Του Γιάννη Παντελάκη
Οσοι γνωρίζουν τον Κωστή Χατζηδάκη, σίγουρα θα ένιωσαν έκπληξη όταν τον είδαν αμήχανο πλάι στον Γιακουμάτο και την Αυλωνίτου να μετέχει στην τελετή με τα λείψανα της Αγίας Ελένης. Τι έκανε ένας πολιτικός που δεν έχει την κουλτούρα της συναδέλφου και ομοϊδεάτισσας του Ασημακοπούλου - που έκανε τάμα για να βρει τον αρραβωνιαστικό της - σε μια τέτοια εκδήλωση; Εκπροσώπησα το κόμμα μου, ήταν η απάντηση που μου έδωσε.
Εδω, περικλείεται η ιστορία μιας μεγάλης παθογένειας αυτής της χώρας που αναδεικνύει τριτοκοσμικού τύπου χαρακτηριστικά. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας παρευρίσκεται με κάθε επισημότητα σε μια τέτοια εκδήλωση, μια κυβέρνηση υποδέχεται τα λείψανα με τιμές αρχηγού κράτους, υπουργοί και βουλευτές νιώθουν την ανάγκη να παραστούν, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν μπορεί ν'' απουσιάσει. Ολοι, μετέχουν σε μια εκδήλωση που δεν έχει σχέση με το θρησκευτικό συναίσθημα, το οποίο είναι σεβαστό. Αλλά με κάτι που αποτελεί μια ακραία έκφραση που εκμεταλλεύεται αυτό το συναίσθημα.
Αν κάποιος από τους προαναφερόμενους που βρέθηκαν στην τελετή, δεν πήγαινε (είτε κόμμα, είτε βουλευτής) θα είχε ένα μειονέκτημα συγκριτικά με όσους πήγαν και φρόντισαν να τους αποθανατίσουν φωτογραφικές μηχανές και τηλεοπτικές κάμερες. Οι ιεράρχες έχουν μάτια παντού και βλέπουν ποιος ακολουθεί όσα κάνουν φροντίζοντας να ενημερώνουν και το ποίμνιο. Οι ιεράρχες είναι πάντα παρόντες, ιδιαίτερα την κατάλληλη στιγμή, λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες.
Οι σχέσεις των εκπροσώπων της εκκλησίας με εκείνους της πολιτικής, ήταν πάντα πολύ στενές. Και σε αυτές τις σχέσεις, συνήθως το πάνω χέρι το έχουν οι πρώτοι. Αυτό φάνηκε σε όλες τις περιπτώσεις εκείνες - με εξαίρεση την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες - όπου συγκρούστηκαν για διάφορα θέματα (εκκλησιαστική περιουσία, μάθημα θρησκευτικών, Μακεδονικό κ.ά.). Οι ρασοφόροι έβγαιναν πάντα νικητές. Η περίπτωση του Τσίπρα, ο οποίος κατ'' απαίτηση του αρχιεπίσκοπου απομάκρυνε τον υπουργό Παιδείας, δείχνει πως οι ρασοφόροι είναι ανίκητοι.
Το ισχυρό όπλο των ιεραρχών, δεν είναι άλλο από την επιρροή τους στο εκλογικό σώμα την οποία διαθέτουν επειδή εκμεταλλεύονται την πίστη. Και όπως φαίνεται, αυτοί που ταυτίζουν απόλυτα την πίστη τους με τους ρασοφόρους είναι πολλοί. Τόσο πολλοί ώστε να καθοδηγούνται συχνά από τους εκπροσώπους της εκκλησίας. Η κατάσταση μοιάζει αδιέξοδη. Ο διαχωρισμός εκκλησίας κράτους-που θ'' αποτελούσε δείγμα στοιχειώδους θεσμικού εκσυχρονισμού-είναι κάτι που δεν θα συμβεί ποτέ, οι ιεράρχες θα εξακολουθούν να παίζουν ρόλους που δεν τους ανήκουν (στην εκπαίδευση, στην εξωτερική πολιτική κ.α.) και η χώρα θα συνεχίσει να πορεύεται με όρους ενός πολύ μακρινού παρελθόντος…
