Του Δημήτρη Καμπουράκη
Εντάξει, η ζωή προχωρά μπροστά αλλά δεν είμαστε ούτε ηλίθιοι, ούτε έχουμε μνήμη χρυσόψαρου. Όταν λοιπόν πεθαίνει από αναθυμιάσεις μαγκαλιού ένας 24χρονος (με άλλους τέσσερις να μεταφέρονται ημιθανείς στο νοσοκομείο, μεταξύ των οποίων και δυο 5χρονα δίδυμα) θα θυμίζουμε στους σημερινούς κυβερνητικούς νιπτοχέρηδες τι κραύγαζαν πριν τέσσερα-πέντε χρόνια κι ας τσαντίζονται.
Διότι τότε (το 2012-15) δεν έπνιγαν τους ανθρώπους οι αναθυμιάσεις των μαγκαλιών, τους έπνιγαν τα μνημόνια των τοκογλύφων. Διότι τότε δεν έβαζαν φωτιές στα φτωχοδιαμερίσματα οι ξυλόσομπες, αλλά η απανθρωπιά και η αναλγησία των Γιωργάκηδων και των Σαμαροβενιζέλων. Διότι τότε δεν ήταν η ατυχία, η απροσεξία ή κάποια τεχνική βλάβη που μετέτρεπε ανθρώπους σε καρβουνιασμένα πτώματα, ήταν το πενιχρό επίδομα θέρμανσης που έδιναν οι μνημονιακοί εγκληματίες των Δεξιοπασοκικών κυβερνήσεων.
Όχι μόνο αυτά, αλλά ήταν συνένοχοι στο έγκλημα και όποιοι λογικοί άνθρωποι τολμούσαν (σε δημόσιο ή φιλικό βήμα) να αναρωτηθούν τι ακριβώς είχε προκαλέσει κάθε παρόμοια τραγωδία. Όποιοι επιχειρούσαν να κάνουν την απλή ερώτηση «μα τι έφταιξε και συνέβη αυτό;» κατατάσσονταν αυθωρεί και παραχρήμα στους συνειδητούς συνενόχους της «δολοφονίας», διότι προσπαθούσαν να μετατοπίσουν σε τεχνικό επίπεδο ένα αυταπόδεικτο πολιτικό έγκλημα.
Τα ζήσαμε στο πετσί μας αυτά. Τους ανθρωπιστές και τους έξαλλους τιμητές που ούρλιαζαν πάνω από θύματα ατυχημάτων φωτιάς ή αναθυμιάσεων, καλώντας την κοινωνία στείλει στα τάρταρα (στην ηθική ή και φυσική εξόντωση) όσους τους σκότωσαν με τις πολιτικές τους. Σήμερα, οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι που τότε φώναζαν εξοργισμένοι, ανασηκώνουν μακάριοι τους ώμους τους όταν συμβαίνουν πανομοιότυπα θλιβερά γεγονότα και μονολογούν ένα φιλοσοφημένο «τι να γίνει, αυτά έχει η ζωή».
Μπουκωμένοι πλέον από παχυλούς υπουργικούς, βουλευτικούς και κρατικούς μισθούς, δικαιολογούν τους εαυτούς τους επικαλούμενοι στατιστικούς μέσους όρους και τεχνοκρατικές εκθέσεις της πυροσβεστικής, του λιμενικού ή των υπηρεσιών μετανάστευσης. Κι αν ζοριστούν πολύ, πετάνε κι ένα «εγώ προσωπικά ποτέ δεν είπα τέτοια πράγματα για δολοφονίες», ξεχνώντας ευσχήμως ότι ο ίδιος ο Τσίπρας τα έλεγε, η ίδια η Αυγή τα έγραφε και η ίδια τους η παράταξη πλήρωνε τα βιτριολικά τρολς για να τους κάνουν την δουλειά, παρέα με τον ακροδεξιό και τον ψεκασμένο εσμό.
Αλλά όταν τύχει σήμερα ν' ανοίξει συζήτηση αυτού του περιεχομένου, διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους μ' ένα οργισμένο «αμάν πια, ως πότε θα συζητάμε για το 2013-14; Κοιτάξτε μπροστά, αφήστε το παρελθόν.» Πολύ σωστά. Πρέπει να είμαστε λωτοφάγοι για την περασμένη πενταετία, αλλά πρέπει να διαθέτουμε μνήμη ελέφαντα για την περασμένη τεσσαρακονταετία. Απαγορεύεται να θυμόμαστε τι έκαναν οι ίδιοι οι σημερινοί υπουργοί πριν πέντε χρόνια, αλλά επιβάλλεται να θυμόμαστε τι έκαναν οι παππούδες της σημερινής ΝΔ και ΠΑΣΟΚ από το 1974 και μετά.
Αλλά δεν βαριέστε. Τι περιμένετε από ανθρώπους που κάποτε κρέμονταν από τα κάγκελα της Αμυγδαλέζας επειδή ο καταυλισμός δεν είχε air condition, αλλά στον προχθεσινό φοβερό χιονιά άφησαν τις γυναίκες και τα παιδάκια της Μόριας να θαφτούν στο χιόνι μέσα σε καλοκαιρινές σκηνές; (Κουβέντα δεν άκουσα από κανέναν τους αυτές τις μέρες για το θέμα.) Η δήθεν ευαισθησία, όταν καβαλήσει την εξουσία μεταμορφώνεται σε συνειδητή απανθρωπιά.
