Του Γιάννη Ανδρουλάκη*
Το πολιτικό σύστημα αντιμετωπίζει σοβαρούς κλυδωνισμούς. Το ίδιο το πολίτευμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δοκιμάζεται στις αντοχές του και το καινούργιο πλαίσιο που πάει να διαμορφωθεί, το πλαίσιο «αντικανονικότητας», υπονομεύει το μέλλον της χώρας και εκμηδενίζει τις προσδοκίες να βγει από την διαδικασία της παρακμής και να μπορέσει να προοδεύσει.
Μέχρι τώρα, ζούσαμε με παρεκκλίσεις. Διαρκώς αυξανόμενες αλλά «παρεκκλίσεις». Το πολίτευμα λειτουργούσε ικανοποιητικά παρά τις απόπειρες της κυβέρνησης να παραβιάσει τους κανόνες λειτουργίας του και ιδιαίτερα την αρχή της διάκρισης των λειτουργιών.
Στην βουλή υπήρχε μέχρι πρόσφατα συντεταγμένη κυβερνητική πλειοψηφία, ασχέτως της πολιτικής ομοιογένειας των υλικών που την συγκροτούσαν, κοινοβουλευτικές ομάδες με συνοχή που αποτύπωναν την έκφραση της λαϊκής βούλησης, και συγκροτημένες κοινοβουλευτικές επιτροπές σε απόλυτη συμφωνία με τον Κανονισμό της Βουλής. Μέχρι τώρα λοιπόν, είχαμε μία κακή κυβέρνηση που λειτουργούσε όμως εντός κανονικού κοινοβουλευτικού πλαισίου.
Εδώ και λίγες μέρες όμως, ζούμε μία νέα, πρωτόγνωρη στον μεταπολιτευτικό κοινοβουλευτικό βίο κατάσταση, η οποία προοιωνίζεται ζοφερές καταστάσεις (ενέσκηψαν ήδη) κατά την υλοποίηση του κοινοβουλευτικού έργου, ελεγκτικού και νομοθετικού. Τίθεται ακόμη-ακόμη εν αμφιβόλω η δυνατότητα της κυβέρνησης να εκτελεί την νομοθετική πρωτοβουλία, κοινώς, η δυνατότητά της στην πραγματικότητα να κυβερνά. Και όλο αυτό, επειδή οι τακτικισμοί του τέως κυβερνητικού της συνεταίρου υπαγορεύουν πρωτοφανείς μεθοδεύσεις σε βάρος της κοινοβουλευτικής τάξης.
Παρά ταύτα, η κυβέρνηση δεν πτοείται, κάνει σαν να μην συμβαίνει τίποτα και, κάπως έτσι, η μετάπτωση στην αντικανονικότητα αποκτά μόνιμα χαρακτηριστικά, γίνεται συνήθεια και απειλεί σοβαρά τον βασικό πυλώνα της δημοκρατίας, το κοινοβούλιο, αφού τα εκεί τεκταινόμενα είτε δεν καθορίζουν τις πολιτικές αποφάσεις είτε τις διαστρέφουν.
Η δημοκρατική αντιπολίτευση επισημαίνει τον κίνδυνο. Μπορεί να διαφέρει η ένταση της ανησυχίας και του καταγγελτικού της λόγου, μπορεί να υπάρχουν μεταξύ των κομμάτων της θέματα προς διευθέτηση και παρεξηγήσεις προς επίλυση αλλά, στο σύνολό της, βρίσκεται στην ίδια πλευρά, στην σωστή πλευρά της ιστορίας: Στην πλευρά της ευθύνης για την υπεράσπιση της κοινοβουλευτικής τάξης και στην προστασία του κύρους του κοινοβουλευτικού θεσμού.
Στην χώρα μας, σε λίγο καιρό θα γίνουν βουλευτικές εκλογές, θα αποτυπωθεί εκ νέου η λαϊκή βούληση στο Κοινοβούλιο και η σύνθεσή του θα είναι το πρώτο βήμα επανόδου στην κανονικότητα. Όμως δεν δικαιολογείται εφησυχασμός. Αυτό που πάει σήμερα να γίνει συνήθεια, πρέπει να ξεχαστεί μεγαλοπρεπώς και πανηγυρικώς.
Τακτικισμοί, ακραίες-εργαλειακές ερμηνείες του Συντάγματος και του Κανονισμού της Βουλής, ομηρεία της κυβέρνησης ώστε να μην μπορεί να ασκεί την νομοθετική πρωτοβουλία, εκμετάλλευση των ειδικών αυξημένων πλειοψηφιών, όπου αυτές προβλέπονται, για την επίσπευση ή την ανάσχεση κρίσιμων αποφάσεων μόνο και μόνο επειδή έτσι υπηρετούνται κομματικές επιδιώξεις, πρέπει να μείνουν στην άκρη.
Αυτό λοιπόν είναι το πρώτο μεγάλο, «προϊδεολογικό» στοίχημα της επόμενης μέρας: Να επανακτήσουμε την κανονικότητα, να ξαναδώσουμε υγεία και σφρίγος στον πολιτικό ανταγωνισμό και να επαναφέρουμε την ουσία της πολιτικής διαδικασίας στον φυσικό της χώρο. Το χρωστάμε στον εαυτό μας, στην ιστορία και στην πατρίδα.
*Ο κ. Γιάννης Ανδρουλάκης είναι γεν.γραμματέας της Δράσης, δικηγόρος
