Η Ιταλία άρχισε να το πιστεύει μόνο και μόνο επειδή νίκησε στην πρεμιέρα τους Τούρκους με 3-0. Ο κόουτς Μαντσίνι, οι παίκτες και ο κόσμος ξέρουν πόσο δρόμο έχουν ακόμη μπροστά τους, καταλαβαίνουν τις δυσκολίες που θα συναντήσουν μακριά από το «Ολίμπικο» της Ρώμης, όπου έπαιξαν την νύχτα της Παρασκευής (11/6), αλλά κάτι τους λέει πως δεν θα μείνουν στις εντυπώσεις του πρώτου αγώνα...
Κάθε ποδοσφαιριστής νιώθει την Εθνική ομάδα ξεχωριστό κομμάτι της καριέρας και της προσωπικότητάς του. Βρίσκει ένα ιδιαίτερο κίνητρο για να ανεβάσει την απόδοσή του, που δεν έχει πάντα σχέση με συμβόλαια και λεφτά. Από την ώρα που κλωτσάει για πρώτη φορά, ονειρεύεται να φορέσει μια μέρα τη φανέλα της. Κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του, ώσπου να γίνει διεθνής. Και νιώθει μεγαλύτερη ευθύνη όταν παίζει για τη χώρα του. Πόσο μάλλον όταν διαπιστώνει από μια στιγμή και μετά, ότι έχει μπροστά του την ευκαιρία να σηκώσει ένα Ευρωπαϊκό ή Παγκόσμιο Κύπελλο.
Κι ο κόσμος... Αισθάνεται κομμάτι της ομάδας. Την ταυτίζει με τη χώρα που αγαπάει. Θεωρεί (και) δικό του κατόρθωμα την οποιαδήποτε νίκη. Ας θυμηθούμε το συναίσθημα που πλημύρισε την Ελλάδα το 2004. Μετά από κάθε ματς, η ψυχολογία ανέβαινε στα ουράνια. Το ίδιο αρχίζει να συμβαίνει και με τους Ιταλούς, ειδικά φέτος που οι στριμωγμένοι άνθρωποι ψάχνουν αφορμές, γεγονότα και καταστάσεις που θα τους δώσουν χαρά, θα πάρουν το μυαλό από την πανδημία και τις εκατόμβες νεκρών που άφησε πίσω της στο Μπέργκαμο και παντού και θα το στρέψουν σε μια πιο φωτεινή κατεύθυνση. Ενας μήνας με τη σκέψη μακριά απ’ όσα τους βασάνισαν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο δεν είναι μικρό πράγμα. Και μόνο το ποδόσφαιρο μπορεί να προσφέρει αυτή την αίσθηση.
Ηδη άρχισε ένα παράξενο Euro. Kανείς δεν φανταζόταν ότι θα το βλέπαμε «τεμαχισμένο» σε 11 χώρες, να ξεκινάει από τη Γλασκώβη της Σκωτίας και να καταλήγει το Μπακού του Αζερμπαϊτζάν! Πολλοί διαφώνησαν με την επιλογή να μοιραστεί σε κομματάκια. Αλλοι το κατήγγειλαν σαν «κωμική ιδέα». Ομως, ήταν τόσο μεγάλη η οικονομική καταστροφή που απειλούσε την UEFA αν το ματαίωνε, που όλοι έψαξαν τις κατάλληλες πατέντες για να κάνουν τα ματς με κάθε κόστος. Αγώνες διασκορπισμένοι «παντού», με λίγο ή πολύ κόσμο, αλλού με αυστηρή τήρηση των ιατρικών πρωτοκόλλων κι αλλού σε συνθήκες χαλάρωσης. Από τη στιγμή που όλη αυτή η ποδοσφαιρική επιχείρηση φούσκωσε υπερβολικά με χρήμα, όλοι ήταν υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουν το απρόβλεπτο της πανδημίας, μειώνοντας όσο μπορούσαν τις πιθανότητες οικονομικής καταστροφής.
Ενας δρόμος χωρίς επιστροφή που τον χάραξε ο Μισέλ Πλατινί. Επί των ημερών του η εμπορευματοποίηση έφτασε στο πικ της. Το σχέδιο του τέως προέδρου της UEFA, που η καριέρα του σταμάτησε απότομα κάτω από το βάρος ενός τεράστιου σκανδάλου το οποίο δεν του επιτρέπει να ασχοληθεί ξανά με το ποδόσφαιρο, ήταν να έχει τη δυνατότητα ο κάθε ποδοσφαιρόφιλος να ταξιδεύει συνοδεύοντας την Εθνική ομάδα της πατρίδας του, χρησιμοποιώντας πιστωτικές και ξοδεύοντας όσα περισσότερα μπορούσε. Ολο αυτό το γκρέμισε μέσα σ ένα χρόνο η πανδημία. Μαζί με τα προγραμματισμένα ταξίδια κατέστρεψε όνειρα, σχέδια και φιλοδοξίες πάνω στα οποία δημιουργήθηκε η δίψα για χρήμα, η οποία είχε πάρει κάποια εποχή χαρακτήρα παροξυσμού χωρίς όρια και σύνορα.
Το πράγμα έφτασε πολύ κοντά στη διάλυση, αλλά τελικά το ποδόσφαιρο σώθηκε από το ίδιο το ποδόσφαιρο, αποδεικνύοντας πως παραμένει άφθαρτο, παρά τις δυσκολίες. Λογικά, η ποιότητα της διοργάνωσης θα είναι υψηλή, κάτι που φάνηκε από το πρώτο κιόλας παιχνίδι. Εξι από τις επτά κορυφαίες ομάδες του κόσμου είναι παρούσες. Οι νικητές τεσσάρων Παγκοσμίων Κυπέλλων. Η Γαλλία, το Βέλγιο, η Πορτογαλία, η Ισπανία θεωρούνται τα φαβορί, ενώ η Ιταλία βάζει σοβαρή υποψηφιότητα. Κι οι θεατές έχουν πάρει ήδη θέση μπροστά στις τηλεοράσεις, από τη στιγμή που οι περισσότεροι δεν θα μπορούν να πλησιάσουν στα γήπεδα. Ενα αναγκαστικό πείραμα, με στόχο να ματαιώσει την οικονομική καταστροφή που απειλούσε τους διοργανωτές, αλλά μπορεί να μάς προσφέρει μια ακόμη μεγάλη γιορτή.
