«Ιπτάμενο αεροπλανοφόρο» ένας σύνθετος όρος ο οποίος παρότι ακούγεται αντιφατικός γεννήθηκε, σχεδόν, ταυτόχρονα με το αεροπλάνο. Στις δεκαετίες του 1920 και 1930, η εν λόγω ιδέα πήρε μάλιστα τη μορφή ιπτάμενων αερόπλοιων, τα οποία εξυπηρετούσαν «παρασιτικά» μαχητικά.
Συγκεκριμένα τα μοναδικά αεροσκάφη τέτοιου τύπου ήταν τα USS Macon και USS Akron τα οποία έφεραν μέχρι πέντε αναγνωριστικά μαχητικά Sparrowhawk το κάθε ένα, τη δεκαετία του 30'.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η ιδέα εξακολουθούσε να απασχολεί τους Αμερικανούς, οι οποίοι κατασκεύασαν το πρώτο ειδικά για αυτό τον σκοπό σχεδιασμένο, παρασιτικό αεριωθούμενο μαχητικό, το McDonnell XF-85 Goblin.
Το πρόγραμμα πάντως αυτό τερματίστηκε το 1949, αφού δεν υπήρχε πλέον λόγος κατασκευής ενός ιπτάμενου αεροπλανοφόρου, καθώς άρχισαν να εφαρμόζονται, σταδιακά, οι εναέριοι ανεφοδιασμοί με τα Stratotankers, τα οποία εξακολουθούν να βρίσκονται ακόμα σε υπηρεσία.
Παρόλα αυτά, το 1973, η εταιρεία Boeing και η αμερικανική αεροπορία επανέφεραν το σχέδιο στο προσκήνιο.
Αυτό γιατί η Αμερικανική Αεροπορία αναζητούσε ένα αεροσκάφος το οποίο θα είχε την απαραίτητη ακτίνα δράσης για την επιδρομή σε στόχους και τα δικά του μαχητικά αεροσκάφη προστασίας τα οποία θα ήταν προσκολλημένα πάνω του και θα αποσπώνταν για να το προστατέψουν σε περίπτωση ανάγκης.
Με βάσει αυτές τις προδιαγραφές η Boeing πρότεινε τη χρησιμοποίηση του εμβληματικού επιβατηγού τους 747 Jumbo Jet τροποποιημένο ώστε να μεταφέρει νέα μαχητικά, μαζί με τα απαραίτητα για την επιχειρησιακή τους δράση καύσιμα και πυρομαχικά.
Το εσωτερικό 747 θα ήταν ειδικά διαμορφωμένο, με δύο διαμερίσματα, ένα όπου θα βρισκόταν το υπόστεγο των μαχητικών και ένα από όπου αυτά θα εγκατέλειπαν το μητρικό σκάφος και θα επιχειρούσαν.
Το 747 θα μετέφερε 10 μικρομαχητικά και συνολικό πλήρωμα, μαζί με τους υπόλογους των μαχητικών, 42 ανδρών. Δύο μικρομαχητικά θα μπορούσαν να εκτοξευτούν ταυτόχρονα, από το μητρικό σκάφος.
Συνολικά, η πρόβλεψη ήθελε τη δημιουργία μιας ειδικής αεροπορικής αρμάδας, με 10 Boeing 747, έκαστο με 10 μαχητικά και ένα αεροσκάφος έγκαιρης προειδοποίησης. Με τον τρόπο αυτό θα μπορούσαν να αναπτυχθούν, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, 100 μαχητικά οπουδήποτε στον κόσμο.
Το σχέδιο όμως της Αμερικανικής Αεροπορίας ηττήθηκε κατά κράτος από τους αξιωματούχους του πολεμικού Ναυτικού που διατείνονταν πως από την στιγμή που υπήρχαν τα πραγματικά αεροπλανοφόρα, τα ιπτάμενα ήταν απλώς υπερβολή.
Η μελέτη μάλιστα είχε φτάσει στο σημείο να κάνει μέχρι και δοκιμές σε αεροσήραγγα με βάση μοντέλα των αεροσκαφών, αλλά εν μέσω πια ενός ιδιαίτερα αρνητικού κλίματος μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ, δεν υπήρχε «διάθεση» για την απαραίτητη χρηματοδότηση.
Επιπρόσθετα ρόλο έπαιξε η ανάπτυξη της τεχνολογίας η οποία επέτρεψε την αύξηση της εμβέλειας των ραντάρ αλλά και των πυραύλων σε σημείο που ειδικά μεγάλου όγκου στόχοι όπως ένα Boeing 747 δεν θα είχαν μεγάλες ελπίδες επιβίωσης αφενός ή θα απαιτούσαν μία έξτρα μοίρα μαχητικών μόνο για το προστατεύει ώστε να μπορεί η δικιά του μοίρα να πολεμήσει.
