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Και σε αυτόν τον πόλεμο οι πολίτες της Ευρώπης πρέπει να τον αντιμετωπίσουν με πείσμα και αντοχή, όπως έπραξαν οι προηγούμενες γενιές, στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
