Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Τους 102 νεκρούς της πυρκαγιάς στο Μάτι δεν τους έχουμε θρηνήσει ακόμα. Δεν δόθηκε ούτε μια ώρα για να πενθήσουμε αυτό που συνέβη στους συμπολίτες μας και τις οικογένειές τους, αυτό που συνέβη στην ίδια μας τη χώρα. Δεν βρήκαμε το χρόνο να πενθήσουμε γιατί έπρεπε να αμυνθούμε απέναντι σε μια πρωτοφανή στο είδος της επιχείρηση που ενορχήστρωσε η προηγούμενη κυβέρνηση για να επιτεθεί στα θύματα, στα Μήντια που έσπευσαν να καλύψουν την τραγωδία, στη νοημοσύνη του ελληνικού λαού.
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ βάφτισαν τα θύματα της πυρκαγιάς στο Μάτι ταξικούς εχθρούς και ως τέτοιους τους μεταχειρίστηκαν. Κάηκαν γιατί έχτισαν, λέει, αυθαίρετα και αυτό τόλμησαν να το εκστομίσουν ακριβώς γνώριζαν τα δημογραφικά χαρακτηριστικά της περιοχής: άνθρωποι της μεσαίας τάξης, ελεύθεροι επαγγελματίες που είχαν καταφέρει να αποκτήσουν ένα σπίτι κοντά στην Αθήνα για να παραθερίζει η οικογένειά τους, με τους παππούδες να κρατάνε τα παιδιά ενώ οι ίδιοι δούλευαν ασταμάτητα και κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Με τα χρόνια και ειδικά μετά το 2004 που ανακατασκευάστηκε η οδός Μαραθώνος, ο παραθεριστικός συνοικισμός έγινε για κάποιους μόνιμος τόπος κατοικίας για να καταλήξει να γίνει ο τάφος τους και το σκηνικό για τη μεγαλύτερη πολιτική απρέπεια της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.
Απόδειξη ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είδαν τους κατοίκους στο Μάτι ως ταξικούς εχθρούς και τα θύματα ως αμφισβήτηση της εξουσίας τους είναι το γεγονός ότι στις πλημμύρες της Μάνδρας όπου θρηνήσαμε θύματα τα ρέματα είχαν μπαζωθεί εξαιτίας της άναρχης δόμησης. Μόνο που στη Μάνδρα κανείς κυβερνητικός δεν είχε τολμήσει να ισχυριστεί ότι έφταιγαν οι ίδιοι για το κακό που τους βρήκε.
Δεν είχαμε χρόνο να θρηνήσουμε τα θύματα λοιπόν, δεν είχαμε χρόνο να θρηνήσουμε την καταστροφή, να στοχαστούμε πάνω στο γεγονός, στις αιτίες της καταστροφής και το πόσο αυτές συνδέονται και με τις πολιτικές μας επιλογές αλλά περισσότερο με το πως ιεραρχούμε τα σημαντικά στον κοινωνικό βίο.
Το αίτημα για ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό κράτος είναι προεκλογικό μότο από τη δεκαετία του '90. Κι όμως, καμία κυβέρνηση δεν έχασε τις εκλογές επειδή απέτυχε να φτιάξει το σύγχρονο και αποτελεσματικό κράτος το οποίο υποσχέθηκε. Κάθε τερατώδης καταστροφή με πολλά θύματα και εκτεταμένες ζημιές που στην πραγματικότητα οφείλονταν στην έλλειψη σύγχρονου και αποτελεσματικού κράτους μας ξυπνούσε για λίγο από την παραζάλη αλλά και πάλι τίποτα δεν έχει υπάρξει αρκετό ώστε η καθημερινότητα να γίνει κεντρικό ζητούμενο και αίτημα της κοινωνίας.
Στο Μάτι αυτή τη στιγμή γίνεται μια προσπάθεια αναγέννησης της κοινότητας. Οι εγκαυματίες παλεύουν με μόνους αρωγούς τους συμπολίτες τους που έχουν φτιάξει ένα δίκτυο υποστήριξης, αυτοχρηματοδοτούμενο και υποστηριζόμενο και από ιδιώτες χορηγούς για να φτιάξουν ξανά τις ζωές τους, αυτονομημένοι από την πολιτεία και την υπόλοιπη κοινωνία που περί άλλων τυρβάζουν.
Δεν γίνεται σ'αυτή τη χώρα να συνεχίζουμε να ζούμε τις ζωές μας ως θύματα. Δεν γίνεται άλλο να τρεφόμαστε πολιτικά, κοινωνικά, προσωπικά από τη θυματοποίηση. Δεν γίνεται άλλο οι καταστροφές να μας τροφοδοτούν ψυχολογικά αντί να μας κινητοποιούν προς την κατεύθυνση του εξορθολογισμού και του εκσυγχρονισμού.
Πρέπει να πενθήσουμε το Μάτι όχι για να ανατροφοδοτήσουμε την αυτοθυματοποίηση που τελικά λειτουργεί ως βόλεμα αλλά για να βρούμε στο πένθος τη δύναμη για τη ριζική ανασύνταξη και ανασυγκρότηση της κοινωνίας.Το χρωστάμε στον εαυτό μας και σε όσους χάθηκαν τόσο άδικα. Τους 102 συμπολίτες μας πριν από ένα χρόνο αλλά και όλους πριν από αυτούς.
