Το τι κατάληξη θα έχει η Αυγενακειάδα θα το δούμε σε λίγες μέρες. Δηλαδή αν το ζήτημα της νομοθετικής παρέμβασης εξακολουθήσει να απασχολεί την επικαιρότητα ή αν θα επικαλυφθεί από άλλα γεγονότα. Οφείλω να ενημερώσω αυτούς που επενδύουν πολιτικά στην υπόθεση της απόφασης της ΕΕΑ και της στάσης της κυβέρνησης, πως είναι αποδεδειγμένο στατιστικά ότι η οπαδική ψήφος ουδόλως επηρεάζει το εκλογικό αποτέλεσμα.
Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών προσέρχεται στις κάλπες με άλλες προτεραιότητες, πάντως όχι ποδοσφαιρικές.
Αυτά για εισαγωγή.
Χθες ο πρωθυπουργός συναντήθηκε στο Παρίσι με τον Πρόεδρο Μακρόν, σε μια κρίσιμη περίοδο για την ειρήνη στο Αιγαίο και στην Ν.Α.Μεσόγειο. Ανέκαθεν η στάση της Γαλλίας ήταν ιδιαίτερα φιλική προς την Ελλάδα, κάτι που δεν έχει αλλάξει. Σε μια εποχή που το άστρο της Μέρκελ δύει—κλείνει ο πολιτικός της κύκλος—ο Γάλλος Πρόεδρος, εκ των πραγμάτων, καθίσταται ο ηγέτης της Ευρώπης.
Η Γαλλία, μετά την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την ΕΕ, είναι η μόνη πυρηνική δύναμη, με τον ισχυρότερο στρατό στην Ευρώπη.
Ο Μακρόν είναι ο ηγέτης που μπορεί να σηκώσει το βάρος της μεταρρύθμισης των δομών της ΕΕ. Και γι΄αυτό γνωρίζει έναν πρωτοφανή πόλεμο από ένα συνονθύλευμα ακροαριστερών και ακροδεξιών, με πλούσια την ρωσική χρηματοδότηση. Είναι γνωστό ότι ο Πούτιν επιθυμεί την διάλυση της ΕΕ. Προτιμά να διαπραγματεύεται από θέση ισχύος με κάθε χώρα χωριστά, παρά με μια υπερεθνική συλλογικότητα 28 κρατών.
Ο Μακρόν, σε μια δύσκολη για την πατρίδα μας συγκυρία, στέκεται στο πλευρό μας. Δεν γνωρίζω τα όρια αυτής της συμπαράστασης. Και κυρίως δεν γνωρίζω τι στάση θα τηρήσει σε μια πολεμική ανάφλεξη στο Αιγαίο ή στην Ν.Α.Μεσόγειο. Πάντως η στάση του δεν είναι αυτή του Πόντιου Πιλάτου. Δεν λέει, όπως ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μ. Πομπέο « βρείτε τα». Αναγνωρίζει τα δίκαια μας.
Η παρουσία γαλλικών πολεμικών πλοίων στην Ν.Α.Μεσογείο είναι ενθαρρυντική, αλλά δεν θα πρέπει να της δώσουμε, προς το παρόν, διαστάσεις που δεν έχει.
Σε οποιαδήποτε πρόκληση θα είμαστε μόνοι μας. Με αυτό το δεδομένο θα πρέπει να κάνουμε τον σχεδιασμό μας.
Ο πρωθυπουργός με την επίσκεψη του αυτή στο Παρίσι φαίνεται πως προσπερνά την απροκάλυπτα φιλοτουρκική στάση της Μέρκελ, προσβλέποντας στον Μακρόν, στρατηγικά.
Μπορούμε βέβαια, αντί να ασχοληθούμε με αυτήν την επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Παρίσι, να ασχοληθούμε με τον Ζαγοράκη και το ποδόσφαιρο.
Αυτό είναι θέμα αντίληψης και προτεραιοτήτων. Για κάποιους ο κόσμος τους είναι το γήπεδο. Σεβαστό, αλλά την Ιστορία δεν την γράφουν οι ποδοσφαιριστές.
Οταν ο δημόσιος λόγος ιεραρχεί ως σπουδαιότερο ένα ποδοσφαιρικό γεγονός από την επίσκεψη του Ελληνα πρωθυπουργού στο Παρίσι, εν μέσω Ελληνοτουρκικής κρίσης, τότε είναι απολύτως φυσιολογικό να εκλέγεται στην ευρωβουλή ο Ζαγοράκης αντί του πρέσβη Α.Μαλλιά.
