Από τη δεύτερη πανδημική χρονιά, με τα περιοριστικά μέτρα να παρατείνονται παγκοσμίως προκαλώντας οδύνη και αντιδράσεις και στη συγκυρία της ανακάλυψης του εμβολίου για τον κορονοϊό, των μαζικών εμβολιασμών αλλά και της συζήτησης που, μοιραία, ανέκυψε για την υποχρεωτικότητά του, γινόμαστε μάρτυρες μιας πρωτοφανούς σε έκταση και διάρκεια παραποίησης της ιστορικής μνήμης του Ολοκαυτώματος των Εβραίων από τους Ναζί κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Βλέπουμε διαρκώς αρνητές της πανδημίας και των εμβολίων σε συγκεντρώσεις αλλά και στα προφίλ τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να χρησιμοποιούν το κίτρινο αστέρι που οι Ναζί είχαν υποχρεώσει τους εβραϊκούς πληθυσμούς στις χώρες που βρίσκονταν υπό την κατοχή τους να το φορούν στα ρούχα τους, για να ξεχωρίζουν. Οι θεωρίες που συνδέουν το εμβόλιο με κάποια «εβραϊκή συνωμοσία» παγκοσμίων διαστάσεων έχουν πάλι γιγαντωθεί, ενώ η καθαρή αντισημιτική ρητορική είναι μέρος του ρεπερτορίου των αρνητών, ακόμα και των πιο περίβλεπτων και διάσημων εκπροσώπων τους.
Η εβραιοφοβία έχει πάρει πάλι μεγάλες διαστάσεις ενώ η αντισημιτική βία βρίσκεται σε έξαρση και στη χώρα μας. Στην πρόσφατα δημοσιευμένη έκθεση της Γενικής Γραμματείας Θρησκευμάτων για τα περιστατικά βίας σε βάρος χώρων θρησκευτικής σημασίας στην Ελλάδα κατά το 2020 καταγράφονται δέκα επιθέσεις οι οποίες φέρουν προδήλως αντισημιτικό χαρακτήρα. Σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος (2019) παρατηρείται διπλασιασμός των αντισημιτικών επιθέσεων σε χώρους θρησκευτικού ενδιαφέροντος για τις ελληνικές εβραϊκές κοινότητες καθώς και σε Μνημεία Ολοκαυτώματος.
Στην εικόνα πρέπει να βάλουμε και τις αντιδράσεις και τη συζήτηση που ακολούθησε για τη χρήση της Πλατείας Ελευθερίας στη Θεσσαλονίκη, ένα εμβληματικό χώρο μνήμης για την εβραϊκή κοινότητα της πόλης αλλά και για την ιστορία της χώρας τη συγκεκριμένη περίοδο.
Είναι σημαντικό να προστατεύσουμε τα γεγονότα της εβραϊκής γενοκτονίας από τον ευτελισμό τους μέσω ανιστόρητων συγκρίσεων πολλώ μάλλον δε όταν σε λίγα χρόνια θα έχουν πεθάνει και οι τελευταίοι από τους επιζήσαντες, οι τελευταίες μάρτυρες αυτής της θηριωδίας.
Από τη μία είναι το χρέος μας απέναντι στο παρελθόν, τα τεκμήρια και τις μαρτυρίες αλλά από την άλλη είναι και το μέλλον που ήδη διαγράφεται ζοφερό. Η δημοκρατία παγκοσμίως δέχεται πρωτοφανείς επιθέσεις, κάθε είδους. Θεμελιώδη δικαιώματα τίθενται υπό αμφισβήτηση ενώ αμφισβητείται η ίδια η δυνατότητα της δημοκρατίας να ανταποκρίνεται με επάρκεια στις αλλεπάλληλες κρίσεις: οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές, υγειονομικές και εσχάτως και στην κλιματική κρίση.
Σε έναν κόσμο που κανείς δεν θα θυμάται ακριβώς πώς σχεδιάστηκε, πώς εκλογικεύθηκε, πώς προπαγανδίστηκε και πώς εκτελέστηκε η βιομηχανική εξόντωση εκατομμυρίων ανθρώπων, κανείς δεν μπορεί να νιώθει ασφαλής.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ αντιλαμβανόμαστε γιατί είναι αναγκαίο να τιμούμε τη μνήμη των θυμάτων του Ολοκαυτώματος, να μαθαίνουμε τα γεγονότα όπως αυτά συνέβησαν και να επαγρυπνούμε καθημερινά για τον αντισημιτισμό που δεν αφορά μόνο τους Εβραίους αλλά με το να διαδίδεται (ο αντισημιτισμός) ως μια «εναλλακτική θεωρία» για το πως λειτουργεί ο σύγχρονος κόσμος και η δημοκρατία σήμερα, είναι μια δυνητική απειλή για όλους.
