Του Βασίλη Φασούλα
Έλληνα πολίτη της Ελληνικής Αστικής Κοινοβουλευτικής Σοβιετίας, έχουμε σκεφθεί ποτέ τι ακριβώς θέλουμε, δεν θέλουμε και τι θα θέλαμε να γίνει;
Μήπως δεν θέλουμε καθόλου έστω ένα τυπικό Κράτος, και αντί αυτού απλά θέλουμε ένα πολύχρωμο και πολύβουο χαοτικό πανηγυράκι ημετέρων και υμετέρων, καλή ώρα, χωρίς πειθαρχία, χωρίς θεσμούς, χωρίς σεβασμό σε θεμελιώδεις αρχές, χωρίς εθνική παιδεία, χωρίς φρόνημα, χωρίς κοινωνική ασφάλεια, χωρίς κοινωνική πρόνοια, χωρίς εθνική συνείδηση, χωρίς ιστορική συνειδητότητα, χωρίς χάραξη εθνικού συμφέροντος, χωρίς συλλογική κοινωνικοπολιτική στόχευση, χωρίς την προσήλωση στην υπαρξιακή συνέχειά μας ως αναπόσπαστο μέρος της Ευρώπης και του Δυτικού Κόσμου;
Μήπως δεν θέλουμε να μας ενδιαφέρει το εθνικό, κοινωνικό και βιολογικό μας μέλλον ενώπιον ενός ραγδαία μεταβαλλόμενου κόσμου;
Μήπως δεν θέλουμε να κληροδοτήσουμε συλλογικά και συντεταγμένα ως Κράτος, την μακραίωνη ελληνική κοινωνία των πατέρων, παππούδων και προπάππων μας στα παιδιά και στα εγγόνια μας;
Μήπως δεν θέλουμε πρωτίστως να συνεννοηθούμε αν εν τέλει μας ενδιαφέρουν πρωτίστως τα παιδιά και τα εγγόνια μας ή η τρέχουσα μικροβολεψιά, μικροεξουσία και μικροσυμφέρον μας;
Περαιτέρω:
Μήπως θέλουμε απλά να βιώνουμε την Εθνική μας Συνείδηση και Συνειδητότητα καθώς και τον Εθνισμό μας με αθλητικά events και με τις μεμονωμένες ατομικές επιτυχίες αθλητών, ενίοτε με τις μεμονωμένες επιτυχίες των... celebrities άντε και των επιστημόνων μας, με την eurovision, με τα φιλόστοργα σχόλια αλλοδαπών τουριστών για το souvlaki, το sea and sun και τις beautiful beaches, με τα παρηγορητικά σχόλια και τα κτυπήματα στην πλάτη ξένων πολιτικών όταν υφιστάμεθα τραγωδίες ή όταν ζοριζόμεθα κοινωνικοπολιτικά, με τα ανούσια καλοπληρωμένα επετειακά παρτάκια, με τα δημοσιοσχεσίτικα και πολιτικάντικα πανηγυράκια, όπως, υπενθυμίζεται, εσχάτως το party της θεσμικής ντροπής και της στρατιωτικής ήττας που στήθηκε εκ του προχείρου για τους δύο νεαρούς στρατιωτικούς;
Μήπως εν τέλει θέλουμε απλά η Εθνική μας Συνείδηση να είναι ένας εθνισμός συμπλεγματικός, φοβικός, ανασφαλής, ετεροπροσδιοριζόμενος και light;
Μήπως θέλουμε απλά, μόνον να εμφυλιομαχούμε χωρισμένοι σε ανούσια βιλαέτια και αλληλοσπαρασσόμενοι μικροί - μικροί καρπαζοεισπράκτορες να ελπίζουμε ατομικά στο στοργικό χέρι του εκάστοτε δυνατού;
Μήπως θέλουμε απλά κάπου εκεί να αρχίζει και κάπου εκεί να τελειώνει η συλλογική συνείδηση του συγχρόνου Ελληνισμού;
Τι θα θέλαμε τελικώς;
Μήπως, ίσως, θα θέλαμε να ξανασκεφθούμε τί σημαίνει και πώς αποκτάται η Εθνική Συνείδηση, η Συλλογική Υπερηφάνεια και η Κοινωνική Ευθύνη;
Μήπως, ίσως, θα θέλαμε την συναισθηματική νοημοσύνη, την πνευματική στέρξη, την αντιληπτικότητα καθώς και την ιστορική ενσυναίσθηση ώστε να μετασχηματίσουμε την κοινωνία μας προς κάτι βαθύ, προς κάτι καλλίτερο, προς κάτι βιώσιμο;
Μήπως, ίσως, κατόπιν αυτών, κουρασμένοι από τον μικρό εαυτό μας, θα θέλαμε Κράτος Διοίκησης, Αρχών, Θεσμών και Συνέχειας Κυβερνώντων αντί Σοβιετίας Ημετέρων Εξουσιαστών;
Το μόνον σίγουρο είναι το εξής:
Όταν αποφασίσουμε τι ακριβώς θέλουμε, τότε και μόνον τότε θα χαράξουμε Πολιτική. Γιατί αυτό που ζούμε και αλληλοτροφοδοτούμε μικρόνοα και αυτοκαταστροφικά, ιδίως τα τελευταία έτη της άμετρης παρακμής μας, είναι η μικροπολιτική. Ο αργόσυρτος και ιλαροτραγικός θάνατος μιας κοινωνίας. Η οποία Κοινωνία άνευ Πολιτικής επί δομημένου Κράτους καθίσταται ανοχύρωτη. Και θνήσκουσα.
Όποιος εξακολουθεί να μην θέλει Πολιτική, ας είναι Ιδιώτης. Ιdiot που λέγουν και οι Αγγλοσάξονες δυνατοί.
Γιατί όλα είναι μία πολιτική απόφαση.
*Ο κ. Βασίλης Φασούλας είναι δικηγόρος, μέλος του Γ.Σ. της Δημοκρατικής Ευθύνης
