Του Σάκη Μουμτζή
Αυτά δεν τα λέει κάποιος βουλευτής της αντιπολίτευσης, αλλά ο επίτιμος ΓΕΕΘΑ Μ.Κωσταράκος. Συνεπώς έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα, πολύ δε περισσότερο όταν με το ίδιο θέμα ασχολούνται και όλα σχεδόν τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ.
Στην Μόρια της Λέσβου προσπαθούν να ζήσουν 9.000 πρόσφυγες την στιγμή που η χωρητικότητα του καταυλισμού και οι υποδομές αντέχουν 3000 άτομα. Οι φωτογραφίες διασύρουν την Ελλάδα και το ερώτημα που έθεσε ο στρατηγός γίνεται «καυτό».
Πού πήγαν τόσα λεφτά; Ποιοι τα διαχειρίζονται; Υπάρχουν παραστατικά; Υπάρχουν μηχανισμοί ελέγχου, τόσο από την ΕΕ όσο και από το Ελληνικό Κράτος; Και αν ναι, ποια είναι τα πορίσματα τους; Αν όχι, οι ευθύνες των εταίρων μας και των δωρητών είναι τεράστιες. Για την Ελληνική κυβέρνηση, ούτως ή άλλως, είναι αυτονόητες.
Ήταν ολοφάνερο-- όταν ο ΣΥΡΙΖΑ, το 2015, κάλεσε να έρθουν στην Ελλάδα όλοι αυτοί οι δυστυχισμένοι άνθρωποι –πως γύρω τους θα στηνόταν ένας χορός δισεκατομμυρίων. Μια μεγάλη μπίζνα με αριστερό πρόσημο. Αυτοί οι απίθανοι τύποι που σάλταραν στην εξουσία τον Ιανουάριο του 2015, κατηγορούσαν ανερυθρίαστα την κυβέρνηση του Α.Σαμαρά για τις συνθήκες που επικρατούσαν στην Αμυγδαλέζα. Σήμερα, η Αμυγδαλέζα φαντάζει σαν πεντάστερο ξενοδοχείο μπροστά στην Μόρια. Και δεν ντρέπονται.
Η Αριστερά όταν είναι στην αντιπολίτευση υπερασπίζεται τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων. Αγωνίζεται, φραστικά, για τις καλύτερες συνθήκες διαβίωσης τους. Οταν όμως γίνεται κυβέρνηση τα λησμονεί όλα αυτά. Και αυτό είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο.
Οι κυβερνήσεις της μαρξιστικής Αριστεράς, σε όλον τον κόσμο, διακρίθηκαν για το μίσος τους και την περιφρόνηση τους για τον πολίτη. Τεράστια η απόσταση των έργων τους από τα λόγια τους. Για να μην αναφερθώ στα όσα γίνονται αυτήν την περίοδο σε Βενεζουέλα και Νικαράγουα, θα εστιάσω την προσοχή μου στα όσα είχαν γίνει στην Ειδομένη πριν από δύο περίπου χρόνια, όταν μέσα στο καταχείμωνο και σε άθλιες συνθήκες, προσπαθούσαν να επιβιώσουν χιλιάδες δυστυχισμένοι άνθρωποι. Είχαν ακούσει το κάλεσμα της κυρίας Τασίας και ήρθαν.
Τότε στήθηκε το απίστευτο πάρτυ των «αλληλέγγυων»,ιδιότητα που έγινε ένα πολύ προσοδοφόρο επάγγελμα. Τότε, με διαδικασίες που είχαν καταγγελθεί, επιχειρηματίες με φιλικές σχέσεις με τους κυβερνώντες, αναλάμβαναν την διατροφή των χιλιάδων αυτών ανθρώπων. Τεράστιοι οι ημερήσιοι τζίροι, ανεξέλεγκτη η δαπάνη. Και το κυριότερο, ουδείς γνωρίζει την τελική κατάληξη όλων αυτών των χρημάτων.
Και η δικαστική εξουσία τι κάνει; Μπορεί και μένει απαθής στο δράμα των χιλιάδων ανθρώπων; Δεν χρειάζεται να ελέγξει πού και πώς διοχετεύθηκαν τα 1.6 δισεκατομμύρια ευρώ; Δεν πρέπει να αναζητήσει υπευθύνους για τον διεθνή διασυρμό της πατρίδας μας;
« Τα λεφτά ήταν πολλά και η απόδοση τους ελάχιστη.» Αυτό το λέει ο Μ.Κωσταράκος. Κακοδιαχείριση, απάτη, αδιαφορία; Δεν πρέπει να ερευνηθεί γιατί τα πολλά λεφτά είχαν ελάχιστη απόδοση;
Πιθανόν να βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τεράστιο σκάνδαλο. Πιθανόν να βρισκόμαστε μπροστά σε μια πρωτοφανή ανικανότητα τόσο της κυβέρνησης όσο και της διοίκησης.
Έχουμε υποχρέωση να μάθουμε.
