Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Κάθε Πέμπτη έχουμε και μία συνέντευξη εδώ στη στήλη, αλλά ο σημερινός μας καλεσμένος δυστυχώς δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί εγκαίρως λόγω (όπως μού είπε) «έκτακτων μεταμνημονιακών υποχρεώσεων». Με ειδοποίησε αργά, και δεν προλάβαινα να απευθυνθώ σε κάποιον άλλον, καθώς πάντα στέλνω τις ερωτήσεις μου έως και μία εβδομάδα πριν τη δημοσίευση του κειμένου εδώ. Οπότε —τι άλλο να 'κανα;— πήρα μία συνέντευξη από τον εαυτό μου, που τον είχα πρόχειρο.
- Γεια σας, κύριε Αθανασιάδη, τι κάνετε;
- Καλά, δόξα τω Θεώ.
- Πώς σας φαίνεται που σας παίρνω συνέντευξη;
- Δεν έχω πρόβλημα.
- Μάλιστα. Είναι μία ενδιαφέρουσα δουλειά αυτή;
- Να παίρνεις συνεντεύξεις;
- Ναι.
- Κοιτάξτε, δεν είναι η δουλειά μου αυτή. Είμαι απολύτως ερασιτέχνης. Οπότε δεν μπορώ και να την κρίνω αντικειμενικά. Δεν ξέρω καν αν την κάνω επαρκώς σωστά, ή καλά. Κατά πάσα πιθανότητα, δεν την κάνω καθόλου καλά.
- Πληρώνεστε όμως.
- Πληρώνομαι, ναι.
- Ικανοποιητικά;
- Δεν έχω παράπονο.
- Αλλά δεν σας αρέσει, παρά ταύτα;
- Δεν είπα ότι δεν μου αρέσει. Είπα ότι δεν είναι η δουλειά μου.
- Η δουλειά σας είναι να γράφετε άρθρα, όπως κάνετε τις υπόλοιπες ημέρες εδώ στο Liberal;
- Δεν γράφω άρθρα.
- Δεν γράφετε άρθρα;
- Όχι, δεν γράφω.
- Κι αυτά που ανεβαίνουν εδώ τι είναι;
- Κείμενα. Σημειώματα. Κείμενα που τα ονομάζω «σημειώματα».
- Μάλιστα… Δημοσιολογείτε δηλαδή, για να χρησιμοποιήσω έναν νεολογισμό.
- Πείτε το όπως θέλετε, αρκεί να μην πείτε ότι αρθρογραφώ.
- Δεν χρειάζεται να εκνευρίζεστε.
- Δεν εκνευρίστηκα.
- Καλώς. Και γιατί το κάνετε τότε;
- Γιατί να μην το κάνω;
- Το κάνετε επειδή μπορείτε, δηλαδή;
- Το κάνω μέχρι να με σταματήσουν, να με διώξουν ή να σταματήσουν να με πληρώνουν.
- Και γιατί δεν κάνετε κάτι άλλο;
- Σαν τι θα θέλατε να κάνω;
- Δεν ξέρω, εσείς να μου πείτε.
- Ανόητη ερώτηση.
- Είμαι και εγώ ερασιτέχνης…
- Φαίνεται.
- Οπότε, δεν κάνετε κάτι άλλο επειδή κάνετε αυτό;
- Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε.
- Σας αρέσουν οι ταυτολογίες;
- Όχι. Δεν μου αρέσουν.
- Μάλιστα… Αν και δεν μου απαντήσατε γιατί κάνετε αυτό και όχι κάτι άλλο, μιαν άλλη δουλειά, ας πάμε παρακάτω. Γενικώς, τοποθετήστε επί των πολιτικών, επί της τρέχουσας κατάστασης, ως τι; Ως συγγραφέας, ως πολίτης, ως διανοούμενος, ή επειδή απλώς έχετε σύνδεση στο ίντερνετ;
- Για όνομα του καλού Θεού, δεν είμαι διανοούμενος!
- Δεν είστε;
- Όχι βέβαια, από πού κι ώς που; Δεν έχω πτυχίο κάποιας ανθρωπιστικής επιστήμης.
- Μόνο όποιος έχει πτυχίο κάποιας ανθρωπιστικής επιστήμης είναι διανοούμενος;
- Ναι. Και η γιαγιά μου επίσης. Μα τι λέτε τώρα; Φυσικά, ποιος άλλος; Ο φούρναρης;
- Καλά, ο φούρναρης σίγουρα όχι, αλλά από την άλλη αρκεί αυτό το πτυχίο που λέτε;
- Φυσικά και δεν αρκεί. Αλλά επιβάλλεται να υπάρχει.
