Για να αξιολογήσουμε την παρουσία του Ολυμπιακού τα δύο τελευταία χρόνια στη Ευρώπη, καλό θα είναι να ανατρέξουμε στον Ευρωπαίο Παναθηναϊκό των παλιών καλών ημερών. Τότε που έφτασε δύο φορές ως τα ημιτελικά του Champions League, αλλά δεν έπεισε ότι ήταν φτιαγμένος για τελικό. Τη μία έχασε από την Λίβερπουλ μέσα – έξω με 1-0 και 4-0. Την άλλη, παρά την υπέρβαση με το εκτός έδρας 1-0 κόντρα στον Αγιαξ, έφαγε εύκολο 3-0 εδώ και αποκλείστηκε πάλι, παρά τα όνειρα και τις προσδοκίες που είχαν καλλιεργηθεί.
Την ίδια περίπου φάση περνάει τώρα ο Ολυμπιακός. Από τους «32» στους «16» του Europa League και τέλος. Εκεί τα όρια του, εκεί οι αντοχές του κι εκεί θα πρέπει να προσγειώσει τις φιλοδοξίες του. Αν μάλιστα σκεφτούμε, ότι από τότε μέχρι τώρα η ψαλίδα ανάμεσα στους μικρούς και τους μεγάλους έχει ανοίξει και το πράγμα δυσκολεύει ακόμη περισσότερο, καταλαβαίνουμε πως δεν υπάρχουν ελπίδες ούτε για το μέλλον. Μη ξεχνάμε ότι παίζει μόνος του, οι άλλες ελληνικές ομάδες δεν είναι σε θέση να τον ακολουθήσουν για να μαζέψουν πόντους στην ειδική βαθμολογία της UEFA, στην οποία πέσαμε από την 17η στην 20η θέση, οπότε και πρωταθλητής να βγαίνει συνεχώς, θα πρέπει να παίζει τέσσερις ή πέντε προκριματικούς γύρους κατακαλόκαιρο με την ελπίδα πως δεν θα σκοντάψει κάπου και θα μπει σε όμιλο Champions League. Αργά ή γρήγορα θα μπουχτίσει, θα κουραστεί και θα πέσει κι αυτός στο Conference της ευρωπαϊκής Γ' Εθνικής.
Στην πραγματικότητα καλείται να διατηρηθεί μόνος του στην κορυφή, κουβαλώντας στους ώμους του ολόκληρο το υπόλοιπο ελληνικό ποδόσφαιρο και να ξοδεύει αναλογικά πολύ περισσότερα απ' όσα ο Παναθηναϊκός στην εποχή του Βαρδινογιάννη. Κι αυτό είναι τουλάχιστον δυσβάστακτο.
Πώς αντιμετωπίζεται μια τέτοια κατάσταση; Πριν λίγες μέρες εκδηλώθηκε πανευρωπαϊκά μια κίνηση κόντρα στο νέο τρόπο με τον οποίο σχεδιάζει η UEFA τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, θέλοντας να βολέψει ακόμη περισσότερο τις ομάδες της ελίτ. Σύλλογοι από πολλές χώρες επισημαίνουν την λάθος προσέγγιση του νέου μοντέλου, επειδή θα αυξήσει τις ανισότητες και θα βγάλει από τη μέση ομάδες και οπαδούς που συντηρούν το ενδιαφέρον τους μόνο και μόνο επειδή συμμετέχουν χωρίς μεγάλες ελπίδες διάκρισης.
Θα περίμενε κανείς οι ελληνικές ομάδες να πρωτοστατούν σε μια τέτοια προσπάθεια, επειδή είναι η μόνη διέξοδος και για τις ίδιες. Δυστυχώς δεν έχουν πάρει είδηση για την πρωτοβουλία, ούτε κατανοούν σε ποιο βαθμό τις αφορά. Τις ενδιαφέρει απλά να ελέγχουν τα «κέντρα των αποφάσεων» στο ποδοσφαιρικό μας χωριό, να παίρνουν κανένα σφύριγμα παραπάνω στο πρωτάθλημα και να βγάζουν ο ένας τα μάτια του άλλου. Ως εκεί. Κατά τα λοιπά... δεν βαριέσαι!
