Τον Δεκέμβριο θα δοθεί ένα ακόμη βοήθημα στους οικονομικά αδύνατους. Σαν να ανοίγουμε σαμπάνια για να γιορτάσουμε μια μικρή νίκη. Ότι πήγαν καλά τα έσοδα. Το βοήθημα αυτό θυμίζει, το άνοιγμα της σαμπάνιας. Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που το έχουν απόλυτη ανάγκη. Τα βοηθήματα, όμως, λειτουργούν ως άλλοθι. Ενός πολιτικού συστήματος που έχει υποχρέωση να ταΐσει τον λαό που βρίσκεται στην έρημο…
Τα επιδόματα είναι ο πιο σύντομος δρόμος για την φτώχεια. Δημιουργούν μία αίσθηση προσωρινής ανακούφισης, αλλά στο μεταξύ εκπαιδεύουν με τον λάθος τρόπο την κοινωνία. Το ζητούμενο δεν είναι η φιλανθρωπία, διότι περί αυτού πρόκειται.
Ένα επίδομα μοιάζει περισσότερο με την συνεισφορά ενός φιλάνθρωπου στο δράμα ενός άνεργου ανθρώπου που πεινά. Η συνεισφορά αυτή όμως είναι ικανή να θρέψει τον δυστυχή μία μέρα ή μία εβδομάδα ή έναν μήνα. Ο άνθρωπος αυτός όμως πεινάει όλο τον χρόνο. Αυτό που σίγουρα χρειάζεται είναι εργασία.
Οι επιδοματικές πολιτικές αναπτύχθηκαν στις χώρες της πλούσιας δύσης, αλλά τις περισσότερες φορές δεν λειτούργησαν για τον σκοπό που τελικά δημιουργήθηκαν. Επειδή δεν έλυναν το πρόβλημα. Και πολλές φορές λειτούργησαν και ανταγωνιστικά στην ίδια την Οικονομία. Όταν το κράτος επιδοτούσε την ανεργία, οι άνεργος δεν είχε λόγο να αναζητήσει εργασία.
Όλα αυτά είναι βέβαια συζητήσιμα. Υπό την έννοια ότι οι συνθήκες στην Ελλάδα της κρίσης δεν είναι ίδιες με εκείνες που επικρατούν σε πραγματικά πλούσια κράτη. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει και στην Ελλάδα ένα τεράστιο θέμα: Ποιοι είναι αυτοί που παίρνουν τα επιδόματα και με τι κριτήρια; Είμαστε σίγουροι ότι οι πραγματικά αδύναμοι βοηθιούνται; Είναι τα εισοδηματικά κριτήρια ασφαλή; Αλλά και οι κοινωνικές υπηρεσίες των Δήμων και των υπηρεσιών πρόνοιας, οι οποίες θα μπορούσαν να αναλάβουν το έργο, είναι σε θέση να το κάνουν;
Με διακόσια εκατομμύρια, πάντως, θα μπορούσαν να γίνουν πολλά περισσότερα πράγματα, από ένα ακόμη επίδομα. Πολλές περισσότερες ενέργειες, οι οποίες σε βάθος χρόνου θα εξασφάλιζαν πλούτο και μεγαλύτερη βοήθεια στους αδύναμους. Θα μπορούσαν για παράδειγμα να βοηθηθούν χιλιάδες νέοι να ξεκινήσουν μια επαγγελματική δραστηριότητα. Να επιδοτηθούν καινοτόμες ιδέες, αλλά και προσπάθειες εκκίνησης στην πρωτογενή παραγωγή.
Με διακόσια εκατομμύρια θα μπορούσαν να υποστηριχτούν δίκτυα για να μην πεθαίνουν οι ναρκομανείς στους δρόμους. Να βρίσκουν στέγη οι κακοποιημένες γυναίκες.
Με διακόσια εκατομμύρια ευρώ μπορούν να γίνουν χιλιάδες πράγματα. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι τα 100 ή τα 200 εκατομμύρια ευρώ μπορούν να αποδείξουν ότι αυτή η χώρα έχει πραγματικά σχέδιο. Ότι δεν πρόκειται να μοιράσει στο μέλλον τον πλούτο της, αν ποτέ τον δημιουργήσει, σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα, όπως έκανε στην περίοδο που προηγήθηκε της κρίσης. Ότι το πολιτικό σύστημα δεν θέλει να καλοπιάσει την εκλογική του πελατεία και να εξασφαλίσει έτσι ψήφους για τις επόμενες εκλογές, αλλά να εξασφαλίσει το μέλλον της χώρας.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
