Του Γιάννη Παντελάκη
-Υπουργό Άμυνας θα κάνεις τον Καμμένο ;
-Δυστυχώς, μου απάντησε με μια γκριμάτσα…
Τον διάλογο αυτό δημοσιοποίησε η Ζωή Κωνσταντοπούλου και διαμείφθηκε μεταξύ της ίδιας και του Αλ.Τσίπρα στις 26 Ιανουαρίου του 2015, μια μέρα μετά τις εκλογές. Δεν γνωρίζω αν η γκριμάτσα Τσίπρα τότε ήταν ειλικρινής. Αυτό που γνωρίζω είναι πως σ έναν τέτοιο διάλογο σήμερα για τον Καμμένο μεταξύ ενός στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ και του πρωθυπουργού, στο πρόσωπο του τελευταίου δεν θα σχηματιζόταν καμία γκριμάτσα, αλλά ένα πλατύ χαμόγελο.
Ένα χαμόγελο σαν κι αυτό που είδαμε χθες στην νέα εκπομπή για τις Ένοπλες Δυνάμεις (έμπνευσης Καμμένου) στην δημόσια τηλεόραση με τίτλο: "Με αρετή και τόλμη". Πλάι του ο πρωθυπουργός, είχε τον επίσης χαμογελαστό υπουργό με τον οποίο όλα δείχνουν ότι έχουν ταιριάξει απόλυτα. Ο άνθρωπος για τον οποίο κάποτε νόμιζε ότι είναι ένας πολιτευτής της δεξιάς, ένας μπούλης αλλά τελικά αποδείχτηκε πως ήταν "ένας ζεστός άνθρωπος με εξαιρετική λαική αποδοχή", δεν έχει κερδίσει απλά τον πρωθυπουργό. Τον έχει σχεδόν απορροφήσει πολιτικά.
Η συγκεκριμένη εκπομπή αποτελεί ένα τέτοιο μικρό περισσότερο συμβολικού χαρακτήρα δείγμα. Ο Τσίπρας δεν αποδέχεται απλά την επανάληψη της (παιζόταν και στο παρελθόν στην ΕΡΤ), αλλά εμφανίζεται σ αυτήν με ικανοποίηση και δηλώνει την χαρά του γι αυτό. Η προβολή μιας τέτοιας εκπομπής δεν έχει σχέση με την ικανότητα των Ενόπλων δυνάμεων (αυτό αποτελεί ένα τελείως διαφορετικό θέμα). Αλλά πρόκειται για μια αναπαραγωγή ενός μοντέλου που ξεπερνάει ακόμα και την προβολή ενός υπουργού και αφορά στην αισθητική η οποία προωθείται από ένα δημόσιο Μέσο. Αφορά σε μια τριτοκοσμικού τύπου αντίληψη η οποία δεν συνδέθηκε με τις καλύτερες περιόδους της χώρας.
Η εκπομπή, αποτελεί την αφορμή, υπάρχουν πολλές και σοβαρές αιτίες που επιβεβαιώνουν πως οι πολιτικές αντιλήψεις και η αισθητική Καμμένου έχουν συναντήσει έναν εξαιρετικό αποδέκτη, τον πρωθυπουργό. Ο οποίος δεν αποκρούει αυτές τις αντιλήψεις έστω ως μια κίνηση ελαφράς διαφοροποίησης που θα κάνει ορατές κάποιες διαχωριστικές γραμμές, αλλά τις ενστερνίζεται και τις εκφράζει και ο ίδιος. Ο Τσίπρας κυβερνά με ατζέντα Καμμένου.
Η πιο πρόσφατη και χαρακτηριστική απόδειξη, η απόλυτη υιοθέτηση της γραμμής Καμμένου από την πλευρά του πρωθυπουργού στο θέμα των σχέσεων κράτους με την εκκλησία. ένα επίσης ενδεικτικό παράδειγμα, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει ο Καμμένος τις σχέσεις με την Τουρκία φτάνοντας φραστικά σε οριακά σημεία κάτι το οποίο δεν αποδοκιμάζει έστω μ έναν διπλωματικό ή υπόγειο τρόπο ο πρωθυπουργός. Και υπάρχουν δεκάδες ανάλογα παραδείγματα.
Γιατί ο Τσίπρας ακολουθεί μια τέτοια πολιτική απόλυτης ταύτισης με τον κυβερνητικό εταίρο τον οποίο μάλιστα ξεπλένει πολιτικά αποκρούοντας το πασιφανές, ότι οι ΑΝΕΛ είναι ένα ακροδεξιό κόμμα; Γιατί συμβαίνει αυτό όταν δεν υπάρχει πια η τεχνητή διαχωριστική γραμμή των δυο αυτών κομμάτων με τα υπόλοιπα που συμβολιζόταν από τις φράσεις μνημονιακό-αντιμνημονιακό ;
Μια (από τις πολλές) εξήγηση είναι πως ο Τσίπρας αναζητεί ένα νέο ακροατήριο. Το οποίο θα έχει πολιτικά χαρακτηριστικά εντελώς διαφορετικά από εκείνα που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ έως πρόσφατα, ακόμα και στις τελευταίες εκλογές.
Ψηφοφόρους στους οποίους δεν θα λειτουργεί φοβικά η λέξη "αριστερά" και οι οποίοι προέρχονται από την παλιά και μεγάλη εκείνη δεξαμενή με έντονα συντηρητικά χαρακτηριστικά και οι οποίοι βρίσκονται διάσπαρτοι σε διάφορους χώρους. Ο πρωθυπουργός δεν έχει κανένα πολιτικό ηθικό ενδοιασμό από την πλευρά του για κάτι τέτοιο. Έχει ήδη κάνει ποικίλα ανοίγματα, προσεγγίσεις και συνεργασίες με διάφορους χώρους, την "Καραμανλική" δεξιά, το παλαιό ΠΑΣΟΚ κ.ο.κ. Στους λεγόμενους και ''νοικοκυραίους? θα έχει αναστολές;