- Είναι αναγκαία συνθήκη…
- Ναι, είναι αναγκαία συνθήκη.
- Αλλά όχι και ικανή. Οκέι, οκέι… Οπότε γιατί γράφετε για τα πολιτικά; Επειδή έχετε σύνδεση στο ίντερνετ.
- Ναι.
- Μόνο για αυτό;
- Έχω και συμφέροντα από πίσω.
- Α, μπα;
- Ναι.
- Τι συμφέροντα;
- Θα με τοποθετήσει κάπου ο Μητσοτάκης όταν έρθει στα πράγματα.
- Τι λέτε τώρα, σοβαρά; Αυτός είναι ο στόχος σας;
- Ναι. Νά σας πω: θα πούμε πολλά ακόμη;
- Αν δεν έχετε αντίρρηση.
- Τους αναγνώστες σας τους ρωτήσατε; Το αφεντικό σας;
- Δεν έχετε άδικο. Αλλά η ευαρέσκειά τους, όπως και η υπομονή του, θα εξαρτηθούν από την απήχηση αυτού του κομματιού. Δηλαδή από τις απαντήσεις σας. Τουλάχιστον έτσι υποθέτω.
- Γενικά μιλώντας, αυτά που λέω έχουν μεγαλύτερη επιτυχία όταν συμπεριλαμβάνουν τη λέξη «Καμμένος».
- Λογικό το βρίσκω. Οπότε; Θέλετε να σας ρωτήσω για τον Πάνο Καμμένο;
- Όχι, έχω φάει.
- Δεν ήταν πολύ αστείο αυτό.
- Δεν το είπα για αστείο.
- Τον σιχαίνεστε, εννοείτε;
- Μη βάζετε λόγια στο στόμα μου, να χαρείτε. Από την άλλη, όλοι τον σιχαίνονται.
- Όλοι, εκτός από τον Αλέξη Τσίπρα και τους υπόλοιπους εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ.
- Δεν θα ήθελα να μιλήσουμε για politics-porn.
- Το χοντραίνετε…
- Δεν νομίζω. Να πούμε όμως πράγματι για κάτι άλλο; Ο κόσμος έχει γκώσει με τα πολιτικά και με το τσίρκο που κυβερνά. Αλήθεια όμως, δεν έχετε ετοιμάσει ερωτήσεις; Απροετοίμαστος ήρθατε;
- Έχω σημειώσει κάποια πράγματα. Γιά να δω… Α! να πούμε για τα βιβλία σας.
- Όχι βέβαια!
- Ούτε για τα βιβλία;!
- Ούτε. Αντιδεοντολογικό.
- Μα, συχνά αναφέρεστε σε αυτά.
- Στη Σελίδα μου. Εδώ είναι η δουλειά μου.
- Είναι η δικιά μου δουλειά, εδώ που τα λέμε…
- Το ίδιο είναι.
- Μπορεί. Καλώς, ούτε για τα βιβλία. Αν και το τελευταίο σας μυθιστόρημα…
- Πάψτε!
- Οκέι, οκέι. Να πούμε για τον σταθμό, τον Amagi;
- Ούτε. Αντιδεοντολογικό.
- Το φοβόμουν… Να πούμε τουλάχιστον για την Πράγα;
- Η Πράγα δεν πουλάει.
- Α, δεν το 'ξερα. Πράγα όχι λοιπόν… Ε, τι άλλο τότε; Θέλετε να πούμε για τα κατοικίδιά σας;
- Να μιλήσουμε σε ένα πολιτικό σάιτ για σκυλάκια και γατάκια; Είστε σοβαρός; Θέλετε να χάσω τη δουλειά μου;
- Δεν έχετε τίποτε άλλο όμως.
- Τι εννοείτε δεν έχω τίποτε άλλο;
- Αυτό που σας είπα. Γράφετε βιβλία, ζείτε στο εξωτερικό, κάνετε αυτή τη δουλειά στο Liberal, έχετε σύνδεση στο ίντερνετ… Αυτά. Δεν τα λες και πολλά. Δεν τα λες και ενδιαφέροντα.
- Προπονούμαι και σε πολεμικές τέχνες.
- Δεν νομίζω ότι ενδιαφέρει κανέναν αυτό. Εκτός ίσως από τις ίδιες τις πολεμικές τέχνες…
- Πηγαίνω και στο σκοπευτήριο.
- Α, ώστε είστε υπέρ της οπλοκατοχής;! Είστε και υπέρ της οπλοφορίας, κύριε Αθανασιάδη;
- Φτηνό.
- Μήπως είστε και τραμπικός;
- Sad… Πάρτε το πίσω.
- Το παίρνω. Αλλά δεν τα ήξερε ο κόσμος αυτά που λέτε.
