Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Οι ανώριμες κοινωνίες, μέσα στα πολλά τους προβλήματα, έχουν ακόμα ένα: την αδυναμία κάποιων μελών τους να καταλάβουν την σημασία των λεγομένων τους στον δημόσιο λόγο. Αλλά και την διαφορά της ιδιωτικής από την δημόσια έκφραση.
Όταν μάλιστα πρόκειται για πολιτικούς και μέλη κάποιας κυβέρνησης το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο. Γιατί η βαρύνουσα σημασία των λόγων τους επηρεάζει ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας που διαμορφώνει άποψη για τα πράγματα.
Ένοχο για εξύβριση έκρινε το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών τον αναπληρωτή υπουργό Υγείας, Παύλο Πολάκη, για την υπόθεση που αφορούσε τις δημόσιες καταγγελίες του κατά του δημοσιογράφου Βασίλη Μπεσκένη. Μάλιστα, του επιβλήθηκε και χρηματική αποζημίωση προς την οικογένεια του αδικοχαμένου δημοσιογράφου, τον οποίο ο Π. Πολάκης κατηγορούσε ότι δήθεν διορίστηκε στο ΚΕΕΛΠΝΟ όταν αποχωρούσε από το γραφείο Τύπου του υπουργείου Υγείας όπου εργαζόταν επί υπουργίας Άδωνι Γεωργιάδη.
Κατά συνέπεια, ο Πολάκης, σύμφωνα με το δικαστήριο, υπήρξε συκοφάντης.
Ο δημοσιογράφος δεν ζει πια. Πέθανε νέος και ξαφνικά. Πιθανότατα από το στρες και τις αγωνίες που "απολαμβάνει" κάθε μαχόμενος επαγγελματίας στο χώρο του.
Να έπαιξε ρόλο κι ο Πολάκης στο τι κουβαλούσε μέσα του; Τίποτα δεν αποκλείεται.
Το σίγουρο είναι πως η ζημιά γίνεται όταν οι άνθρωποι ξεφεύγουν. Όταν χάνεται το μέτρο. Όταν το ψέμα - συνειδητό ή ασυνείδητο- κηλιδώνει υπολήψεις και λερώνει άδικα τους ανθρώπους.
Ο λαικισμός του Πολάκη είναι πια και με τη βούλα της Δικαιοσύνης επικίνδυνος. Όπως ίσως και για πολλά άλλα που οι δικαστές δεν πήραν ακόμα τις αποφάσεις τους.
Η λάσπη όμως που απλώνεται στην κοινωνία βρίσκεται και κάπου αλλού: στην ύπουλη διέγερση των ταπεινών ενστίκτων της κοινής γνώμης. Λες και περιμέναμε εμείς τον Πολάκη να μας πει για την διαφθορά στο πολιτικό σύστημα. Λες και δεν ξέρουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε.
Μόνο μια απλοϊκή σκέψη δεν κατανοεί πως, όταν η "αποκάλυψη" του εγκλήματος γίνεται από τον συκοφάντη, τότε ο εγκληματίας αθωώνεται αυτομάτως. Και θυματοποιείται ταυτόχρονα.
Ποτέ και πουθενά, το κράξιμο και η δήθεν "επανάσταση" των αντισυστημικών δεν έσωσε την δημοκρατία. Ποτέ και πουθενά δεν έσωσαν τη χώρα τους μαντινάδες, κραυγές και απειλές ανεύθυνων υπουργών.
Τις χώρες στις αστικές δημοκρατίες, τις σώζουν οι θεσμοί, οι νόμοι και οι αποφάσεις. Στις αδικίες, στα εγκλήματα, στη διαφθορά, στις κλοπές υπάρχουν οι ποινές. Στη βία, μόνο το κράτος.
Η κραυγή, η ύβρις και η αυτοδικία φέρνει μόνο την ανακύκλωση των ταπεινών ενστίκτων. Τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο.
Υπάρχει όμως κάτι χειρότερο: ο Πολάκης συμπληρώνει και υποκαθιστά αυτά που θα ήθελε αλλά δεν μπορεί να κάνει ο Τσίπρας. Είναι το alter ego του, ο κολλητός που τον γοητεύει, η άλλη εκδοχή του προσώπου του που δεν γίνεται να γνωρίσουμε εμείς.
Και τι σημαίνει αυτό; Οτι η ηγεσία που επιλέξαμε να κυβερνήσει τη χώρα διακατέχεται από αυτή την κουλτούρα. Ότι πιστεύουμε στην βαναυσότητα, στην κραυγή και στην συκοφαντία ως πολιτική πράξη και επανάσταση...
