Του Αντώνη Πανούτσου
Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι η «ομάδα που υποθάλπει την οργανωμένη βία… που προέρχεται από τη μήτρα της άκρας αριστεράς». Για τον Γιώργο Κυρίτση «… μια πολιτική ομάδα που κάνει ακτιβισμό». Για τους υπόλοιπους Έλληνες στις ερχόμενες εκλογές θα είναι μια καθαρή επιλογή.
Ανάμεσα στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ του Κυρίτση που θέλει την Βουλή διακοσμητική και την εξουσία στις παρακρατικές ομάδες των Εξαρχείων όπως ο Ρουβίκωνας και την Ελλάδα της ΝΔ και του Μητσοτάκη που πιστεύει ότι η είσοδος στο γραφείο μιας συμβολαιογράφου με βαριοπούλες δεν λέγεται ακτιβισμός αλλά τρομοκρατία. Μια σύγκρουση που δεν θα μπορούσε σε κανένα ευρωπαϊκό κράτος παρά στην Ελλάδα, που ο διχασμός έχει γίνει πολιτικό όπλο στα χέρια μιας κυβέρνησης που ψάχνει για κάθε λογής διαίρεση από το παρελθόν. Αυτή την φορά δεν ήταν η δεκαετία του '40, τα Δεκεμβριανά και ο Εμφύλιος αλλά το '63 και η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Στον αγώνα για τον διχασμό ο ΣΥΡΙΖΑ επιστράτευσε όλες του τις δυνάμεις.
Από άρθρα στην Αυγή, το Left.gr και το Κόκκινο μέχρι διαρροές του Μαξίμου. Από λουλούδια στο μνημείο του Λαμπράκη και «δεν ξεχνάμε» του Αλέξη Τσίπρα μέχρι δηλώσεις του Δημήτρη Παπαδημούλη. Το πλήρες οπλοστάσιο του διχασμού σε μια καμπάνια επιστροφής στα ταραγμένα χρόνια της δολοφονίας του Λαμπράκη.
Φτάνοντας στο σημείο να γίνεται προσπάθεια να περάσει η επίθεση στον Μπουτάρη σαν παρακρατική, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και τρία χρόνια είναι κράτος και σε μια τέτοια περίπτωση θα έπρεπε να αναλάβει την ευθύνη ή να αποκαλύψει τις σκοτεινές οργανώσεις που δρουν παρά το κράτος εν αγνοία του. Κάτι που στο πριν γίνει κυβέρνηση είχε υποστηρίξει για το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ, ότι οι αστυφύλακες κρύβονται πίσω από τις κουκούλες, μέχρι να αναλάβει και να αποδειχθεί ότι πίσω από τις κουκούλες και τα κράνη οι «ακτιβιστές» του Κυρίτση και του Τσίπρα. Οι κατηγορίες από τα παπαγαλάκια του ΣΥΡΙΖΑ ότι οι αστυφύλακες κρύβανε ρόπαλα στον Εθνικό Κήπο και κατεβαίνανε από φορτηγά με κουκούλες στα επεισόδια του Δεκέμβρη του Γρηγορόπουλου, βολικά «ξεχάστηκαν» όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε εξουσία. Όχι όμως και το ρίξιμο της λάσπης.
Τότε σε θεσμούς και πρόσωπα. Τώρα σε πόλεις, όπως στην Θεσσαλονίκη μετά την επίθεση στον Μπουτάρη, που όπως η Βιέννη σαν πατρίδα του βαλς, παρουσιάζεται σαν πανευρωπαϊκή πατρίδα δοσίλογων, κέντρο αντικομουνισμού και κοιτίδα του ελληνικού παρακράτους. Κάτι που σημαίνει δύο πράγματα.
Μια νοσταλγία για την Ελλάδα στις χειρότερες στιγμές της. Και την απόφαση μετά τους χειρισμούς στο σκοπιανό και το συλλαλητήριο για την Μακεδονία να ξεγράψει την Θεσσαλονίκη και όπου πάει. Μια απόφαση που φαίνεται στις φωτογραφίες που ο Τσίπρας αφήνει λουλούδια στο μνημείο για τον Λαμπράκη. Όταν πίσω του οι «συνωστισμένοι» οπαδοί που τον χειροκροτούν είναι λίγο περισσότεροι από τους Dirty Dozen που τον είχαν υποδεχτεί στην αξέχαστη επίσκεψη του στην Λήμνο.
Στην Θεσσαλονίκη ο Αλέξης Τσίπρας έκανε μια χλιαρή προσπάθεια για «ένα δημοκρατικό προοδευτικό μέτωπο απέναντι σε αυτή την μαυρίλα». Ο Μπουτάρης όμως δεν τσίμπησε. Η Θεσσαλονίκη για τον ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε να υπάρχει σαν η πόλη του παρακράτους. Οσο για συμμάχους υπάρχουν οι ρουβίκωνες της βαριοπούλας και του ακτιβισμού και η μήτρα της άκρας αριστεράς, που ο ΣΥΡΙΖΑ καταλαβαίνει και τον καταλαβαίνει.
