Φαίνεται πως οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ προσπαθούν να επαναποκτήσουν την αριστερή ψυχούλα τους και τα πιστοποιητικά αριστερών φρονημάτων. Και τα δύο τα έχασαν όταν συνεργάστηκαν με την ψεκασμένη Δεξιά, χρησιμοποιώντας παράλληλα παρακρατικές μεθόδους.
Το 2015 υπήρξε πλήρης ιδεολογικοπολιτική διακόρευση αυτού του πολιτικού χώρου.
Και σήμερα, σκαρφαλώνουν στον Γράμμο για να εξαγνισθούν. Νέοι άνθρωποι, που αντί να κοιτάνε στο μέλλον ανασκαλεύουν τις χειρότερες ιστορικές στιγμές του παρελθόντος της παράταξης τους, δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα.
Τα νέα παιδιά θέλουν όραμα. Θέλουν να θέσουν ερωτήματα για το μέλλον τους και να ψάξουν να βρουν τα ίδια τις απαντήσεις. Η εποχή των καθοδηγητών έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Με ένα κτύπημα στο google ο νέος σήμερα βρίσκει ό,τι θέλει. Μπορεί, πλέον, να κρίνει τις «αυθεντικές ερμηνείες» και την σοφία των κάθε λογής ιερατείων.
Αλήθεια, η ανάβαση στον Γράμμο σε ποιους απευθύνεται; Ποιους νομίζουν πως θα συγκινήσουν; Βαριά-βαριά το 3-4% των νέων που, ούτως ή άλλως, ανήκουν στην Αριστερά. Η υπόλοιπη μεγάλη μάζα είτε μειδιά είτε αδιαφορεί.
Τελικά πολιτική δεν είναι να απευθύνεσαι στον μικρόκοσμο σου. Πολιτική είναι, με τον προγραμματικό σου λόγο, να θέλεις να συγκινήσεις και να πείσεις τους εκατοντάδες χιλιάδες. Γιατί όχι και τα εκατομμύρια.
Στο παρελθόν επιστρέφουν όσοι δεν έχουν να πουν τίποτα για το μέλλον. Πολύ δε περισσότερο όταν αυτό το παρελθόν το έχει καταδικάσει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών και ένα μεγάλο μέρος τού κορμού τής δικής τους παράταξης.
Το «ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι» δεν το έγραψε κανένας ακροδεξιός. Το έγραψε ένας άνθρωπος που προσέφερε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του στο κομμουνιστικό κίνημα. Έμεινε στην φυλακή κοντά στα δεκαπέντε χρόνια.
Ούτε κανένας κομμουνιστοφάγος μίλησε για «γελοίους ανθρώπους» και για «περιτρίμματα», αναφερόμενος στα ηγετικά στελέχη του ΚΚΕ της περιόδου του Εμφυλίου πολέμου.
Ο πρώτος ήταν ο Τάκης Λαζαρίδης και ο δεύτερος ο Λεωνίδας Κύρκος.
Και έρχονται σήμερα τα μειράκια του ΣΥΡΙΖΑ να σκαρφαλώσουν στον Γράμμο. Τι θέλουν να τιμήσουν; Νόημα θα είχε η εκδήλωση τους αν ήταν εκδήλωση εθνικής συμφιλίωσης.
Αλλά για ποια εθνική συμφιλίωση να μιλήσουν τα νέα παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ, όταν οι καθοδηγητές τους αναπαράγουν στον εικοστό πρώτο αιώνα έναν λόγο εμφυλιοπολεμικό;
Η ηγεσία αυτών των παιδιών επεδίωξε, ανοήτως, να πάρει την ρεβάνς μετά από εβδομήντα χρόνια. Και ξαναέχασε.
Δυστυχώς από τον χώρο της Αριστεράς έχουν εκλείψει βιολογικά όλοι αυτοί που πρωταγωνίστησαν στα ταραγμένα εκείνα χρόνια. Που έζησαν στο πετσί τους τις συνέπειες ενός ξενοκίνητου και αδελφοκτόνου Εμφυλίου πολέμου. Και γι΄αυτό όταν μιλούσαν για εκείνη την εποχή ήταν όλοι τους πολύ προσεκτικοί και μετρημένοι.
Αυτοί έζησαν την ήττα και την προσφυγιά.
Τα μειράκια της Μεταπολίτευσης που έμαθαν για τον Εμφύλιο διαβάζοντας, τον ζουν σε ένα καθαρά φαντασιακό επίπεδο. Και άλλοι ανακαταλαμβάνουν πόλεις και αναπαριστούν μάχες και άλλοι κάνουν κάμπινγκ στον Γράμμο.
Αν προέβαιναν σε παρόμοιες ενέργειες οι νικητές του Εμφυλίου, σύσσωμη η «προοδευτική» διανόηση θα μιλούσε για «γιορτές μίσους». Όπως και το έχει κάνει. Η αριστερή ψυχούλα είναι ένα κουσούρι αθεράπευτο.
Σήμερα, ένα μεγάλο και σύγχρονο κόμμα κοιτάζει μπροστά. Αγωνίζεται για την λύση των προβλημάτων των νέων με προτάσεις και με διάλογο.
Τα φαντάσματα του παρελθόντος τα αφήνει στα βαμπίρ της πολιτικής.
