Η εικόνα του πρυτάνεως στα χέρια των καθαρμάτων θα στοιχειώνει την κυβέρνηση. Άδικο;
Εν μέρει ναι, γιατί αυτή η κυβέρνηση, όντως, προσπάθησε να περιορίσει τα φαινόμενα της βίας και της ανομίας, τα οποία η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είχε, όχι απλώς αφήσει ανεξέλεγκτα, αλλά μερικές φορές τα υπέθαλπτε κιόλας.
Εν μέρει όμως όχι, δεν είναι άδικο, γιατί κινήθηκε αποσπασματικά και ασυντόνιστα. Οι επιμέρους επιτυχίες της δεν προσέλαβαν μόνιμα χαρακτηριστικά. Δεν αντιλήφθηκε έγκαιρα η κυβέρνηση, πως το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη δεν αρκεί για την αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου. Εμπλέκεται και το υπουργείο Παιδείας και κυρίως αυτό της Δικαιοσύνης του οποίου ο υπουργός είναι άφαντος.
Συνεπώς, υπάρχει συναρμοδιότητα υπουργείων που απαιτεί σύγκληση διυπουργικού υπό τον πρωθυπουργό και άμεσες λύσεις.
Σήμερα, ο πρωθυπουργός εξήγγειλε τρία μέτρα. Θα δούμε την εξειδίκευση τους και την εφαρμογή τους.
Τις περισσότερες φορές χρόνιες παθογένειες αντιμετωπίζονται ριζικά, εξαιτίας ενός γεγονότος το οποίο είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Αυτή η σταγόνα ήταν η φωτογραφία του πρυτάνεως με την ταμπέλα κρεμασμένη στο στήθος.
Οι ερυθροτραμπούκοι, έχοντας την αίσθηση της ατιμωρησίας και του ακαταδίωκτου, διέπραξαν το μοιραίο λάθος. Ανακάλεσαν στην μνήμη των πολιτών εφιαλτικές σκηνές του παρελθόντος που ακόμα μας στοιχειώνουν. Αυτή η φωτογραφία ξύπνησε συνειδήσεις που μέχρι σήμερα έδειχναν μιαν ανοχή και αντιμετώπιζαν με απάθεια τα φαινόμενα της πολιτικής βίας που βασανίζουν την κοινωνία μας επί σαράντα, σχεδόν, χρόνια.
Γι΄αυτό και η καταδίκη ήταν καθολική.
Αυτή η κυβέρνηση στο προεκλογικό της πρόγραμμα, μεταξύ άλλων, υποσχόταν πως θα αντιμετωπίσει την πολιτική βία. Ήταν ξεκάθαρη, δεν κρύφτηκε. Και αυτός ήταν ένας από τους λόγους που έλαβε το 40% στις εκλογές του Ιουλίου 2019.
Η πλειοψηφία των πολιτών είχε κουραστεί απ΄όλα όσα συνέβαιναν επί δεκαετίες και απαιτούσε αποφασιστική δράση από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Της προσέφερε την συναίνεση της.
Είναι ξεκάθαρο πως η πολιτική βία αντιμετωπίζεται σε δύο τομείς. Επί του πεδίου και μέσα στις δικαστικές αίθουσες.
Επί του πεδίου δρούν οι δυνάμεις καταστολής. Η παράνομη βία αντιμετωπίζεται με την νόμιμη βία, της οποίας αποκλειστικός φορέας, στις δημοκρατικές πολιτείες, είναι το κράτος.
Είναι και αυτονόητο και προφανές πως σύλληψη χωρίς άσκηση βίας δεν μπορεί να γίνει. Ουδείς ερυθροτραμπούκος προσφέρει τα χέρια του στις χειροπέδες. Συνεπώς, οι τσιρίδες των «ευαίσθητων» είναι είτε υποκριτικές είτε προδίδουν μιαν αφέλεια.
Στις δικαστικές αίθουσες οι δικαστές δικάζουν με βάση την ποινική νομοθεσία. Έτσι, αφήνουν ελεύθερους σχεδόν όλους τους συλληφθέντες, ορίζοντας τακτική δικάσιμο μετά από τρία χρόνια. Και τότε οι ποινές θα είναι ένα χάδι.
Συνεχώς θα το γράφω. Πρέπει να αλλάξει η ποινική νομοθεσία. Αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά την πολιτική βία θα πρέπει να αυστηροποιήσουμε τις ποινές οι οποίες δεν θα μετατρέπονται.
Διαφορετικά, μετά από δέκα χρόνια—γεροί να είμαστε—θα αναμασάμε τις ίδιες κουβέντες.
Εμείς που ψηφίσαμε την Νέα Δημοκρατία, απαιτούμε να τηρήσει την προεκλογική της δέσμευση, διαφορετικά θα ραγίσει ένα μέρος της εικόνας της. Θα τραυματιστεί πολιτικά.
Και δεν πρέπει.
