Το τελευταίο επεισόδιο χειραφέτησης των φαρμακοποιών σε σχέση με την πανδημία είναι αρκούντως αποκαλυπτικό. Συμπλέκονται πολύπλοκες διαδικασίες, χρόνιες παθογένειες, εσωτερικές αντιπαραθέσεις και ριζωμένες αγκυλώσεις. Και, σε τελική ανάλυση, χαμένος είναι πάλι ο πολίτης.
Οι φαρμακοποιοί, ή τουλάχιστον οι επίσημοι εκπρόσωποί τους, δεν είδαν ποτέ με καλό μάτι τη χρησιμοποίηση τους ως ενδιάμεσων για την παροχή αυτο-διαγνωστικών σκευασμάτων (self tests) στο κοινό.
Θεωρούν, όχι εντελώς άδικα, ότι δεν είναι έμποροι ή μόνο έμποροι, αλλά επιστήμονες κι ότι τα φαρμακεία δεν είναι σούπερ μάρκετ (κρατήστε τη λέξη) αλλά τόποι υγειονομικής υποστήριξης του πληθυσμού -που παρεμπιπτόντως έχουν και εμπορικά χαρακτηριστικά και ακόμα πιο παρεμπιπτόντως, ευνοήθηκαν εμπορικά από την πανδημία.
Από την άλλη, η Πολιτεία, κι εκείνη διόλου αδίκως, γνωρίζει ότι σε μια κοινωνία σαν την ελληνική, με τέτοια πυκνότητα φαρμακείων και με μια σχέση μεταξύ κοινού - φαρμακοποιών που ξεπερνά τη στενά επαγγελματική, η διοχέτευση των αυτο-διαγνωστικών σκευασμάτων, που εκείνη πληρώνει, μέσω των φαρμακείων ήταν σχεδόν αυτονόητη.
Πόσο μάλλον, σκέφτηκαν οι ιθύνοντες, που θα άφηνε και ένα διπλό επιπλέον κέρδος στους φαρμακοποιούς : Από το έστω μικρό κατά κεφαλήν τίμημα ανά σκεύασμα και από την παραπάνω από πιθανή αύξηση των αγορών λόγω επισκέψεων (και) για τα αυτοδιαγνωστικά.
Ως εδώ η μόνη, και κλασική στα καθ' ημάς, στρέβλωση ήταν ότι δεν βλέπουν όλοι έτσι, και δεν θεωρούν τόσο απλά, τα πράγματα. Η συνέχεια υπήρξε ακόμα πιο ελληνική: Ο πανελλήνιος σύλλογος φαρμακοποιών διαπραγματεύτηκε τιμές και ημερομηνίες έναρξης - λήξης της «συνεργασίας», η κυβέρνηση συμφώνησε αλλά ζήτησε και παράταση, ο σύλλογος Θεσσαλονίκης βρήκε ευκαιρία να δισφοροποιηθεί -και από τον πανελλήνιο σύλλογο και από την κυβέρνηση- μπας και αναλάβει, έστω προσωρινά, την ηγεσία του αγώνα.
Αγώνα για τι πράγμα; Για τους όρους ενός εμπορικού δούναι και λαβείν ή μιας κοινωνικής προσφοράς και πάντως σίγουρα μιας κοινωνικής σχέσης;
Παρωχημένος συνδικαλισμός,παραμερισμός της κοινωνικής διάστασης και του γενικού συμφέροντος, πολυδιάσπαση και εσωτερικές έριδες, από την πλευρά των φαρμακοποιών.
Μεγάλη ευκαμψία στην αρχή και μικρή διαπραγματευτική γενναιοδωρία αργότερα, επίσειση ενός μάλλον αθέμιτου ανταγωνισμού -ότι θα παρέχονται τα αυτοδιαγνωστικά, άρα, στο βάθος, και άλλα σκευάσματα από τα σούπερ μάρκετ-, λόγια εν βρασμώ από την κυβέρνηση.
Και στη μέση, μπερδεμένος, απορών, από τον Άννα μιας δωρεάν αλλά ελάχιστα πρακτικής διαδικασίας στον Καϊάφα της αίσθησης ότι είναι ο τελευταίος τροχός της άμαξας, ο εν πανδημία πολίτης.
