Του Γιάννη Παντελάκη
Μέσω Βρυξελλών, ζητάει προοδευτικές συμμαχίες με σοσιαλιστές, οικολόγους και άλλους φορείς όμορων χώρων και λέει ότι επιλογή του ήταν να μην απαξιώσει την αριστερή ιδεολογία. Στην Αθήνα, συνεχίζει μ'' έναν ιδιαίτερα αρμονικό τρόπο την συνεργασία του με τον ακροδεξιό Καμμένο ενώ με τις βαθιά συντηρητικές επιλογές στην ασκούμενη πολιτική που δεν αφορούν μόνο στην οικονομία αλλά στο σύνολο της απαξιώνει την αριστερά. Ο Αλέξης Τσίπρας, είναι ικανός για όλα.
Είναι ικανός ακόμα και να αφήσει κάποια στιγμή στην άκρη τον ακροδεξιό εταίρο και ν αναζητήσει νέες συμμαχίες με άλλους; Ως πρόθεση προφανώς και υπάρχει στην περίπτωση που θα χρειαστεί για να διατηρηθεί στην εξουσία. Αν όχι στο παρόν που η συγκυβέρνηση λειτουργεί με υποδειγματικό τρόπο, αλλά σε κάποια στιγμή στο μέλλον. Κοντινό ή απώτερο, άλλωστε μπορεί να υπάρξουν πολλές απρόβλεπτες εξελίξεις ιδιαίτερα όταν μαθαίνουμε για περίεργα τηλεφωνήματα του Καμμένου με ισοβίτη του Κορυδαλλού.
Το πρόβλημα ωστόσο του ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα του Τσίπρα ειναι πως αν ποτέ απεγκλωβιστεί από τον Καμμένο ή αν ο τελευταίος αποφασίσει κάποια κίνηση που θα του δώσει περισσότερες πιθανότητες εισόδου στην επόμενη βουλή, οι εν δυνάμει σύμμαχοι του βασικού κυβερνητικού κόμματος θα είναι ιδιαίτερα αρνητικοί σε μια τέτοια εξέλιξη. Το έδειξε και η επιθετικότητα της Γεννηματά στην τελευταία συνάντηση με τον Τσίπρα, παρότι οι πολιτικές αντιδράσεις τέτοιου χαρακτήρα έρχονται και παρέρχονται.
Τα μνημόνια λειτούργησαν ως πολιτικά μίξερ για τα ήδη υπάρχοντα κόμματα ακυρώνοντας σε μεγάλο βαθμό τις διαχωριστικές ιδεολογικές γραμμές οι οποίες προφανώς και εξακολουθούν να υπάρχουν σε θεωρητικό και ουσιαστικό επίπεδο (το τέλος των ιδεολογιών δεν ήρθε ποτέ και η περίπτωση Corbyn-May το απέδειξε). Ωστόσο, στη μνημονιακή Ελλάδα, οι διαχωρισμοί πήραν διαφορετικό χαρακτήρα και αυτό δεν οφείλεται μόνο στις συγκεκριμένες κατευθύνσεις που έδιναν τα μνημόνια και αφορούσαν σε οικονομικούς μονόδρομους. Μεγάλο ρόλο έπαιξε η πολιτική πρακτική του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος δεν δυσκολεύτηκε να βρει κυβερνητικό εταίρο (τους ακροδεξιούς) και παράλληλα να υιοθετήσει έναν χαρακτηριστικό παλαιοκομματισμό ο οποίος θέλει να περιορίζει καθετί προοδευτικό θα μπορούσε να συμβεί.
Η στάση αυτή του ΣΥΡΙΖΑ σε συνδυασμό με την αλλοπρόσαλλη τακτική του ΠΑΣΟΚ (που με παραδοσιακούς όρους θ αποτελούσε εν δυνάμει σύμμαχο) το οποίο στην υποτιθέμενη αναγκαστική συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ. φάνηκε να βρίσκει έναν βολικό τρόπο για να βρίσκεται στην εξουσία και να προσπαθεί ν'' ανασυνταχθεί μετά την μεγάλη κατάρρευση, δημιούργησαν μεγάλες μαύρες τρύπες μεταξύ άλλοτε πολιτικά «συγγενών» κομμάτων. Τρύπες, στις οποίες καθοριστικό ρόλο έπαιξε και το εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα κλίμα επάνω στο οποίο χτίστηκαν πολιτικές καριέρες και αναρριχήσεις. Το μέλλον σε ό,τι αφορά τις κυβερνήσεις συνεργασίας είναι αβέβαιο σ'' ένα τόσο κατακερματισμένο κομματικό σκηνικό όπου τα κόμματα είναι διχασμένα ακόμα και ως προς τους εταίρους που θα έπρεπε να επιλέξουν...
