Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Είναι γεγονός ότι η επιβολή δικτατορικών καθεστώτων δεν είναι πλέον εφικτή πουθενά στην Δύση ή σε άλλες χώρες που προσπαθούν να ενταχθούν στην σφαίρα επιρροής της. Ο «ήπιος ολοκληρωτισμός» όμως μπορεί να επιβληθεί με άλλα μέσα, πιο «δημοκρατικά» και αποδεκτά από την νόρμα της πολιτικής φιλοσοφίας. Έχουμε ήδη πολλά δείγματα, όπως του Όρμπαν, του Ερντογάν και του Πούτιν.
Υπάρχουν όμως και πολύ χειρότερα. Ο Μαδούρο είχε το πλεονέκτημα να κληρονομήσει ένα έτοιμο αυταρχικό καθεστώς από τον Τσάβες. Οπότε δεν χρειάστηκε να κάνει πολλά πράγματα για να διατηρήσει την εξουσία. Παρά μόνο να επιμείνει στην «θεσμική» προσήλωση των μηχανισμών του «βαθέος κράτους».
Η μεγαλύτερη φαντασίωση των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα η προσαρμογή της αστικής δημοκρατίας στα πρότυπά τους. Ήξεραν καλά, ότι μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, δεν υπήρχε περίπτωση να γκρεμίσουν ανάκτορα ούτε και να χτίσουν τείχη για να προφυλάξουν την ευδαιμονία τους. Όπως και ότι κάθε αναχρονιστική απόπειρα επιβολής δικτατορίας, θα έφερνε στον Πειραιά, τον έκτο στόλο για να τους μαζέψει το συντομότερο...
Κατά συνέπεια, το μόνο που έμενε ήταν να «ξεγελάσουν» τους καπιταλιστές- εταίρους και ταυτόχρονα, να δημιουργήσουν συνθήκες αριστερής κομματοκρατίας, οργανώνοντας το καθεστώς τους. Ένα καθεστώς το οποίο θα είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας ευρωπαϊκής δημοκρατίας αλλά θα μπορούσε να ελέγχει πλήρως το εκλογικό σώμα, με λανθάνοντες ολοκληρωτικούς μηχανισμούς.
Ο σχεδιασμός περιλάμβανε όλες τις θεσμικές δυνατότητες του πολιτεύματος. Και όλες τις εξουσίες (οικονομική, πολιτική, πνευματική, πολιτιστική) που θα συνέδεαν την επιρροή τους με το καθεστώς.
Ξεκινώντας από το επιχειρηματικό κεφάλαιο της υφιστάμενης ελίτ, ο Αλέξης Τσίπρας εξασφάλισε - πριν από το 2015- την στήριξη του, σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο. Στη συνέχεια, επεκτάθηκε στην «συνεργασία» των δανειστών και εταίρων, παραχωρώντας τους όλα όσα ήθελαν. Προχωρώντας ακόμα παραπέρα, στα 3,5 χρόνια της διακυβέρνησης, έγιναν λυσσαλέες προσπάθειες χειραγώγησης των ΜΜΕ και της Δικαιοσύνης. Οι εκρήξεις Πολάκη είναι αρκούντως αποκαλυπτικές για τις προθέσεις του πρωθυπουργού ο οποίος είναι ο κρυφός θαυμαστής του αναπληρωτή υπουργού Υγείας.
Οδεύοντας προς τις εκλογές, θα πρέπει να αναρωτηθεί κάποιος αν όλα αυτά βαίνουν αποτελεσματικά και οδηγούν στην επιτυχία του αρχικού σχεδίου.
Μια πρώτη ματιά στις δημοσκοπήσεις αποδεικνύει το αντίθετο. Ότι η χώρα ανήκει στον πυρήνα της Δύσης, ότι τα κοινωνικά στρώματα στην Ελλάδα είναι μεν κρατικοδίαιτα αλλά όχι εξαθλιωμένα για να υποταχτούν στον απόλυτο έλεγχο του καθεστώτος. Ότι οι ελίτ (επιχειρηματίες, δικαστές κλπ) διατηρούν την σχετική αυτονομία τους και δεν συναινούν σε μία μονιμότητα "συνεργασίας". Τέλος, ότι οι πολίτες- «πελάτες» του Δημοσίου δεν έχουν ταυτίσει απολύτως, το ιδιωτικό τους συμφέρον με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ, εξαιτίας της μνημονιακής πολιτικής.
Παρόλα αυτά, η προσπάθεια συνεχίζεται μέχρι τέλους. Με ό τι απέμεινε. Διορισμοί συμβασιούχων και εκφοβισμός των δημοσίων υπαλλήλων που θα ενταθεί μέχρι την ημερομηνία των εκλογών.
Σε κάθε περίπτωση, ήθελαν και θέλουν ακόμα να γίνουν κάτι σαν τον Μαδούρο. Με άλλα χρώματα, με άλλη ιδεολογία και με άλλη «λεοντή». Πίστευαν πάντα ότι έχουν την ευελιξία να το καταφέρουν σε μία χώρα μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Ομολογουμένως, πρόκειται για ένα φιλόδοξο σχέδιο από ανθρώπους που διαπνέονται από ένα ασυνήθιστο μεγαλείο.
Δεν θα τα καταφέρουν. Η χώρα όμως, σύρθηκε σε ένα ακόμα πείραμα, χάνοντας ενέργεια, χρήμα και χρόνο. Και όλα αυτά για να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία τους μερικοί συνδικαλιστές που πρώτα κόρεσαν την όρεξή τους για χρήμα και στη συνέχεια, θέλησαν να απολαύσουν και εξουσία...
