Εικοσιτέσσερις και πλέον ώρες μετά, σιωπή... Θα φαινόταν λογική μια πρώτη αντίδραση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου ύστερα από το 112-83 του Παναθηναϊκού στην Αγία Πετρούπολη. Μπορεί να έχει πει, ότι θα παρακολουθεί «από μακριά», αλλά η ομάδα δεν παύει να είναι δική του. Δεν γίνεται, λοιπόν, να κάθεται και να την βλέπει να διασύρεται χωρίς να κουνιέται φύλλο. Δεν είναι ο απλός θεατής, αλλά ο άνθρωπος από τον οποίο ξεκίνησε η χαμηλών πτήσεων σημερινή φάση. Αυτός και ο κύριος λόγος για τον οποίο πρέπει να μιλήσει και να δρομολογήσει τη νέα πραγματικότητα όποια κι αν είναι αυτή. Οχι να βρίσει ή να κατηγορήσει (άλλωστε δική του η κύρια ευθύνη...) αλλά για να δώσει στίγμα προθέσεων. Να πει αν αυτή θα εξακολουθήσει να είναι η κατάσταση με την οποία θα πρέπει να συμβιβαστούν όλοι, ή αν σκοπεύει να την αλλάξει, από την ώρα που κανείς από τους περίφημους... επενδυτές που είχαν προαναγγελθεί δεν εμφανίζεται. Κυρίως, να δείξει τι σκέφτεται για το μέλλον κι αν κόσμος θα πρέπει να περιμένει ή να μην... Γιατί τούτες τις στιγμές της μεγάλης αναμονής, σκεπάζει τα πάντα ένα πέπλο ψευδαισθήσεων, που συσκοτίζει αντί να ξεδιαλύνει. Ο ένας φαντασιώνεται τη νέα σεζόν με Χεζόνια, ο άλλος οραματίζεται επιστροφή του Ομπράντοβιτς και πάει λέγοντας...
Η συντριβή το βράδυ της Δευτέρας έχει και μια ακόμη παράμετρο. Ηρθε από δύο πρώην συνεργάτες της ομάδας, οι οποίοι μάλλον... δεν στεναχωρήθηκαν βλέποντας τον πρώην τους να τούς... βοηθά με την απόδοση του σ αυτό που είχαν από τη αρχή στο νου τους. Κι αν ο Μάνος Παπαδόπουλος μπορούμε να πούμε πως δεν σκέφτεται έτσι επειδή είναι αποδεδειγμένα οπαδός του Παναθηναϊκού, ο Τσάβι Πασκουάλ μάλλον έριξε τρελό γέλιο στα αποδυτήρια όταν ξανάφερε στο νου του την ιστορία με το πούλμαν στην Κωνσταντινούπολη, τότε που ο ιδιοκτήτης τον «άδειασε» και τον ανάγκασε να το καταπιεί για να σώσει ό,τι μπορούσε να σωθεί από εκείνη τη χρονιά.
Την Τετάρτη, η ομάδα θα βρεθεί απέναντι από τον Ιτούδη της ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Εχει κι αυτό τη σημασία του, αφού ο Παναθηναϊκός, αν πάσχει φέτος σε κάτι, είναι στην ταυτότητα που μόνο ο προπονητής είναι σε θέση να δώσει. Από τότε που έφυγε ο Ζέλικο, σχεδόν κάθε χρόνο κι ένας διαφορετικός άνθρωπος στον πάγκο. Οχι μόνο ως φυσική παρουσία, αλλά κυρίως ως αντίληψη. Ποιος σοβαρός θα δεχόταν να αναλάβει, από τη στιγμή που θα μάθαινε ότι ο Καλάθης φεύγει και κανείς δεν πρόκειται να τον αντικαταστήσει;
Βέβαια, δεν είναι όλα μαύρα. Υπάρχει μια βάση Ελλήνων, στην οποία μπορεί να στηριχθεί η όποια ανάκαμψη. Επίσης, ο Χεζόνια και ο Νέντοβιτς, με τα καλά τους και τα κακά τους, θα αποτελούσαν, ίσως, μια βάση. Ποιος βάζει, όμως, το χέρι του στη φωτιά ότι θα μείνουν; Και το ακόμη πιο δύσκολο: Ποιος εγγυάται ότι η ομάδα θα πάρει το ελληνικό πρωτάθλημα -απόντος, μάλιστα, του Ολυμπιακού; Αντιλαμβάνεται κανείς το μέγεθος της ξεφτίλας σε μια τέτοια ακραία περίπτωση;
