Του Γιάννη Παντελάκη
Αν η κυβέρνηση του 2014 και των προηγούμενων χρόνων έφερναν τροπολογία με πρόβλεψη για τουλάχιστον έξι μήνες φυλακή σε όσους εμποδίζουν τους πλειστηριασμούς, θα είχε γίνει μια μικρή εξέγερση. Αν έφερναν άλλη τροπολογία που θα έδινε τη δυνατότητα σε οποιονδήποτε ν'' ανοίγει φαρμακείο, οι φωνές του Λουράντου θα ηχούσαν ακόμα στ'' αυτιά μας. Αν ερχόταν τροπολογία που χάριζε πρόστιμα πολλών εκατομμυρίων σε μεγαλοοφειλέτες, η οργή θα ξεχείλιζε. Τώρα που συμβαίνουν όλα αυτά από τη σημερινή κυβέρνηση, είναι απλά παραμονές Χριστουγέννων.
Τι μας δείχνουν αυτά; Δυο πράγματα, πρώτον ότι η σημερινή κυβέρνηση αποτέλεσε τον ιδανική για τους δανειστές αιτιολογώντας και τη στήριξη-την οποία δημόσια παραδέχτηκε ο Νίκος Βούτσης- που τις δίνουν οι άλλοτε τρισκατάρατοι , αιμοδιψείς, τοκογλύφοι ή κάτι ανάλογο που ελεγε ο ΣΥΡΙΖΑ τα χρόνια της «αθωώτητάς» του. Δεύτερο, ότι κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ να ευνουχίσει πολιτικά ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας το οποίο απογοητευμένο από την πολιτική επένδυση που είχε κάνει σ αυτόν, παραμένει σπίτι του, αμέτοχο, αμήχανο και απόλυτα απαισιόδοξο ότι μπορεί ν αντιδράσει σε κάτι. Σε οτιδήποτε.
Ειδικά αυτό το τελευταίο, το δείχνουν με χαρακτηριστικό τρόπο και οι δημοσκοπήσεις. Ένα θεαματικά μεγάλο ποσοστό πολιτών αθροίζεται σε επιλογές που δείχνουν ότι είναι απόλυτα απαισιόδοξο για το μέλλον του, απρόθυμο να συμμετάσχει σε πολιτικές διεργασίες, απογοητευμένο απ'' όσα συμβαίνουν, χωρίς πολιτική έκφραση και έτοιμο να απέχει στις επόμενες εκλογές με πολλές πιθανότητες σ αυτές να σημειωθεί ένα νέο ρεκόρ αποχής που θα ξεπεράσει εκείνο των εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2015.
Η τακτική της απόλυτης πολιτικής κυβίστησης (κωλοτούμπας) που ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ στο σύνολο των επιλογών που είχε (και όχι μόνο σε αυτές που συνδέονται με το μνημόνιο) σε συνδυασμό με την πολιτική «νομιμοποίηση» του οφθαλμοφανούς ψέματος ως καθημερινή έκφραση των εκπροσώπων της εξουσίας, προκαλεί περισσότερες παρενέργειες απ όσες διακρίνονται από μια πρώτη ανάγνωση. Ο πολιτικός λόγος στο σύνολό του αμφισβητείται ακόμα και αν περιέχει στοιχεία αντικειμενικής αλήθειας, το πολιτικό προσωπικό εισπράττει στοιχεία μόνιμης αμφισβήτησης εκείνων που εκφράζει και ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας οδηγείται είτε στην ιδιώτευση προσπαθώντας την προσωπική επιβίωση που έχει μετατραπεί σε μια πολύ δύσκολη υπόθεση, είτε σε επιλογές που διακρίνονται από τον ανορθολογισμό. Ας μη ξεχνάμε τις μετρήσεις εκείνες που δείχνουν την αύξηση των οπαδών των θεωριών συνωμοσίας ή εκείνων που θέλουν κάποια σκοτεινά κέντρα να κινούν τα νήματα για όλα αυτά που συμβαίνουν.
Η σημερινή κυβέρνηση, μείγμα ενός πρωτόγνωρου σε τόσο μεγάλο βαθμό εθνολαϊκισμού, κάποια στιγμή (το πιθανότερο την επόμενη χρονιά), θα παρέλθει. Όλες οι κυβέρνησης, αφήνουν πίσω τους πολλά αρνητικά ίχνη, η συγκεκριμένη θα έχει πετύχει κάτι περισσότερο. Θα έχει δώσει ένα πιστοποιητικό «ελαφρυντικών» για τις επόμενες, οι οποίες ο, τι και αν κάνουν θα έχουν να επικαλούνται τα «ίδια και χειρότερα» που έκανε η σημερινή η οποία παράλληλα θα έχει ισοπεδώσει και θολώσει τις ορατές ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές. Αν για παράδειγμα η επόμενη συντηρητική κυβέρνηση επιχειρήσει μια ιδιωτικοποίηση (αν έχει απομείνει ως τότε κάτι για να πουληθεί), τι θα μπορεί να πει τότε η σημερινή που αυτοχαρακτηρίζεται και αριστερή; Η ίδια έκανε το μεγαλύτερο κύμα ιδιωτικοποιήσεων και δέσμευσε το σύνολο της δημόσιας περιουσίας της χώρα για 99 ολόκληρα χρόνια…
