Του Αλέξανδρου Σκούρα
Κατά την προεκλογική περίοδο, οι υποψήφιοι έχουν κάθε λόγο να επιδιώξουν τη μεγαλύτερη δυνατή προβολή τους. Όσες περισσότερες τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εμφανίσεις κάνουν, όσα περισσότερα άρθρα και συνεντεύξεις δημοσιεύσουν στα παραδοσιακά και τα ηλεκτρονικά μέσα, τόσο μεγαλύτερες είναι και οι πιθανότητές τους να τους θυμηθούν οι ψηφοφόροι την κρίσιμη ώρα της κάλπης.
Μια ιδιαίτερη κατηγορία μέσων ενημέρωσης στα οποία στοχεύουν οι υποψήφιοι τέτοιες προεκλογικές περιόδους, είναι τα αυτά που απευθύνονται σε ειδικά κοινά - τα μέσα της ιδιαίτερης πατρίδας του υποψηφίου, επαγγελματικά μέσα, μέσα φορέων της κοινωνίας των πολιτών με τους οποίους ο υποψήφιος έχει καλή σχέση ή θέλει να την καλλιεργήσει. Μην εκπλαγείτε λοιπόν αν δείτε αυτές τις μέρες άρθρα και συνεντεύξεις πολιτικών ακόμη και σε περιοδικά για το… πλέξιμο.
Έτσι λοιπόν και η υποψήφια Α' Θεσσαλονίκης με τη Νέα Δημοκρατία κ. Έλενα Ράπτη δημοσίευσε πρόσφατα ένα άρθρο στον ιστότοπο romfaia.gr, ο οποίος έχει θρησκευτική και εκκλησιαστική θεματολογία. Στο άρθρο της αυτό, η κ. Ράπτη λέει πράγματα που όντως απευθύνονται στο κοινό του μέσου: μιλά για την ανάγκη στήριξης των πολύτεκνων οικογενειών, για την «προσπάθεια αποχριστιανοποίησης της ελληνικής κοινωνίας», για τους κινδύνους του «όλο και με μικρότερη συχνότητα εκκλησιασμού των μαθητών» και διαβεβαιώνει τους αναγνώστες της ότι θα συνεχίσει να προσεύχεται πριν κοιμηθεί και να ακολουθεί το σχέδιο του Θεού.
Κυρίως όμως, η διατελέσασα και εκ νέου υποψήφια βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας εκφράζει την ανησυχία της για τη «νομοθέτηση προκλητικών ελευθεριών». Τι ακριβώς εννοεί με αυτή την φράση δεν είναι απολύτως σαφές, και μάλλον σκοπίμως. Οι πιθανότατα συντηρητικοί αναγνώστες του romfaia.gr μπορούν έτσι να ντύσουν αυτές τις τρεις λέξεις με όποιο περιεχόμενο οι ίδιοι επιλέξουν - σύμφωνο συμβίωσης; υπηκοότητα; άδεια τέλεσης του pride; αποποινικοποίηση της χρήσης ουσιών; Όλα χωράνε βολικά.
Όμως οι ελευθερίες δεν νομοθετούνται. Αναγνωρίζονται και κατοχυρώνονται. Και τι ακριβώς θα πει «προκλητικές ελευθερίες»; Η ελευθερία του τύπου θεωρήθηκε κάποτε προκλητική. Η ελευθερία της αυτοδιάθεσης των γυναικών ομοίως. Οι πολιτικές ελευθερίες, η ελευθερία συνείδησης, η ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι - ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Δεν υπάρχει καμία απολύτως ελευθερία που να μην θεωρήθηκε κάποτε από κάποιους για κάποιους προκλητική.
Αυτή ακριβώς όμως είναι και η δύναμη της ελευθερίας - ότι διαρρηγνύει τα δεσμά που τη συγκρατούν και μόλις ριζώσει κάνει γρήγορα αυτό που χθες θεωρούταν προκλητικό, αυτονόητο.
Στην κ. Ράπτη, που μάλλον δεν υπολόγισε ότι τα άρθρα που απευθύνονται σε ειδικά κοινά πανεύκολα σήμερα αναπαράγονται και φτάνουν εντέλει και στα γενικά, αφιερώνω μια από τις αγαπημένες μου ρήσεις του Τόμας Τζέφερσον: «Προτιμώ την επικίνδυνη ελευθερία από την ειρηνική σκλαβιά»!
