Στη Μιανμάρ, την περασμένη Κυριακή, 18 άνθρωποι που διαδήλωναν κατά της χούντας σκοτώθηκαν από πυρά των δυνάμεων ασφαλείας της χώρας αλλά ο λαός συνεχίζει να βρίσκεται, πεισματικά, στους δρόμους.
Στο Χονγκ Κονγκ έχουν πλέον συλληφθεί από το κινεζικό καθεστώς όλοι όσοι ηγούνται των επίμονων διαδηλώσεων για τη δημοκρατία, εδώ κι ένα χρόνο.
Ο Αλεξέι Ναβάλνι μεταφέρθηκε στην πιο σκληρή και ειδεχθή φυλακή της Ρωσίας.
Στην Ελλάδα, στο καταυλισμό Καρά Τεπέ στη Λέσβο, 2.000 παιδιά ζουν χωρίς φως και τρεχούμενο νερό.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας χθες «χτύπησε το καμπανάκι» για άνοδο των κρουσμάτων κορονοϊού παγκοσμίως, μετά από αρκετές εβδομάδες.
Οι ΜΕΘ πιέζονται επικίνδυνα από τις εισαγωγές ασθενών.
Αυτά είναι τυχαίες επιλογές από τη χρονογραμμή των ειδήσεων στον πλανήτη: πραγματικοί και αιματηροί αγώνες για τη δημοκρατία κατά αυταρχικών καθεστώτων, πανδημία, ανησυχία για όσα μας ξημερώνουν αύριο.
Κι όμως, στα ελληνικά ΜΜΕ και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, συζητάμε μανιακά μια ακόμα απεργία πείνας του τρομοκράτη Δημήτρη Κουφοντίνα, αυτή τη φορά και σύμφωνα με τη δικηγόρο υπεράσπισής του, για κάποιο γραφειοκρατικό λόγο που η κυβέρνηση απορρίπτει ως αβάσιμο.
Είναι φυσικό λοιπόν, ο πυρήνας της συζήτησης, πέρα από τα αυτονόητα, αφοριστικά «η δημοκρατία δεν εκδικείται», λες και η επιβολή του νόμου θα μπορούσε να συνιστά κάποιο είδος εκδίκησης, αφορά τη «μπακαλική» της πολιτικής.
Ένα από τα κεντρικά επιχειρήματα υπέρ της θέσης η κυβέρνηση να υποχωρήσει είναι το πολιτικό κόστος που θα έχει, αν συμβεί το μοιραίο στον κρατούμενο. Δεν θα μπορούσε και να γίνει διαφορετικά όταν η συζήτηση για την υπεράσπισή του έχει περιοριστεί σε διοικητικά, γραφειοκρατικά θέματα, σε μια χώρα που οι πολίτες της ταλανίζονται από τη γραφειοκρατία σε βαθμό που συχνά να καταστρέφεται η ζωή τους.
Καλώς ή κακώς η υπόθεση Κουφοντίνα είναι ένα βαριά ιδεολογικοποιημένο ζήτημα και έγινε τέτοιο από τη στιγμή που η αξιωματική αντιπολίτευση, ο ΣΥΡΙΖΑ, το εργαλειοποίησε στο πλαίσιο της αντιπολιτευτικής στρατηγικής του.
Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ θα αποτύχει.
Δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε ότι καλώς ή κακώς διανύουμε μια περίοδο που το ζητούμενο από τους πολίτες και μάλιστα παγκοσμίως είναι η επιτυχημένη διαχείριση της καθημερινότητας. Στην Ελλάδα αυτό μεταφράζεται σε πολύ συγκεκριμένα θέματα: στην πορεία της οικονομίας μετά την κρίση που θα προκαλέσει η πανδημία, στο πότε θα εμβολιαστούμε, στο πότε θα ανοίξουν τα σχολεία για τα παιδιά πλέον ασφυκτιούν, στο πότε οι επιχειρήσεις θα εισπράξουν την επιστρεπτέα προκαταβολή, στο πότε θα ανοίξει η αγορά.
Αυτά είναι τα προβλήματά μας σήμερα και η κυβέρνηση κρίνεται καθημερινά και θα κριθεί στο πως θα τα διαχειριστεί.
Σαφέστατα, κανείς δεν θέλει αυτή, η πέμπτη απεργία πείνας του Δ.Κουφοντίνα, να έχει τραγική κατάληξη αλλά μην πιστέψει κανείς ότι η έκβαση αυτής της υπόθεσης θα επηρεάσει στο ελάχιστο τις στάσεις της κοινή γνώμης απέναντι στην κυβέρνηση.
Αντιθέτως, ένα είναι το βέβαιο: η στρατηγική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ και της ηγεσίας του να ιδεολογικοποιήσουν τον ζήτημα του κρατούμενου απεργού πείνας, θα τους αποξενώσει σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό από τη μετριοπαθή αριστερά και κεντροαριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το επιχείρημα ότι «θα καεί η Αθήνα αν πάθει κάτι ο Κουφοντίνας» δεν ευσταθεί. Μάλιστα, θα θέλαμε η κυβέρνηση να έχει επιδείξει μεγαλύτερη πυγμή στην έκρηξη των περιστατικών βίας και ανομίας που καταγράφονται τις τελευταίες ημέρες και να είχαμε δει προσαγωγές υπόπτων και συλλήψεις για τις επιθέσεις σε γραφεία βουλευτών αλλά και τις διάφορες καταστροφές στις πόλεις, ανά την επικράτεια.
Οι πολίτες θέλουν ασφάλεια.
Ούτε το επιχείρημα ότι συμφέρει την κυβέρνηση η αναταραχή ευσταθεί γιατί για να υλοποιηθεί το πρόγραμμα για το οποίο έχει εκλεγεί και θα κριθεί, απαιτείται στοιχειώδη κοινωνική ηρεμία.
Τους επόμενους μήνες κρίνεται το μέλλον της χώρας για τις επόμενες δεκαετίες: η διαχείριση των κονδυλίων του Ταμείου Ανάκαμψης, η μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού και η επίλυση του βραχνά των εκκρεμών συντάξεων, η ενσωμάτωση προσφύγων και μεταναστών, οι μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας αλλά και τη Δικαιοσύνη, είναι τα θέματα που θα έπρεπε να μας έχουν κάνει να χάσουμε τον ύπνο μας.
Όλα τα άλλα είναι συζητήσεις για τα καφενεία. Και θυμίζουμε ότι για την ώρα είναι κλειστά μέχρι και τα καφενεία.
