Σε αυτές τις κινητοποιήσεις όλοι πλέον γνωρίζονται μεταξύ τους. Είναι κάτι σαν κοινωνική εκδήλωση για να ξανασυναντηθούν παλιοί γνώριμοι. Δεν παρουσιάζουν κανένα ενδιαφέρον σε κάποιον παρατηρητή, καθώς έχουν καταντήσει πληκτικές.
Για την Αριστερά είναι ασκήσεις επιβεβαίωσης της μίζερης παρουσίας της. Για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ εξήγηση για την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα.
Εννοείται ότι για την κυβέρνηση είναι ένα γεγονός ανάξιο σχολιασμού. Οι πραγματικοί εργαζόμενοι απέχουν από αυτές τις «κοινωνικές εκδηλώσεις», γιατί εργάζονται. Και την κυβέρνηση, και την κάθε κυβέρνηση, αυτοί πρέπει να την ενδιαφέρουν. Το καθοριστικό - συμβολικό κτύπημα στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το είχε δώσει η μεγάλη πορεία της «γραβάτας», όπως την είχαν αποκαλέσει τότε. Ποιοι ήταν;
Ήταν ελεύθεροι επαγγελματίες που διαμαρτύρονταν για την υπερφορολόγηση τους από την τότε κυβέρνηση. Ήταν Έλληνες πολίτες που εργάζονταν πραγματικά και σκληρά. Δεν ήταν επαγγελματίες συνδικαλιστές και απεργοί κατά κομματική παραγγελία. Δεν ήταν δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι ετών 45. Ήταν αυτοί που επέλεξε συνειδητά να υπερφορολογήσει ο μαρξιστής Τσακαλώτος, όπως δήλωσε όλο υπερηφάνεια ο ίδιος.
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας θα πρέπει να ανησυχεί, αν κατέβει στους δρόμους η μεσαία τάξη. Αυτή που έριξε τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι επαγγελματίες απεργοί των κομμάτων της Αριστεράς και του βαθέως ΚΙΝΑΛ, ουδένα μπορούν να απειλήσουν. Είναι ένα μεγάλο παρεάκι που συγκεντρώνεται κάπου - κάπου για να θυμηθεί τις ένδοξες, παλιές, καλές ημέρες.
Τότε που η ΟΤΟΕ έκλεινε τις τράπεζες για σαράντα ημέρες, ή οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ κατέβαζαν τους διακόπτες όποτε αυτοί ήθελαν. Για να μη μιλήσω για το ετερόκλιτο πλήθος που ματαίωσε την ασφαλιστική μεταρρύθμιση Γιαννίτση. Γι' αυτό, και για τη διαχείριση 2004-2009, όλη η χώρα «πέρασε από το ταμείο» το 2010.
Σήμερα οι πολίτες κρίνουν, συγκρίνουν και αποφασίζουν. Αντιλαμβάνονται οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα αν το υπό ψήφιση εργασιακό νομοσχέδιο στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα τους. Και ο κοινός νους αντιλαμβάνεται επίσης ότι αυτό που «πονά» την Αριστερά δεν είναι οι πρόνοιες για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας ή άλλες ρυθμίσεις που ισχύουν στις χώρες της ΕΕ εδώ και 15 χρόνια.
Αυτό που «πονά» την Αριστερά είναι οι διατάξεις που αφορούν το συνδικαλιστικό μητρώο και την ηλεκτρονική ψηφοφορία για τις εκλογές των συνδικάτων. Από απόσταση, οι τραμπουκισμοί, οι προπηλακισμοί, οι πιέσεις, είναι ξεπερασμένα όπλα.
Η κυβέρνηση έχει με το μέρος της, μέχρι στιγμής, το κόσμο της πραγματικής εργασίας. Αυτοί οι πολίτες τι θέλουν; Να βλέπουν τα εισοδήματα τους να βελτιώνονται είτε με μείωση της φορολογίας και των κρατήσεων είτε με αυξήσεις, γιατί η οικονομία παράγει πλούτο. Και αυτή η κυβέρνηση είναι ιδεολογικά υπέρ της παραγωγής πλούτου.
Αν η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κινηθεί πάνω σε αυτούς τους άξονες οι κραυγές της Αριστεράς δεν πρόκειται να συγκινήσουν κανένα, πλην των αριστερών και όχι όλους. Οι πορείες τους απλώς θα επιβεβαιώνουν την οργανωτική υπεροχή του ΚΚΕ. Ενδοοικογενειακοί ανταγωνισμοί της Αριστεράς που ταλαιπωρούν όμως αυτούς που εργάζονται πραγματικά.
