Το τελευταίο καταφύγιο των ομάδων που δεν κατάφεραν να πετύχουν ούτε έναν από τους φετινούς στόχους τους είναι... να βγουν του χρόνου στην Ευρώπη. Χωρίς να ενδιαφέρονται καθόλου για τη μπάλα που παίζουν και τις προοπτικές που υπάρχουν μπροστά τους, θα μπουν ύστερα από δύο Κυριακές «στη μάχη των play offs», κοροϊδεύοντας ότι τάχα παλεύουν για κάτι σημαντικό.
Αρκεί να έχει δει κανείς τη... μπαλάρα που έπαιξαν ο Παναθηναϊκός και η ΑΕΚ στο μεταξύ τους 1-1 το βράδυ της Κυριακής (28/2), για να καταλάβει ποια ακριβώς είναι η ποιότητά τους και ποιες οι προοπτικές τους, αν δεν φροντίσουν με κάποιο τρόπο να αλλάξουν (και πώς να αλλάξουν;) την τωρινή τους εικόνα. Εχουμε πει τόσες φορές τι σημαίνει η Ευρώπη, από την επόμενη σεζόν και μετά, για τις ομάδες μας, πέρα από τον πρωταθλητή που θα διατηρεί ελπίδες να παίξει στο Champions League.
Η τύχη που τις περιμένει έχει το όνομα UEFA Europa Conference League! Μια εντελώς αδιάφορη διοργάνωση, επιπέδου ευρωπαϊκής Γ' Εθνικής, με ελάχιστο ενδιαφέρον και ακόμη λιγότερα έσοδα. Κάπου 3 εκατομμύρια το πριμ συμμετοχής για τον καθένα, όταν στο Champions League είναι 25 μίνιμουμ και στο Europa άλλα 8. Και φυσικά, αντίπαλοι θα είναι οι αποτυχημένοι της προηγούμενης χρονιάς που θα προέρχονται από τα κάτω ράφια - δηλαδή ομάδες τις οποίες κανείς δεν θα έχει διάθεση να καθίσει να δει.
Πολύ κακό για το τίποτα, αν συνυπολογίσουμε ότι και για τα ματς που υπολείπονται, ο 2ος της βαθμολογίας του πρωταθλήματος δεν θα έχει καμιά διαφορά από τον 3ο και τον 4ο, κάτι που φροντίζουν να το... κρύβουν μη τυχόν και τσιμπήσουν μερικοί αφελείς τηλεθεατές για να δουν τα παιχνίδια που έρχονται. Στην πραγματικότητα, το μόνο που τους ανησυχεί είναι μη τυχόν μπει ανάμεσά τους και τούς κλέψει το ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο ο Αστέρας Τρίπολης και ξεφτιλιστούν εντελώς!
Φυσικά, αυτή είναι η Ευρώπη που μας αξίζει. Και το μεγαλύτερο μερίδιο «ευθύνης» το έχει ο Παναθηναϊκός με τον τρόπο που απαξίωσε και σιγά σιγά έχασε τα τελευταία χρόνια το ειδικό βάρος που κουβαλούσε και με το οποίο κυκλοφορούσε σ αυτά που λέμε «ευρωπαϊκά σαλόνια». Ακολουθούν ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ, καθώς αποδείχθηκαν ανίκανοι να σηκώσουν το βάρος της προσπάθειας. Κανείς δεν είχε απαιτήσεις ούτε από τον Αρη, ούτε από τον ΟΦΗ, ούτε από τον Ατρόμητο, ούτε από κανέναν άλλον τέτοιο.
Οι «μεγάλοι», όμως, από ένστικτο αυτοσυντήρησης και μόνο έπρεπε να κάνουν το παν για να είναι σε θέση να στέκονται με αξιοπρέπεια εκτός συνόρων. Το χρωστούσαν όχι μόνο στην ιστορία τους αλλά και στους... τραπεζικούς τους λογαριασμούς, που τους βλέπουν χωρίς ουσιαστικά ευρωπαϊκά έσοδα τα δύο τελευταία χρόνια. Παρόλα αυτά, δεν κάνουν τίποτα για να συνέλθουν.
Εξακολουθούν προσκολλημένοι σε ξεπερασμένα, αναποτελεσματικά και σε επέκταση αντιεμπορικά πλάνα ανάπτυξης, τα οποία είναι αδύνατο να φέρουν επιτυχίες -δηλαδή συσπείρωση του κόσμου και έσοδα. Και μόνο που στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα κυριαρχούν στις ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες μας κάτι ντεμοντέ τύποι, που μόλις εγκαταλείψουν το παρασκήνιο και βγουν τον ήλιο θα... τυφλωθούν, δείχνει το μέγεθος του προβλήματος.
