Δε γνωρίζω αν η συνεχής παρουσία του κ. Πολάκη στην επικαιρότητα οφείλεται στον εκρηκτικό χαρακτήρα του ή είναι αποτέλεσμα πολιτικής επιλογής του. Αν δηλαδή εκτιμά, με καθαρό μυαλό, πως αυτός ο λόγος και αυτή η παρουσία τον ωφελεί. Αυτό βέβαια είναι κάτι που πρωτίστως αφορά το κόμμα του. Όπως το κόμμα του αφορά το γεγονός ότι αποδέχονται αυτήν τη συμπεριφορά του που μόνον προβλήματα τους δημιουργεί. Αν τον χειροκροτούν ή αν τον ανέχονται ή αν τον φοβούνται, αυτό ας το αναλύσουν αναμεταξύ τους οι σύντροφοι.
Είναι λογικό η κυβέρνηση να εκμεταλλεύεται πολιτικά τις παρεμβάσεις του και ενδομύχως να επιθυμεί αυτές να είναι πιο πυκνές. Κερδίζει πόντους.
Για όλους εμάς τους υπόλοιπους το θέμα Πολάκη δεν παρουσιάζει πλέον κανένα ενδιαφέρον. Μας έχει κουράσει, καθώς οι συμπεριφορές του είναι απολύτως προβλέψιμες.
Είναι γεγονός πως η αξιωματική αντιπολίτευση, σχεδόν μετά από δυόμισι χρόνια διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας - μάλιστα κάτω από αντίξοες συνθήκες - είναι εξουδετερωμένη. Αναζητεί συμμάχους για να επανέλθει στην εξουσία και δεν τους βρίσκει. Ποιος θα συνεργαστεί με ένα τοξικό κόμμα; Συγχρόνως, η πρόταση της «προοδευτικής» κυβέρνησης υπογραμμίζει ακόμα πιο πολύ αυτήν την πολιτική αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς θα προσέλθει στις εκλογές χωρίς αυτόνομο σύνθημα. Όταν η Νέα Δημοκρατία θα απαιτεί αυτοδυναμία, ο Α. Τσίπρας τι θα λέει; Πώς θα συνεργαστεί με κόμματα που αρνούνται να συνεργαστούν μαζί του;
Τούτων δοθέντων το ζητούμενο είναι πλέον τι κάνει η κυβέρνηση. Η προσοχή μας εκεί θα πρέπει να είναι στραμμένη και όχι στους γραφικούς του ΣΥΡΙΖΑ. Τις πολιτικές καλείται να τις εφαρμόσει η κυβέρνηση.
Η πανδημία οσονούπω θα εκφυλισθεί και μαζί της θα παρασύρει και τα περιοριστικά μέτρα. Συγχρόνως, και αυτό είναι το σπουδαιότερο, θα απελευθερωθούν υπουργοί από τις έννοιες τους για τις συνέπειες της covid στον τομέα ευθύνης τους και κανονικά θα πρέπει να τρέξουν τα προγράμματα τους. Το δε επιτελικό κράτος θα πρέπει να αναπληρώσει τον χαμένο χρόνο για τις μεταρρυθμίσεις, επιταχύνοντας τους ρυθμούς της κυβερνητικής μηχανής.
Είναι έτοιμοι όλοι αυτοί να ανταποκριθούν στα νέα τους καθήκοντα; Να προχωρήσουν στις τομές και στις ρήξεις με τις κοινωνικές ομάδες που θίγονται από τις μεταρρυθμίσεις; να περιορίσουν το Κράτος;
Βέβαια, υπάρχει και ο αντίλογος, που έχει μια λογική βάση. Ο χρόνος για να απορροφηθούν οι κοινωνικοί κραδασμοί που θα επιφέρουν οι μεταρρυθμίσεις δεν επαρκεί. Και είθισται οι κυβερνήσεις να επιδιώκουν η προεκλογική περίοδος να χαρακτηρίζεται από την κοινωνική γαλήνη. Οπότε ο κύριος όγκος των μεταρρυθμίσεων θα μετατεθεί για τη δεύτερη τετραετία. Όλα τα παραπάνω, που είναι πολύ πιο σοβαρά από τις παρεμβάσεις Πολάκη, εξαρτώνται από το χρόνο των εκλογών. Υποθέτω πως το Μέγαρο Μαξίμου έχει επ' αυτού ένα στρατηγικό σχεδιασμό και δύο - τρείς εφεδρικούς.
Πάντως, ας το γνωρίζουν, με τη λήξη της πανδημίας ο πήχης ξαναμπαίνει ψηλά. Άλλωστε, είμαι σίγουρος, πως αυτό θέλει και ο πρωθυπουργός.
