Του Αλέξανδρου Σκούρα
Σε Ευρώπη και Αμερική παρατηρείται ένα ιδιαίτερα ανησυχητικό φαινόμενο τα τελευταία χρόνια. Πριν όμως συζητήσουμε για το φαινόμενο αυτό, ας κάνουμε κάποιες παραδοχές. Ο ρατσισμός, η ομοφοβία, η τρανσοφοβία και ο σεξισμός κατά των γυναικών είναι φαινόμενα που ενώ φθίνουν σε γενικές γραμμές, αποτελούν ακόμα και σήμερα ανοιχτές πληγές ακόμα και στις πιο προοδευτικές δυτικές κοινωνίες.
Την υπεράσπιση των ομάδων αυτών αναλαμβάνει συνήθως η αριστερά που έχει επενδύσει τις τελευταίες δεκαετίες στην ταυτοτική πολιτική (identity politics). Έτσι κάθε φορά που κάποιος δεξιός προσβάλλει κάποια μειονότητα (που δυστυχώς είναι αρκετά συχνό φαινόμενο) οι αριστερές οργανώσεις, τα κόμματα, τα ΜΜΕ σπεύδουν να καταδικάσουν, αρκετά συχνά με αμφίβολης ηθικής τρόπους. Μέχρι εδώ το σύστημα δουλεύει καλά. Δεν θα ήθελα να ζω σε μία κοινωνία που ο ρατσισμός και η ομοφοβία περνούν ατιμώρητες χωρίς να προκαλούν αίσθηση.
Ταυτόχρονα, ως φιλελεύθερος, μου είναι αρκετά δύσκολο να εμπιστευθώ ιδέες που πηγάζουν και προωθούν τον κολλεκτιβισμό. Άλλωστε, η μικρότερη μειονότητα είναι το άτομο, όπως είχε πει και η «τρελή θεία» μας η Άυν Ραντ. Η καχυποψία αυτή έναντι της αριστεράς και των κινήτρων της δικαιολογείται πλήρως κάθε φορά που ένα μέλος της εκάστοτε μειονότητας ξεφεύγει από την ιδεολογική γραμμή της αριστεράς. Τα παραδείγματα τέτοιων περιπτώσεων είναι πάμπολλα. Χθες αναφερθήκαμε στους φεμινιστές του ΣΥΡΙΖΑ που έκαναν τα στραβά μάτια στις σεξουαλικές παρενοχλήσεις του τ. πρέσβη της Βενεζουέλας. Αντίστοιχα ειρωνική είναι και η κατάσταση στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των μεταναστών που η φιλεύσπλαχνη αριστερά υποτίθεται ότι θα φρόντιζε. Η lgbtq κοινότητα δηλώνει εξαγριωμένη με τους χειρισμούς της αριστερής κυβέρνησης στην υπόθεση Ζακ Κωστόπουλου και η λίστα μπορεί να συνεχιστεί. Όμως, η υποκρισία της αριστεράς και η εργαλειοποίηση των μειονοτήτων δεν είναι μόνο ελληνική υπόθεση. Κάθε φορά που ένας ή μία έξυπνη αφροαμερικανό δηλώνει πως στηρίζει τους Ρεπουμπλικάνους ή τον Τραμπ, η αριστερά μιλά για προδοσία της φυλής. Κάθε φορά που ένας ομοφυλόφιλος δηλώνει συντηρητικός, η αριστερά τον χλευάζει και κάθε φορά που μία γυναίκα ηγείται μίας κεντροδεξιάς παράταξης η αριστερά την αντιμετωπίζει με τον χειρότερο σεξισμό.
Για να αλλάξει αυτή η κατάσταση υπάρχει μία απαραίτητη προϋπόθεση. Πρέπει εμείς οι φιλελεύθεροι, ανεξάρτητα από το κόμμα στο οποίο ανήκουμε, να βρούμε το θάρρος και να συμπαρασταθούμε δυναμικά στα άτομα που αδικούνται και υπόκεινται διακρίσεις λόγω χρώματος, φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού και οποιασδήποτε άλλης ιδιαιτερότητας. Οι φιλελεύθεροι έχουν την ικανότητα να σεβαστούν τον ομοφυλόφιλο, την κάθε εθνική και θρησκευτική μειονότητα ως άτομα ανεξάρτητα από τις κομματικές επιλογές τους. Δεν διαχωρίζουμε τον κόσμο σε προλετάριους, λούμπεν και μπουρζουαζία. Βλέπουμε και κρίνουμε τους ανθρώπους ατομικά για το ηθικό πρόσημο των πράξεων και των λόγων τους.
