«Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά έπεσαν πάνω στα λεφτά», θα μπορούσε να ήταν μια επίκαιρη παραλλαγή του γνωστού τριτοδιεθνιστικού άσματος.
Έγινε γνωστό πως στην Ελλάδα θα εισρεύσουν από διάφορες πηγές (δανεισμός και επιχορηγήσεις) περίπου 32 δισεκατομμύρια ευρώ. Το ζητούμενο πλέον δεν είναι τα ευρώ, αλλά πώς αυτά θα διατεθούν. Ένα πρόβλημα που πολύ σύντομα θα κληθεί να λύσει η κυβέρνηση.
Στο σημείο αυτό ελλοχεύει ο κίνδυνος τα πιράνχας της ελληνικής κοινωνίας, οι ολιγάρχες και οι συντεχνίες, με το που θα μυριστούν χρήμα, να διεκδικήσουν με τους γνωστούς και αποτελεσματικούς τρόπους την μερίδα του λέοντος.
Η κυβέρνηση θα κριθεί από την διαχείριση αυτών των 32 δισεκατομμυρίων. Είναι ένα τεράστιο ποσό που θα πρέπει να σταθεροποιήσει την κλονισμένη οικονομία και συγχρόνως να αναπληρώσει απολεσθέντα εισοδήματα στον ιδιωτικό τομέα.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι πανίσχυρος σε όλα τα επίπεδα. Διαθέτει μιαν άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και η πολιτική του γνωρίζει μεγάλη αποδοχή στους πολίτες. Συνεπώς, έχει την δύναμη η κατανομή αυτού του σημαντικού ποσού να γίνει μακριά από πιέσεις και εκβιαστικές συμπεριφορές.
Ίσως να βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ με την σφραγίδα της ΕΕ. Το πόσο θα επηρεάσει την ελληνική οικονομία εξαρτάται από τους κυβερνητικούς χειρισμούς και μόνον.
Ο πρωθυπουργός έχει μιαν ανεπανάληπτη ευκαιρία. Να επανατοποθετήσει την σχέση της πολιτικής εξουσίας με τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τις διάφορες ομάδες πίεσης, που εκφράζονται κυρίως μέσα από το συνδικαλισμό του δημόσιου τομέα.
Ένα γκρούπ μεγαλοεπιχειρηματιών, από τα μέσα της δεκαετίας του 90, κατέλαβε ένα σημαντικό κομμάτι της πολιτικής εξουσίας, γιατί οι τότε κυβερνώντες τους έδωσαν αυτήν την δυνατότητα. Τους παραχώρησαν έδαφος.
Αυτό που τότε ονομάστηκε διαφθορά και διαπλοκή ήταν αποκλειστικό δημιούργημα της πολιτικής εξουσίας. Σήμερα ο πρωθυπουργός έχει την ισχύ να επαναπροσδιορίσει την σχέση της πολιτικής με την οικονομική εξουσία, αποκαθιστώντας τους διακριτούς ρόλους τους.
Ο σφιχτός εναγκαλισμός των δύο εξουσιών αποτελεί ένα από τα βασικά εμπόδια στην ανάπτυξη, καθώς νοθεύει τον ανταγωνισμό.
Στο κάτω-κάτω είναι και ζήτημα δημοκρατίας. Οι πολίτες εκλέγουν κυβερνήσεις και όχι επιχειρηματικά συγκροτήματα.
Το ίδιο ισχύει και με τις διάφορες ομάδες πίεσης, τις ποικίλες συντεχνίες. Και αυτές μόλις μυριστούν χρήμα θα απλώσουν το χέρι, όπως έχουν συνηθίσει να κάνουν μέχρι τώρα. Ως επί το πλείστον εκπροσωπούν τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα και των αμαρτωλών ΔΕΚΟ, που δεν υπέστησαν εισοδηματικές απώλειες λόγω της κρίσης του κορονοϊού.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει να συγκρουσθεί, αν θέλει να επιλύσει προβλήματα και παθογένειες που βασανίζουν την ελληνική κοινωνία πολλές δεκαετίες. Κανένας δεν εκχωρεί αμαχητί προνόμια που θεωρεί πως δικαιωματικά τα κατέχει.
Στο χέρι του πρωθυπουργού είναι η Ελλάδα να αλλάξει επίπεδο.
Τα λεφτά που θα εισρεύσουν θα είναι πολλά και οι προκλήσεις μεγάλες. Νομίζω πώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αντιληφθεί ότι η πατρίδα μας βρίσκεται, για μιαν ακόμα φορά, σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Ας κάνει την σωστή επιλογή.