- Λέτε να με εκτιμήσει περισσότερο τώρα;
- Οι οπαδοί του κυρίου Τζήμερου πιθανότατα.
- Το χοντραίνετε.
- Ναι, ξέρω, δεν σας είναι συμπαθής. Αλλά γιατί;
- Πάψτε, θα σας χτυπήσω.
- Μα εσείς είστε κατά της πολιτικής βίας.
- Πού τη βλέπετε την πολιτική εδώ;
- Φτηνό…
- Γνώμη σας.
- Κρίνεστε, κύριε Αθανασιάδη. Δεν μπορείτε να παριστάνετε τον δικαιωματιστή και να τραβιέστε στα σκοπευτήρια.
- Δικαιωματιστής εγώ; Έχετε κι άλλες προσβολές να μου πετάξετε στα μούτρα;
- Μα δεν είστε υπέρ των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων;
- Η λέξη που είπατε δηλώνει επάγγελμα, ξέρετε.
- Α, ναι;
- Α, ναι.
- Χμμ… Οκέι. Παρά ταύτα, η ουσία παραμένει: υπέρ του γάμου μεταξύ ομοφύλων ΚΑΙ πιστόλια; Μήπως είστε σχιζοφρενής;
- Εννοείτε διχασμένη προσωπικότητα.
- Whatever.
- Όχι whatever. Είναι συνηθισμένο λάθος. Και χοντρό λάθος.
- Να με συγχωρείτε, δεν το ήξερα.
- Κακώς. Λοιπόν, όχι: δεν είμαι διχασμένη προσωπικότητα. Άλλη ερώτηση;
- Ας μείνουμε λίγο στα δικαιωματικά. Οπότε; Να αποποινικοποιήσουμε τη χρήση της κάνναβης και των ελαφρών ναρκωτικών; Κάτι τέτοια δεν λέτε;
- Όχι.
- Όχι;
- Και των σκληρών.
- Κύριε Αθανασιάδη.
- Τι;
- Εκτίθεσθε.
- Δεν σας πέφτει λόγος.
- Και τα 'χετε κάπως μπερδεμένα.
- Να είστε καλά, τελειώσαμε; Σας ευχαριστώ.
- Όχι, περιμένετε. Απλώς προσπάθησα να σας προφυλάξω. Ας τα αφήσουμε όμως αυτά.
- Μα τι λέτε, κύριε; Δεν έχετε ακουστά περί φιλελευθερισμού;
- Κάτι λίγα. Τον έμαθα από τον Νίκο Δήμου.
- Φαίνεται.
- Είστε προσβλητικός.
- Από ό,τι βλέπω, δεν χρειάζεται να προσπαθήσω πολύ…
- Εσείς δηλαδή είστε φιλελεύθερος;…
- Όχι, κύριε.
- Δηλαδή; Δεν θέλετε μικρό κράτος και απουσία κράτους πρόνοιας;
- Ποιος σάς είπε πάλι ότι οι φιλελεύθεροι δεν θέλουν κράτος πρόνοιας;!
- Αφήστε με ήσυχο! Λοιπόν, να επιστρέψουμε, κλείνοντας, στα τρέχοντα πολιτικά;
- Μα δεν είπαμε κάτι για τα τρέχοντα πολιτικά.
- Ναι, δεν θέλατε. Για το Αντι-ΣΥΡΙΖΑ Μέτωπο θα ήθελα να μου πείτε.
- Ε, τι;
- Τη γνώμη σας;
- Εγώ το έφτιαξα.
- Εσείς;
- Ναι, κύριέ μου, έχετε πρόβλημα;
- Δεν ξέρω. Μήπως έχετε εσείς;
- Ρωτάτε σαν ψυχίατρος;
- Ρωτώ σαν φίλος.
- Δεν είμαστε φίλοι.
- Καλά. Νομίζω πως καλό είναι να κλείσουμε εδώ.
- Χαίρομαι πολύ.
- Κάτι τελευταίο που θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες μας;
- Τους αγαπώ.
- Το λέτε ειρωνικά;
- Μα τι λέτε τώρα;
- Το εννοείτε;
- Φυσικά!
- Καλώς.
- Και να κοινοποιήσουν το παρόν κείμενο. Αλλιώς μπορεί να τους συμβούν διάφορα.
- Τύπου, «Ένας που δεν το κοινοποίησε του κάηκε το λάπτοπ»;
- Ακριβώς.
- Μάλιστα. Έγινε, κύριε Αθανασιάδη. Δεν θα σας ξαναπάρω συνέντευξη.
- Χαίρομαι.
- Να είστε καλά. Σας ευχαριστώ θερμά.
- Γεια.
