Του Κώστα Μήλα*
Από το «Κανένα σπίτι στα χέρια Τραπεζίτη» περάσαμε, μέσω Ιθάκης, στο «Τραπεζίτες έγιναν πρωθυπουργοί και υπουργοί έγιναν τραπεζίτες».
Από ιστορική άποψη, έχει ενδιαφέρον να αναλύσουμε την δήλωση αυτή περαιτέρω. Ο Ξενοφών Ζολώτας, για παράδειγμα, υπήρξε Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος την περίοδο 1944-1945 (ως Συνδιοικητής) και μετά την περίοδο 1955-1967 και περαιτέρω την περίοδο 1974-1981 (βλέπε: https://www. bankofgreece.gr/BoGDocuments/ Governors.pdf).
Κατόπιν, ανέλαβε Πρωθυπουργός της χώρας μας την περίοδο 1989-1990 ως ηγέτης της οικουμενικής κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Συνασπισμού της Αριστεράς (και της Προόδου).
Φαντάζομαι ότι οι απαξιωτικές δηλώσεις του κ. Τσίπρα από την Ιθάκη δεν έχουν ως στόχο τον μακαρίτη Ξενοφώντα Ζολώτα, του οποίου το έργο είναι τοις πάσοι παραδεκτό, ειδικά μάλιστα αν κάποιος (αφελώς;) σκεφθεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί κάποια «εξέλιξη» του Συνασπισμού (της Αριστεράς και της Προόδου).
Κατόπιν, ήρθε στο μυαλό μου και το όνομα του Αλέξανδρου Ζαΐμη ο οποίος όφειλε την σταδιοδρομία του στον «άοσμο και άχρουν» χαρακτήρα του (βλέπε το βιβλίο του Νικόλαου Σοϊλεντάκη «Δυστυχώς Επτωχεύσαμεν»: https://www. protoporia.gr/dystychos- eptocheysamen-p-354485.html).
Πράγματι, ο Αλέξανδρος Ζαΐμης ανελάμβανε τα καθήκοντα σχηματισμού κυβέρνησης όταν άλλοι προσπαθούσαν να αποφύγουν τις ευθύνες τους.
Επιπλέον, υπήρξε και (συν)Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος την περίοδο 1914-2020. 'Ηταν δε γνωστός για το προτέρημα της...αναβλητικότητας αφού το 1914, ως (συν)Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος δήλωνε ότι «δεν υπάρχουν επείγοντα ζητήματα, αλλά επειγόμενοι άνθρωποι». Κάτι το οποίο, τουλάχιστον το... ηρωϊκό 2015, σίγουρα ασπάσθηκε ο κ. Τσίπρας στις διαπραγματεύσεις του με την Τρόικα.
Από τα παραπάνω συνάγεται ότι πλείστα όσα παραδείγματα υπάρχουν στην Ιστορία της Ελλάδος τα οποία όμως, ο κ. Τσίπρας, ως σύγχρονος «Λωτοφάγος», παρέβλεψε προκειμένου να επιτεθεί στον Λουκά Παπαδήμο και στον Γιάννη Στουρνάρα.
Στο σημείο αυτό, μου περνά από το μυαλό ότι ο κ. Τσίπρας ίσως να ήθελε να θέσει θέμα επιλογής του μελλοντικού Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος βάσει μιας αδιάβλητης διαδικασίας, η οποία, όπως έχω εξηγήσει με λεπτομερές άρθρο μου στην Καθημερινή (Άποψη: Επιλέγοντας τον διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας, ΚΩΣΤΑΣ ΜΗΛΑΣ* | Kathimerini), θα ελάμβανε χώρα μέσω συνεντεύξεων και επιτροπής εκλεκτόρων. Ίσως στα πρότυπα της επιλογής του Mark Carney στην θέση του Διοικητή της Τράπεζας της Αγγλίας).
Μια τέτοια πρόταση, όχι μόνο για τη θέση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος αλλά και για άλλες, εξίσου σημαντικές, θέσεις ευθύνης, θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την αφετηρία της μεταμνημονιακής εποχής.
Πόσο αφελής δυστυχώς παραμένω, ειδικά εάν σκεφθεί κανείς ότι σε μια εξαιρετικά σημαντική θέση ευθύνης παραμένει κυβερνητικό στέλεχος το οποίο καταναλώνει το χρόνο του επιτιθέμενος αενάως, μέσω Facebook (https://www.liberal.gr/arthro /216727/epikairotita/2018/ apisteuti-anartisi-polaki- kata-tou-gianni-stournara.html), στον νυν Διοικητή της ΤτΕ.
*Ο Κώστας Μήλας είναι Καθηγητής Χρηματοοικονομικής και Τραπεζικής στο Montpellier Business School και πρόεδρος του ερευνητικού τομέα στο Τμήμα Οικονομικών, Χρηματοοικονομικών και Λογιστικής, University of Liverpool
