Του Σάκη Μουμτζή
Υπάρχουν δύο κατηγορίες πολιτών του αντιμνημονιακού χώρου. Αυτοί που ακόμα και σήμερα πιστεύουν πως τα μνημόνια δεν ήταν αναγκαία και αυτοί που αντιλήφθηκαν το μέγεθος της αυταπάτης τους.
Αυτοί που ακόμα πιστεύουν πως ο γάιδαρος μπορεί να πετάξει και αυτοί που, έστω καθυστερημένα, κατάλαβαν πως αυτό δεν γίνεται.
Από το κείμενο της παραίτησης του προέδρου του ΣτΕ προκύπτει πως ο κ.Σακελλαρίου ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Πιστεύει δηλαδή, όπως και χιλιάδες άλλοι Ελληνες πολίτες, πως θα μπορούσαμε να ζούμε σήμερα, όπως ζούσαμε μέχρι τον Μάιο του 2010.
Είναι άχαρο μετά από οκτώ χρόνια μνημονίων, να επιχειρηματολογώ για την αναγκαιότητα περικοπής των δαπανών και αύξησης των εσόδων του κράτους. Φαίνεται όμως πως είναι αναγκαίο, καθώς αυτοί οι πολίτες δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα πως τα τελευταία χρόνια το υψηλό επίπεδο διαβίωσης τους οφειλόταν στα δανεικά. Δεν ήταν το αποτέλεσμα της ανάπτυξης της Ελληνικής οικονομίας.
Πράγματα τόσο προφανή, αλλά και τόσο δυσνόητα.
Όπως προκύπτει από την δήλωση του προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας ο επιζών αντιμνημονιακός λόγος δεν είναι μόνον κτήμα των «ψεκασμένων», αλλά και ανθρώπων με υψηλό μορφωτικό επίπεδο. Ο αντιμνημονιακός λόγος διατρέχει ακόμα οριζοντίως και καθέτως την Ελληνική κοινωνία.
Για κάποιους αυτό οφείλεται την αδυναμία προσέγγισης της οικονομίας μας με ορθολογικό τρόπο. Για κάποιους άλλους, που είναι και οι περισσότεροι, οφείλεται σε πιο πεζό λόγο. Δεν θέλουν να περικοπούν οι κάθε μορφής απολαυές τους, δείχνοντας συγχρόνως γι΄αυτόν τον σκοπό, τον γείτονα. Αυτός ας υποστεί μείωση του μισθού ή της σύνταξης του.
Την αντιμνημονιακή συνείδηση την πληρώσαμε ακριβά. Και δυστυχώς εξακολουθούμε να την πληρώνουμε, παρ΄όλο που ο αντιμνημονιακός λόγος σαρώθηκε το καλοκαίρι του 2015. Ενα ιδεολογικό και πολιτικό παράδοξο που μάλλον θα το συναντήσουμε στις επερχόμενες εκλογές.
Γιατί, όταν ένας τόσο μορφωμένος και με τόσο κύρος άνθρωπος, όπως ο πρόεδρος του ΣτΕ, προτάσσει το υλικό συντεχνιακό συμφέρον πάνω από τις ανάγκες της Εθνικής οικονομίας, τότε τι να περιμένουμε από πολίτες με χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο;
Και αυτή η αντίληψη πως επί μνημονιακής εποχής το «οικονομικό επιβλήθηκε του θεσμικού», τι σημαίνει; Πως το ύψος των μισθών και των συντάξεων κυριαρχεί επί των οικονομικών δεικτών και όχι το αντίθετο;
Είναι δυνατόν μια κοινωνία να καταβαρθρώνεται γιατί οι απολαυές συγκεκριμένων κλάδων του Δημοσίου έχουν περιβληθεί έναν θεσμικό μανδύα, που τον ύφαναν και τον υπερασπίζονται οι άμεσα ενδιαφερόμενοι;
Είναι δυνατόν να αποσαρθρωθεί ο ιδιωτικός τομέας για να συντηρείται ένα κράτος αντιπαραγωγικό, αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο;
Γιατί, περί αυτού πρόκειται. Φαίνεται ότι αγνοεί ο πρόεδρος του ΣτΕ πως οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι, όλοι προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα. Στο Δημόσιο επαναπροσλήφθηκαν και οι επίορκοι και οι απατεώνες ακόμα, εν μέσω μνημονίων.
Είναι ανθρώπινο, ο απωλεσθείς παράδεισος να αναπολείται. Είναι λογικό να θέλουμε να επιστρέψουν οι όμορφες ημέρες. Αλλά είναι εξίσου ανθρώπινο και λογικό να έχουμε μιαν επαφή με την πραγματικότητα. Να ξέρουμε πού πατάμε.
Και αυτό φαίνεται πως είναι δύσκολο. Τα εργαλεία του ορθολογισμού είναι δύσχρηστα ακόμα και για μορφωμένους ανθρώπους. Τελικά πολλοί πιστεύουν πως ο γάιδαρος μπορεί να πετάξει!
