Του Γιάννη Παντελάκη
Την εποχή της κυβερνητικής παντοδυναμίας του Ανδρέα Παπανδρέου, υπήρχαν κάποια στελέχη του ΠΑΣΟΚ που συχνά-πυκνά έκαναν κριτική από τα αριστερά. Θυμόντουσαν τη διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, τα συνθήματα για «έξω από τις βάσεις και το ΝΑΤΟ» και γενικότερα δήλωναν την ενόχλησή τους από το καθεστωτικό πια ΠΑΣΟΚ. Οι άνθρωποι αυτοί, στη μεγάλη πλειονότητά τους απέφευγαν να πάρουν οποιαδήποτε κρατική θέση και αρκετοί από αυτούς γύρισαν στο σπίτι.
Στην εποχή του Τσίπρα, έναν ανάλογο ρόλο επιχειρούν να παίξουν οι «53» μια ομάδα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν συγκροτήσει μια τάση με αριστερές υποτίθεται ανησυχίες. Κατά καιρούς εκφράζουν τις ενστάσεις τους για τις πολιτικές που ακολουθεί η κυβέρνηση, κάνουν κριτική σε υπουργούς και τον Καμμένο και προσπαθούν να εμφανιστούν σαν την αριστερή συνείδηση του κόμματος. Η οποία ωστόσο έχει χαθεί εδώ και καιρό. Η θεμελιώδης διαφορά τους από τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που τη δεκαετία του 80 λειτουργούσαν μ'' έναν ανάλογο τρόπο, είναι πως αρκετοί από τους 53, όχι απλά μετέχουν στη κυβέρνηση, αλλά είναι βουλευτές και στηρίζουν με κάθε τρόπο την πολιτική που ασκείται. Αυτή, την οποία παράλληλα επικρίνουν.
Πρόκειται για έναν πολιτικό σουρεαλισμό ο οποίος δεν έχει προηγούμενο στα μεταπολιτευτικά τουλάχιστον χρόνια. Οι «53» επικρίνουν κατά βάση την οικονομική πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση, βασικός εκφραστής και συντελεστής της οποίας είναι ο υπουργός Τσακαλώτος ο οποίος παράλληλα φέρεται σαν τον επικεφαλής της ομάδας αυτής. Επίλεκτα στελέχη των «53» είναι υπουργοί (Κοντονής) που υλοποιούν τις διαδικασίες των πλειστηριασμών και βουλευτές που χειροκροτούν συχνά τον Καμμένο όταν αυτός τους ενθουσιάζει με τις παρεμβάσεις του στη Βουλή. Μέλη των «53» είναι άνθρωποι που αντιστεκόντουσαν στην πώληση των λιμανιών (Δρίτσας), αλλά ως υπουργοί υλοποίησαν τις πωλήσεις αυτές, άνθρωποι που έδιναν μάχες για τα ανθρώπινα δικαιώματα και των μεταναστών (Χριστοδουλοπούλου), αλλά σήμερα βολεύονται σε προεδρικές θέσεις στη Βουλή και δεν βλέπουν τίποτα από το δράμα των χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών.
Στην τελευταία παρέμβασή τους οι «53» (το περασμένο Σαββατοκύριακο) θυμήθηκαν πως εδώ και τρία χρόνια συνεργάζονται με τον ακροδεξιό Καμμένο «Οι πολιτικές συμμαχίες δεν μπορούν να ξεπερνούν τη διαχωριστική γραμμή Αριστερά-Δεξιά», είπαν. Εντυπωσιακή η διαπίστωση, ιδιαίτερα όταν έρχεται από ανθρώπους που και τον Ιανουάριο του 2015 και τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, χειροκρότησαν-και τουλάχιστον δεν αποδοκίμασαν έστω φραστικά- τη συνεργασία με τον Καμμένο, τους θερμούς εναγκαλισμούς του Τσίπρα μαζί του και το πολιτικό ξέπλυμα που έχουν ήδη κάνει στο ακροδεξιό αυτό κόμμα.
Οι «53» έχουν και άλλου είδους ανησυχίες, θυμούνται τώρα, τον Δεκέμβριο του 2017, πως η εκκλησιαστική ιεραρχία παρεμβαίνει ανενόχλητη στη πολιτική, ενώ σφύριζαν αδιάφοροι όταν ένα χρόνο πριν, ο Τσίπρας αποκεφάλιζε τον Φίλη από το υπουργείο Παιδείας μετά από απαίτηση του Ιερώνυμου ενώ παράλληλα ο Καμμένος εξέφραζε την πρόθεσή του να ρίξει την κυβέρνηση αρκεί να το ζητήσει ο αρχιεπίσκοπος. Οι «53» ζητούν ακόμα από την κυβέρνηση να αναπροσαρμόσει τον προσανατολισμό της προς τα αριστερά και είναι φανερό πως η προσέγγισή τους δεν χωράει πολλές δόσεις σχολιασμού. Ιδιαίτερα όταν είναι γνωστό, πως η κυβέρνηση δεν έχει επιχειρήσει το παραμικρό δείγμα μιας προοδευτικής πολιτικής ούτε καν σε θέματα που δεν συνδέονται με το μνημόνιο και τις υποχρεώσεις του. Μοιάζει σαν οι «53» ν'' ανακάλυψαν ξαφνικά μετά από τρία ολόκληρα χρόνια πως η γη είναι στρογγυλή...
