Του Δημήτρη Καμπουράκη
Έχω δουλέψει με τον Τέρενς Κουίκ. Ως άνθρωπος ευγενικότατος. Βοηθούσε τους νέους συναδέλφους, δεν σνόμπαρε ανθρώπους, δεν ισοπέδωνε τους ιεραρχικά κάτω απ' αυτόν. Ήταν αναντάμ μπαμπαντάμ δεξιός, σε εποχές μάλιστα που η δεξιά δεν ήταν της μόδας. Τώρα τον ξεσκίζουν άπαντες. Δεν του φταίει κανείς. Στην Κρήτη λέμε «όσα σου κάνει η κεφαλή σου, δεν στα κάνει ο κόσμος όλος».
Εγώ ειλικρινά στεναχωριέμαι βλέποντας το bulling που υφίσταται. Συνήθως δεν διακατέχομαι από τέτοια ευγενή αισθήματα όσον αφορά τους Συριζανέληδες, όμως με τον Τέρενς υπάρχει μια διαφορά: Ακόμα και στους πιο σκληρούς καιρούς της πρώτης περιόδου της κρίσης, τότε που η διαπόμπευση και οι προπηλακισμοί πολιτικών αντιπάλων ήταν επίσημη αντιμνημονιακή πολιτική και στην ημερήσια διάταξη, αυτός δεν συμμετείχε σε τέτοια.
Θα μου πείτε, δεν συμμετείχε μεν, τα κάλυπτε πολιτικά δε. Τα εκμεταλλεύτηκε επίσης. Θα προσθέσετε ότι αυτό που γίνεται σήμερα εναντίον του δεν είναι bulling αλλά σκληρή πολιτική κριτική για πράξεις του επιεικώς απαράδεκτες. Σύμφωνοι, αλλά και πάλι εγώ στεναχωριέμαι. Ο Τέρενς είχε πάντα μια αφ' υψηλού ενατένιση των πραγμάτων, μια κοσμοπολίτικου τύπου ενασχόληση με τα πολιτικά δρώμενα, συχνά μάλιστα τέτοιου βαθμού που κατέληγε να μετουσιώνεται σ' ένα είδος υπερβατικής αθωότητας.
Μην εξαγριώνεστε αναγνώστε μου, γνωρίζω όλα τα κομμάτια του παζλ. Και ότι ως υπεύθυνος τύπου του Καμένου, ο Τέρενς αντικειμενικά ήταν εικόνα και ομοίωση του Καμένου. Και ότι ως υπουργός πέρασε ζωή και κότα κάνοντας το χόμπι του, περιοδεύοντας δηλαδή την υφήλιο λες και δεν υπήρχαν τηλέφωνα να κάνει και μ' αυτά λίγη δουλειά. Και ότι από ακαταπόνητος Μακεδονομάχος και Θρακομάχος, κατέληξε να στηρίζει τις Πρέσπες.
Και ότι υπήρξε ένας απ' τους πιο ευνοημένους και καλοπληρωμένους μεγαλοδημοσιογράφους της εποχής της ευμάρειας (για να μην πάμε στην χούντα όπως πήγε ο Καμένος), οπότε δεν έχει δικαίωμα να κατηγορεί αυτούς που «κατέστρεψαν» την χώρα. Και ότι ήταν ένας original δεξιός που έγινε όψιμος Συριζαίος. Και ότι παρίστανε τον βαθύτατα ένθεο για να καταλήξει να συνασπιστεί μ' αυτούς που κατηγορούσε ως κυνηγούς των συμβόλων της Ορθοδοξίας. Και ότι δεν ήταν εκλεγμένος αλλά –ελέω Καμένου- έγινε εξωκοινοβουλευτικός υπουργός, γεγονός που θα 'πρεπε να σωρεύσει πάνω στους ώμους του ένα παραπάνω φορτίο ευγνωμοσύνης για τον Πάνο.
Γνωρίζω πως όλα τούτα είναι εξόχως σοβαρά, συνεπώς κανένα πολιτικό bulling δεν μοιάζει αδικαιολόγητο. Παρά ταύτα επιμένω: Για κάποιους λόγους που μόνο όσοι τον έχουν γνωρίσει μπορούν να κατανοήσουν, είχε καταφέρει να κάνει τα περισσότερα απ' αυτά που περιέγραψα δίχως πειραχτεί ούτε τρίχα του. Τα χρόνια που άλλοι συνάδελφοι του υπουργοί χτυπήθηκαν σαν χταπόδια στον βράχο, αυτός παρέμενε σ' ένα ιδιόρρυθμο απυρόβλητο. Πάντα βρισκόταν κάποιος «βαρύτερος» για να ισοπεδωθεί από την πολιτική και δημοσιογραφική κριτική, αφήνοντας εσαεί τον Τέρενς να επιπλέει ανέγγιχτος (και ευτυχέστατος) στον αφρό.
Μπορεί κανένας-δυο γελοιογράφοι να σατίρισαν στην χάση και την φέξη τον προσωπικό του «γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες», αλλά κατά βάση ο Τέρενς την πέρασε μπέικα. Τι ανάγκη είχε άραγε να κάνει αυτό το τελευταίο που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου; Για ποιο λόγο να βγει τόσο μπροστά και ολομόναχος στο προσκήνιο κρατώντας την έδρα του Παπαχριστόπουλου και μάλιστα ως δηλωσίας της κυβερνητικής πλειοψηφίας; Πώς κι έχασε αυτό το αλάνθαστο κριτήριο που επί χρόνια τον πλάσαρε επιτυχέστατα στο βολικό «εντός, εκτός κι επί τ' αυτά»;
Για δυο παραπάνω μήνες υπουργιλίκι; Πόσα μίλια διάολε θα προσθέσει στην αεροπορική του κάρτα; Για να χριστεί υποψήφιος του Σύριζα; Σιγά τα ωά, το είχε έτσι κι αλλιώς. Άρα που καταλήγουμε; Γιατί ο πάντα καταφερτζής Τέρενς πυροδότησε μόνος του την βόμβα που τώρα τον κομματιάζει με κατηγορίες, καυγάδες εντός βουλής, αναμνήσεις στα social media και αδυσώπητη κριτική; Μα διότι το είπαμε από την αρχή: Όσα σου κάνει η κεφαλή σου, δεν στα κάνει ο κόσμος όλος.
