Ανατρέχω πίσω στο 2009, στην σκηνή του Εθνικού Θεάτρου Μαρίκα Κοτοπούλη, ανεβαίνει η παράσταση "Ο Εφιάλτης της Ευτυχίας" σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά. Ένας εκ των πρωταγωνιστών, ο Δημήτρης Λιγνάδης, η ερμηνεία του από τις καλύτερες που είχα δει ως τότε, η εξωτερική του εμφάνιση γοητευτικότατη έως και ερωτεύσιμη, ένας όμορφος-ταλαντούχος άνθρωπος.
Πέρασαν πολλές παραστάσεις που τον παρακολούθησα, ο Λιγνάδης ήταν από τους ηθοποιούς που επεδίωκα να βλέπω, ήταν ένας ηθοποιός, που τον αγαπούσε το σανίδι.
Μια δεκαετία σχεδόν αργότερα, ο Λιγνάδης ανεβαίνει στη σκηνή για να ερμηνεύσει, τον Οιδίποδα Τύραννο.
Η ερμηνεία του συγκλονιστική, είχε καθηλώσει το μυαλό μου και την ψυχή μου, όχι μόνο εκείνη την ώρα αλλά και για πολλές ώρες μετά. Ο Δημήτρης Λιγνάδης, μαζί με λίγους ακόμη, για εμένα ήταν από τους καλύτερους ηθοποιούς που είχα συναντήσει. Ακόμη και πέρσι στον πολυσυζητημένο Μακμπέθ, για μένα εκείνος ήταν ο τέλειος πρωταγωνιστής. Δεν ήταν ο Λιγνάδης του 2009, είχε μια έπαρση αλλιώτικη, προβληματική, ήξερε και περίμενε να τον αποθεώσουν αλλά αυτό είναι και ένα από τα στοιχεία της ανθρώπινης φύσης. Οι άνθρωποι αρεσκόμαστε να μας θαυμάζουν, οι καλλιτέχνες (όντας και συγγραφέας), είμαστε εγωπαθή όντα, που αγαπάμε κατά κύριο λόγο τον εαυτό μας και τη δουλειά μας. Και προκαλούμε να μας αγαπούν και οι υπόλοιποι για αυτά. Πολλοί από εμάς, μην μπορώντας να ξεχωρίσουν την ζωή από τη μυθοπλασία, μη μπορώντας να φορέσουν τα καθημερινά τους παπούτσια, μπερδεύοντας τη μυθοπλασία με την πραγματικότητα, γίνονται επικίνδυνοι.
Οι αποκαλύψεις άρχισαν να διαδέχονται η μία την άλλη. Ο γνωστός θεατράνθρωπος, ηθοποιός, σκηνοθέτης είχε όνομα.
Ένα όνομα που το μυαλό μας, δεν μπορούσε να το χωρέσει. Ναι δεν μπορούσε. Αυτό το όνομα ήταν του Λιγνάδη. Οι προσωπικές του φωτογραφίες από τους λογαριασμούς του στα social media έγιναν σημαία στα χέρια όλων των τηλεδικαστών και «ειδικών νομικών» των social media. Οι λέξεις «όλοι ξέραμε στην πιάτσα», έγιναν καραμέλες, για να απαλύνουν την προσωπική μας απογοήτευση και τον προσωπικό μας πόνο. Και τελικά τι ξέραμε; Η πόσο καλά τον ξέραμε; Και πως γίνεται να τον ξέρουμε; Ξέρουμε σίγουρα τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε; Πόσο σίγουροι είμαστε γι αυτό; Καθόλου. Και τι ζητάμε από έναν Πρωθυπουργό και από μια Υπουργό; Να κοιτούν μέσα από κλειδαρότρυπες; Να κάνουν τους ιδιωτικούς ντετέκτιβ; Τι;
Πιστεύω ότι ζούμε σε ένα κράτος δικαίου με νόμους και κανόνες ή τουλάχιστον αυτό θέλω να πιστεύω. Tο κράτος δεν πρέπει και δεν μπορεί να είναι trash εκπομπή τύπου τα «Παρατράγουδα της Πανιά» να λέει ο καθένας το κοντό του και το μακρύ του και κατά αυτόν τον τρόπο να βγαίνουν αποφάσεις και πορίσματα. Η διοίκηση ενός κράτους δεν γίνεται και δεν πρέπει να γίνεται με φήμες αλλά με δεδομένα. Οι φήμες είναι αυτές που μπορεί να μας οδηγήσουν να έχουμε επιφυλάξεις, αλλά τίποτα παραπάνω.
Επίσης μια μήνυση για να δούμε, αν είναι αληθή, θα πρέπει να εξεταστεί από αρμόδιους ανθρώπους της δικαιοσύνης όπως εισαγγελείς κτλ, οι οποίοι είναι οι μοναδικοί που μπορούν να κρίνουν αν είναι αληθή και καταδικαστέα τα όσα λέγονται και εκείνοι να αποφασίσουν για την όποια ποινή. Γιατί αν τελικά ο θύτης δεν είναι θύτης σε κάποια περίπτωση αλλά θύμα, τι γίνεται; Εμείς θα τον έχουμε καταδικάσει; Θα του έχουμε διαλύσει την οποία κοινωνική του υπόσταση; Την αξιοπρέπειά του; Στην ποινική δικονομία υπάρχει πάντα δυστυχώς ή ευτυχώς το τεκμήριο της αθωότητας, μέχρι αποδείξεως του εναντίον.
Λοιπόν τι; Όλοι ξέραμε; Όλοι γνωρίζαμε, όλοι ήμασταν αλυσίδα της συγκάλυψης; Δικάσαμε και καταδικάσαμε όλοι εμείς οι μη νομικοί, τον φερμένο ως θύτη αλλά και όσους τον ήξεραν και τον είχαν συναναστραφεί για οποιονδήποτε λόγο;
Με την κ. Μενδώνη διαφωνώ στη στάση της απέναντι στον πολιτισμό καθόλη τη διάρκεια της θητείας της, αλλά η στάση της υπήρξε σωστή και δομημένη στην παρούσα φάση, αυτό οφείλει να κάνει ο κάθε υπουργός να διοικεί με δεδομένα και όχι με φήμες . Εξαπατήθηκαν η υπουργός και ο Πρωθυπουργός; Σαφώς και εξαπατήθηκαν. Είναι λογικό να ψάχνει ο κάθε προϊστάμενος το τι κάνει ο καθένας στο σπίτι του, στην κρεβατοκάμαρα του; Τα προσωπικά δεδομένα, που πήγαν ξαφνικά;
Είναι λογικό μια φιλελεύθερη δημοκρατία να πορεύεται με φήμες; Όχι δεν είναι και ελπίζουμε να μην ζήσουμε τέτοιες σκοτεινές καταστάσεις.
