Του Ανδρέα Ζαμπούκα
«Ο Αύγουστος χαμογελά χαϊδεύοντας τα αστέρια των ουρανών, θέλει να ακούει το γέλιο των παιδιών, να ατενίζει την ελπίδα χαραγμένη στο πρόσωπό μας. Καλό μήνα μας εύχεται με λάμψη πονηρή στα μάτια του»…
Δεν είναι όμορφοι οι στίχοι; Ανήκουν στον «ποιητή» Νίκο Κοτζιά, τον κατά κόσμον, υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας και έναν από τους πολλούς «καλλιτέχνες» αυτής της κυβέρνησης. Τους έστειλε με sms σε φίλους και γνωστούς, προκειμένου να χαιρετίσει τον ερχομό του Αυγούστου.
Την ίδια ημέρα η κίνηση ΠΡΑΤΤΩ στην οποία μετέχει ο Νίκος Κοτζιάς εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία ζητάει συγγνώμη για την καταστροφή στο Μάτι. Όχι όμως για λάθη και παραλείψεις της κυβέρνησης και των εμπλεκόμενων φορέων αλλά για τους επάρατους «προηγούμενους». Για αυτούς των οποίων οι «σημερινοί» αποτελούν συνέχεια του κράτους τους αλλά απασχολημένοι όπως ήταν με τα μνημόνια, δεν μπόρεσαν να καθαρίσουν τις αμαρτίες τους…
Ο Νίκος Εγγονόπουλος γράφει στα 1948 ένα ποίημα γεμάτο απαισιοδοξία για την ποίηση (Ποίηση 1948), αναζητώντας το νόημά της μετά τον Εμφύλιο. Και ο Μανόλης Αναγνωστάκης του απαντά με ένα άλλο (Στον Νίκο Ε… 1949) ένα χρόνο μετά για να τονίσει την αναγκαιότητά της σε τέτοιους καιρούς…
Το προνόμιο και των δύο είναι ότι είναι ποιητές. Άρα υπεύθυνοι μόνο για την τέχνη και την πνευματικότητά τους. Ελεύθεροι να περιδιαβαίνουν στον κόσμο των ιδεών και όχι τον κόσμο των αισθητών πραγμάτων.
Ο Νίκος Κοτζιάς, όπως και κάθε αριστερός που σέβεται την ελαφρότητά του.., έχει συνδυάσει την πολιτική με την ποίηση. Κάτι που δεν έκανε ποτέ ο Γιώργος Σεφέρης (διπλωμάτης) αλλά κατάφεραν με τον πιο ολοκληρωτικό τρόπο πολλοί ξένοι δικτάτορες και ολοκληρωτικοί ηγέτες του πρώην ανατολικού μπλοκ…
Ένα καταπληκτικό συμπέρασμα που μας προέκυψε από την εκατόμβη στο Μάτι ήταν ότι οι ηγέτες της Αριστεράς δεν κλονίζονται από τραγωδίες. Ότι είναι τόσο προσηλωμένοι στην φασματική πορεία τους στο ολόγραμμα της εξουσίας τους που δεν τους συγκινεί τίποτα από την άχαρη και ανούσια πολιτική πραγματικότητα.
Όλα όσα έγιναν την προηγούμενη Δευτέρα στην Ανατολική Αττική είναι τραγικά. Αποτρόπαια, εφιαλτικά και ενδεικτικά της προχειρότητας που το ελληνικό κράτος αντιμετωπίζει τους πολίτες του.
Κάθε αιρετός, κάθε εκπρόσωπος της πολιτείας και κάθε κυβερνητικό στέλεχος αυτές τις μέρες πρέπει να πενθεί και να σκέπτεται τι δεν έκανε σωστά. Όχι μόνο για την ανθρωπιστική καταστροφή αλλά και για όσες τυχόν παραλείψεις υπάρχουν στην αρμοδιότητά του.
Όταν πεθαίνουν εκατό άνθρωποι σε λίγες ώρες και δεν έχουμε πόλεμο, φταίνε όλοι όσοι εκπροσωπούν το κράτος και τις ευθύνες του. Σκύβουν τότε το κεφάλι και μπαίνουν σε περισυλλογή.
Δεν αμύνονται με θράσος, δεν προσπαθούν να κρυφτούν, δεν χαμογελούν, δεν γράφουν ποίηση, προσποιούμενοι τους αποστασιοποιημένους αγαθούς ποιητές.
Είναι άδικο για αυτήν τη χώρα αλλά οτιδήποτε ολοκληρωτικό βίωσε, αγαπούσε την ποίηση, την παράδοση και τα δημοτικά τραγούδια…
